სახლში წავედი წიგნის წამოსაღებად

 

მანქანა მოვაბრუნე

და სახლისკენ წავედი წიგნის წამოსაღებად

რომ ექიმის მოსაცდელში წამეკითხა.

ვიდრე მე  წიგნის ძიებაში თაროს თითს ვაყოლებდი,

ჩემი მეორე მე, რომელსაც თავი არ შეუწუხებია

წიგნის წასაღებად მობრუნებულიყო,

თავის გზას დაადგა,

ტრასამდე ჩავიდა

და მარცხნივ, ქალაქისკენ გაუხვია -

მთელი სამი წუთით გამისწრო -

მას შემდეგ, მთელი ცხოვრება,

ეს შუალედი ერთმანეთს გვაშორებს.

ზოგჯერ მგონია, მას ვხედავ -

ხან რიგში ჩემზე წინ დგას,

ხან რესტორანში, მაგიდიდან ადგომას მასწრებს

და  გასასვლელთან  პალტოს მხრებზე იგდებს.

მე მას ვერასოდეს დავეწევი,

ნაბიჯს ვერასოდეს შევანელებინებ,

უწინდებურად  მანამდე ვერ დავემთხვევით ერთმანეთს,

ვიდრე ერთ დღეს თავად არ გადაწყვეტს, დაბრუნდეს

სახლში რაღაცისთვის,

მაგრამ ვერ წარმომიდგენია, ის რაღაც რა უნდა იყოს.

ის სულ იქაა, ჩემზე წინ,

გზას მიკვალავს, როგორც უჩინარი მზვერავი,

როგორც ძალა, რომელიც წინ მიმათრევს,

როგორც ჩრდილი, რომელსაც უნდა მივყვე,

ჩემი იდეალური ორეული,

რომელიც ჩემზე ადრე ეჯახება მომავალს,

თუმცა, ის არც ისე კარგადაა გათვითცნობიერებული,

როგორც მე - ოვიდიუსის სატრფიალო პოეზიაში -

მე, რომელიც სახლში მივბრუნდი

იმ საბედისწერო ზამთრის დილას და წიგნი წამოვიღე.

 

 

მომავალი

 

როცა ბოლოს იქ მივალ -

ამას კი ბევრი დღე და ღამე დასჭირდება -

მინდა მჯეროდეს, რომ დანარჩენები მელიან

და შესაძლოა, აქაური ამბები აინტერესებთ კიდეც.

მე გავიხსენებ განსაკუთრებულ ცას,

ან აბაზანიდან ახლადგამოსