შამპუნის კაცი

 

შხაპის ქვეშ მდგარმა უცებ შენიშნა

უცნობი მამაკაცის სახე, ვნებიანად რომ უღიმოდა.

“თითქოს ნამდვილია, სულ არა ჰგავს პლასტმასზე

მიხატულს, თანაც, როგორი სურვილით მიმზერს“...

გაიფიქრა და თავის დამჭკნარ კანს ეჭვით დახედა.

სიკვდილამდე ამ შამპუნს მისი ქმარი ხმარობდა.

„ნეტავ, აქამდე რატომ ვერ შევნიშნე?

ჰაბიტუსიც ასეთივე მამაკაცური ექნება...“

ქალი შხაპის ქვეშ თვალდახუჭული იდგა

და დამჭკნარ ძუძუებს ისრესდა.

 

შამპუნის კაცი აეკვიატა. საწოლში შიშველი

წვებოდა და დაბერებულ გენიტალიებზე შეხებისას

მასზე ფიქრობდა. როცა სახლიდან გასასვლელად

ემზადებოდა,  საგულდაგულოდ ისვამდა პომადას

და დიდხანს ივარცხნიდა წითლად შეღებილ თმას.

 

ერთხელ, ძველმა მეგობარმა შემოუარა.

სავარძლებში მოიკალათეს, ალკოჰოლიც

მოწრუპეს და მეგობარმა ეშმაკურად მოჭუტული

თვალებით ჰკითხა „გაახალგაზრდავების“ მიზეზი.

„ჰმ, ესე იგი, ნორჩია და სიმპათიური? და სექსშიც მაგარია? 

ცუდია, რომ ფოტო არა გაქვს.“ 

 

რომ გაუთავდებოდა, შამპუნის საყიდლად

პაემანივით მიდიოდა სუპერმარკეტში. გაუღიმებდა,

გულში ესალმებოდა და ნაზად ეხებოდა.

ფულის გადახდის მერე, შამპუნს

პროდუქტებიდან ციმციმ იღებდა და ხელჩანთაში

იწვენდა. დაცარიელებულ პლასტმასის ბოთლებს

არ აგდებდა, ყუთში აგროვებდა,

ხოლო ის პირველი – ბალიშთან ედო.

 

ერთხელაც, დაიზაფრა სუპერმარკეტში –

პლასტმასის  ბოთლიდან სხვა მამაკაცის სახე

უმზერდა. „რა მოხდა? რამე ხომ არ დაემართა?“

გულმა რეჩხი უყო. მაშინვე სახლში მობრუნდა,

ინტერნეტში შამპუნის კომპანიის ტელეფონი

მოძებნა და რეკვა დაიწყო. არეულ-დარეულად

აუხსნა სერვისის თანამშრომელს,

რომ აინტერესებდა იმ კაცის ბედი,

რომელიც ახლა აღარაა შამპუნის ბოთლზე...

სერვისის თანამშრომელი ძალიან დაიბნა და

დამელოდეთო... მთელი საღამო ტელეფონთან

ამაოდ იჯდა პასუხის ლოდინში, სანამ

თავად არ დაასკვნა, რომ „უბედური შემთხვევა“ იყო.

 

ამ დღის მერე ქალმა ისევ შავები ჩაიცვა.

აღარ ისვამდა პომადას, აღარ იღებავდა თმას,

თვალებში სხივი ჩაუქრა, თითქოს ისევ

ერთბაშად დაბერდა. შამპუნის კაცი აღარ იწვა

მის ბალიშთან – ამიერიდან გარდაცვლილი ქმრის

ფოტოს გვერდით დაედო ბინა.

 

 

ორმო

 

ორმოა ეს ლექსი.

შიშველი ხელებით

ვთხრი ვთხრი.

ფრჩხილებში მიწა შემდის და

ვთხრი ვთხრი.

სახე მემურება და

ვთხრი ვთხრი.

მოსაწყენია სწორი გზა.

მერე მოვლენ და ამოავსებენ.

არა უშავს.

ორმოები არ დაილევა,

არც შეიჭმება.

 

 

ტოსტერი

 

უსასტიკესი ჯალათი ვარ პურის ნაჭრების.

სიკვდილის წინ მე მიყვებიან თავიანთ ამბებს,

აღსარებასაც მე მაბარებენ.

რა აღარ მესმის, თურმე მრუშობენ პურის ნაჭრებიც,

არც ერთმანეთის ძარცვა აკლიათ,

კლავენ კიდევაც.

როცა გვერდები ებრაწებათ,

ალესილი დანებივით სიტყვებს ამბობენ.

და სწორედ მაშინ, ტყვია ტკაცანით როცა გაისვრის,

გახურებული სხეულებიდან მათი სულები

მადის აღმძვრელად

სამზარეულოს ჯოჯოხეთში ამოცურდება.

 

 

მკვლელი

 

თუ არ გამოგიცდია, გამოსცადე:

რაც უფრო ნელა და ღრმად შეხვალ

მსხვერპლის სხეულში,

მით უფრო ძლიერია ორგაზმი.

თავიდან ზომიერად უნდა აღეგზნო

და მსხვერპლიც ააღელვო,

დანა ერთბაშად კი არ უნდა დაუსვა კანზე,

სისხლი თქრიალით რომ არ წამოვიდეს,

არამედ – ფრთხილად, ფაქიზად.

და საერთოდ, ნუ დაუძახებ “მსხვერპლს”.

ის შენი საყვარელია, ათასმეერთე ღამის კახპა.

დანის წვერით სიყვარული უნდა აუხსნა,

რკინის სიცივე აგრძნობინო,

ჟრუანტელი მოჰგვარო.

თუ ასე მოიქცევი,

სისხლის სუნი უცხო აღარ იქნება...

და ფერი –

მხოლოდ საღებავის ერთი მოსმა,

მხოლოდ ერთი მონახაზი.

 

 

ყირამალა ფოიერვერკი

 

ფერადოვანი, სწრაფი შტრიხებით

მიახატავს  ფოიერვერკი

მარტოობის მდუმარე ტილოს:

 

თითქოს მაღლა, ცაში კი არა,

კუპრივით შავ და ღრმა ორმოში ცვივა ხაზები —

ზემოთკენ ხალხი,

ქვემოთ, ორმოში — მათი მზერა, ადევნებული

მოცეკვავე ფოიერვერკის ტრაექტორიას,

ზემოთ — ყიჟინა,

ქვემოთ — ბოლიდან ამოსული ყრუ სიჩუმე, 

როგორც ომის დროს.

 

სადღაც ფეთქდება ფოიერვერკი,

სადღაც — ბომბი,

სადღაც, ტილოზე, თითებში იწვის

მარტოობის ჩუმი მაშხალა.

 

 

პანაშვიდი ფეისბუქზე

 

ასეთი თამაშია:

ყველასთან ხარ და არავისთან.

სიბნელეში ხელებს აფათურებ.

გლუვ ფორმას მიაგნებ,

ფიქრობ, რომ მეგობარია და რბილტარიანი,

კარგად გალესილი დანა აღმოჩნდება.

შეგიძლია ტარამდე ჩაარჭო ვირტუალურ სივრცეში,

აქეთ დარჩენილ გლუვ ნაწილს კი მოეფერო

და უსიტყვოდ გაანდო, რომ გარდაიცვალე,

რომ სამძიმარზე დაპატიჟე მეგობრები.

ასეთი თამაშია:

არავისთან  და ყველასთან ხარ.