დანაწევრება


დანაწევრება




რადიოაქტიური ყვავილები

 

ჩვენ მოვკვდით.      

იმიტომ არა, რომ ძილი დაგვაკლდა

ან საკუთარ თავს  დავდეთ ბრალი ყველა დანაშაულში.

არც იმიტომ, რომ ჩვენი თავები ხმაურმა ააფეთქა.

მოვკვდით იმიტომ, რომ საკუთარი აზრები

ასჯერ შემოგვიტრიალდნენ ბრალდებად

და სამჯერ ვნახეთ კოსმონავტების ჯვარცმა,

მაგრამ მხოლოდ ორს გავუძელით.

მესამე ჯერზე თვალები ბუდიდან გადმოცვივდნენ,

ჩვენმა ხერხემალმა კი დნობა დაიწყო და სხეულები

გეომეტრიულ  ფიგურებად დაიშალნენ.

ისინი ფიქრობდნენ, რომ დაგვამარცხეს

და დამშვიდებულებმა ჩვენი გვამები

მდინარეს გაატანეს,

მაგრამ მდინარის ღმერთმა მკვდრეთით აღგვადგინა

ას ოცი დღის შემდეგ 

და დავსახლდით ტყის პირას,

ხის სახლში, რომლის სამზარეულოშიც

შადრევნები ჩქეფდნენ,

იატაკზე პეტუნიები იზრდებოდნენ,

უკანა ეზოში კი გვქონდა ბაღი,

სადაც ყოველ მზიან დღეს

რადიოაქტიურ ყვავილებს ვრგავდით,

ღამით კი ვსვამდით

ნიუ-იორკისა და ტოკიოს  ხმაურს,

და დეჟა-ვიუებს და მთვარეს ვღეჭავდით.

ასე მშვიდი იყო ჩვენი ცხოვრება მანამ,

სანამ მათ ჩვენი მოხიბვლა არ სცადეს

სასახლეში გამართული ნადიმით,

მაგრამ  მაგიდაზე ციტრუსი არ იდო,

ამიტომ ჩვენ თვალი არ დაგვრჩა

მათ მდიდრულ სუფრაზე.

ესეც რომ არა, მთელი დედამიწა ჯიბით დაგვქონდა

და ლუციფერი გვყავდა მსახურად,

ჰოდა რა ჯანდაბად გვინდოდა

მათი ჯართი სასახლე.

ერთადერთი, რაც გვსურდა,

იყო ძილი და ის, რომ გვეყურებინა,

ჩვენი სულები როგორ იძირებოდნენ სიჩუმეში.

შემდეგ მათ ჩვენთან მოახლოება

მოინდომეს, და ამან ცოტა შეგვაშინა,

მაგრამ  როგორც კი ერთი ნაბიჯი გადმოდგეს,

კბილები ვაჩვენეთ,

შედეგად კი კიდურები დაკარგეს

და უმწეო თევზებად იქცნენ.

 

მას შემდეგ ათი მზე მოკვდა,

ჩვენ ისევ ტყეში, მდინარის პირას,

ხის სახლში ვცხოვრობთ,

ჩვენი სახლის იატაკზე პეტუნიების,

ეზოში კი რადიოაქტიური ყვავილების რიცხვმა მოიმატა,

სამზარეულოში ისევ შადრევნები ჩქეფს,

მხოლოდ ახლა უკვე აღარ გვეშინია მათი მოახლოების,

რადგან ვიცით, რომ კბილები არასდროს გვიღალატებენ,

და უფრო მეტიც, ჩვენ თვითონ ვართ

რადიოაქტიური ყვავილები და

ნებისმიერი არმია უძლურია ჩვენ წინააღმდეგ.
 

 

სხვა სცენარი

 

ჩვენ ყველა სიზმრის ნახვა დაგვჭირდა იმის მისახვედრად,

რომ არც ძილი იყო ჩვენი საქმე

და არც ეს თამაში იყო ჩვენთვის.

არადა, რამდენი იმედი ჩავრგეთ იატაკში,

ჩვენი ნეკნების გვერდით და მას საკუთარი ნერწყვით ვრწყავდით.

ჩვენი თირკმელები სამჯერ უფრო მეტი დატვირთვით მუშაობდნენ

და იტანდნენ იმას, რაც მხრებით ვერ ვათრიეთ,

თვალებმა უამრავ თეთრ კოშმარს გაუძლეს,

ფილტვებში კი მთელი ქალაქი მოვათავსეთ.

მაგრამ თამაშის ყველა ეტაპზე დავმარცხდით.

მიუხედავად იმისა, რომ მონიტორის ზედა მარცხენა კუთხეში

წითელი გულების რაოდენობა იყო სამი,

ჩვენ სამოცჯერ მოვკვდით და ყოველ ჯერზე

თავიდან ვცადეთ, მაგრამ უშედეგოდ.

ამიტომ ჩვენ გადავწყვიტეთ, რომ აღარ ვითამაშოთ.

არასდროს დავწეროთ ოდა სასაფლაოებისთვის,

როგორც ამას ადრე ვაპირებდით,

არასდროს მივუგზავნოთ მკვლელები ჩვენს მხსნელებს

და შევჭამოთ ჭიამაიები, რომლებმაც

ხელყუმბარები მოგვიტანეს.

გადავწყვიტეთ, თავი შორს დავიჭიროთ

სხვისი სამოთხისგან, თუკი ჩვენი არ გვექნება,

დავწეროთ ლოცვა ფსიქიატრიული საავადმყოფოებისთვის,

უადამიანო სახლებისთვის,

და კორპუსების და მაღაროების მიერ შეჭმული მუშებისთვის.

ადამის ვაშლში დამიზნებით მოვკლათ ყველა ღმერთი,

მათი გვამები კი კორპუსის სახურავზე დავწვათ

ფოსტალიონის მოტანილ წერილებთან ერთად.

მერე კი გინდ ძველი მატარებლით და გინდ „კადილაკით“

გავცდეთ ამ ჩონჩხების ნადიმს და

წავიდეთ ფორთოხლის პლანტაციების სანახავად,

სადაც მე გავხსნი შენი ჯინსის ღილებს,

ვაკოცებ შენს ბოქვენს და

მივხვდები, რომ შენც ფორთოხლის გემო გაქვს.

მერე კი ძველი მატარებლით ან „კადილაკით“

ისევ გადავსეროთ ქალაქები,

საკუთარ სხეულში შევიფაროთ ობობები,

უდაბნოებისთვის ვწეროთ ლექსები,

შორიდან ვუყუროთ მათ, ვინც საკუთარ დამარცხებას ზეიმობს,

და ამ დროს კბილის ტკივილივით ვიგრძნოთ,

რომ ჩვენ ვართ ხმაური, რომელიც არასდროს შეწყდება.

 

 

დანაწევრება

 

რა დააშავე შენ, თუკი ის გადაგცდა დღეს,

რაც ვერ დაღეჭე გუშინ?

ეს ხომ ყოველთვის

ტყუილებით იწყებოდა.

და მერე შენ გიწევდა მკვდარ ფანჯრებთან შეგუება,

კედლიდან გამოსულ მოჩვენებებთან საუბარი,

საკუთარი კანის ჭამა

და ჭუჭყიანი წვიმის წყლის სმა.

შენმა გონებამ უკვე დიდი ხანია,

შეწყვიტა ოცნებების წარმოება.

ამიტომ ცხრასა და ათს შორის

ზღვარზე გავლა გარისკე, რადგან

დასაკარგი არაფერი გქონდა.

მაგრამ ამის გამო წაგიყენეს ბრალი

და აღმოჩნდი განსასჯელის სკამზე.

ოცდახუთი დღის შემდეგ

გაგამართლეს და შენც

დაბრუნდი შენს ოთახში,

სადაც ყვავილებთან ერთად

ლარნაკებიც გარდაცვლილიყვნენ.

მხოლოდ ტელევიზორი აგრძელებდა ყვავილობას.

ახალი მეზობელიც გაიცანი, მაგრამ

იმედი გაგიცრუვდა, რადგან

ძველის მსგავსად, ისიც ვერ დაფრინავს.

და მკვდარ თევზებზე წერს.

ფოსტალიონს ისევ ცუდი ამბებით სავსე

წერილები მოაქვს.

მტრედები ბომბებით მოფრინავენ.

ლექსები კი ფრჩხილებს გაძრობენ.

ამიტომ შენ არაფერი დაგრჩენია გარდა იმისა,

რომ ჰკითხო ხმებს, შენს თავში თუ

სად არის ახლა  შენი მეგობარი?

ის ხომ სასამართლო დარბაზშიც არ ყოფილა.

ალბათ არ იცის, რომ, მართალია,

უდანაშაულოდ გცნეს, მაგრამ

მაინც საკუთარ თავს ადანაშაულებ სიკვდილში.

მან ალბათ ისიც არ იცის,

რომ  ლიმონის გარდა,

რომელსაც შენი კედლები ისხამს,

საჭმელი სხვა არაფერი გაქვს.

შენ პირობით გაგათავისუფლეს.

ორშაბათობით არ უნდა აირეკლოს სარკემ

შენი უფორმო სხეული.

უნდა იკვებო მხოლოდ ლიმონით,

უნდა იცხოვრო ჩონჩხებს შორის

და ეთაყვანო აყვავილებულ ტელევიზორს.

გაინტერესებს, სად არის შენი მეგობარი?

ჰკითხე პეპლებს.

ისინი გეტყვიან, რომ ის

აუცილებლად მოვა შენთან,

თავისი ყვითელი სვიტერით

და მის თვალებში არეკვლით

შენ ყველა ბრალი მოგეხსნება. 
 

 

სასხვათაშორისო სიცარიელე

(საყელო)

 

მე ვწევარ საწოლზე  და  ვიხსენებ ერთ-ერთ იაფფასიან

ჟურნალში ამოკითხულ სტატიას  სათაურით:

კაცის პერანგის საყელოზე დაკვირვებით

მასზე ბევრი რამის თქმა შეგიძლიათ“ .

შენ იცი, რომ  არასდროს მჭრიდა თვალს მსგავსი სათაურები,

და უფრო მეტიც, ასეთ სტატიებს სრულ ბოდვად ვთვლიდი,

მაგრამ ახლა, როცა არ ხარ ჩემთან,

არც ვიცი, სად ხარ და მეც სასხვათაშორისო სიცარიელეში დავიკარგე, ძალიან მინდა, რომ მოხვიდე,

დააკვირდე ჩემი პერანგის საყელოს და მასზე აუცილებლად შეამჩნევ

წყნარი ოკეანის წვეთებს,

რომელთაც ყოველ ღამით ვსვამ,

და მეგაპოლისებში აღმართულ ცათამბჯენების ნამცეცებს,

რომლებსაც  ძლიერი შიმშილისას ერთ ლუკმაზე ვჭამ.

ხოლო თუ ყურადღებით მოუსმენ მას,

ის გეტყვის, რომ თუკი სხვები მთვარეს ეთაყვანებიან,

ის ჩემთვის უბრალოდ ნათურაა,

რომ მინდა, კიანუ რივზის მსგავსად ვიცილებდე

არასასურველ ადამიანებს და მოვლენებს,

რომ ყოველდღე ათასი სისულელე მტვერივით მედება,

რომ უკვე რახანია, საკუთარი სიბრაზის მოწევა დავიწყე,

რომ თვალები მხოლოდ მაშინ დავინდე,

როცა ისინი სიკვდილის პირას მივიდნენ,

რომ ფეხებზე მკიდია მათი ბეჭდები,

რადგან ჩემი თხელი თითებისთვისაც კი ისინი ზედმეტად პატარაა,

რომ მე ვიცნობ ღამის მბრძანებლებს,

ღამის მეომრებს და კედლიდან გადმოსულ მოჩვენებებს,

რომ მე შემიძლია, გიგრძნო მაშინ, როცა ღრმად ვსუნთქავ,

გიგრძნო წინ გადადგმულ ნაბიჯებში,

გიგრძნო მაშინაც, როცა ცივი ქარი სახის კანს მაცლის,

გიგრძნო ძილში და ტირიფის სუნთქვაშიც კი.

მოდი ჩემთან ახლა, როცა მე ვიხსენებ

იაფფასიან ჟურნალში ამოკითხულ სტატიის სათაურს.

მოდი ისე, თითქოს ალუბლისფერი ჟაკეტი დაგრჩა,

მაგრამ ამის ნაცვლად კარგად დააკვირდი

ჩემი ძველი პერანგის საყელოს და თუ ის არაფერს იტყვის,

მაშინ მითხარი მე ყველა ტყუილი, რომელიც აქამდე

არც გითქვამს და არც მოგისმენია:

მომატყუე, რომ თავს კი არ იკლავ, არამედ თავს აკლავ;

რომ გადაიდო ყველა მატარებლის გასვლა

და თვითმფრინავის ყველა რეისი;

რომ ყველაფერი რიგზე გაქვს და არასდროს გიოცნებია,

ხერხემალი ამოგეცალა, ნაგავში გადაგეგდო

და მედუზასავით გეცხოვრა.

მოდი ჩემთან, რომ აღარ ვიფიქრო უაზრო  სტატიის სათაურზე,

თუ გინდა, ჩემი პერანგის საყელოსაც არ დააკვირდე,

მომატყუე, რაც გსურს და როგორც გსურს,

ოღონდ დარჩი აქ, რადგან მე მინდა, გიგრძნო მანამ,

სანამ ბოლომდე დავშლი საკუთარ თავს

ამ სასხვათაშორისო სიცარიელეში.

 

ლიტერატურული ჟურნალი ახალი საუნჯე
© AXALISAUNJE.GE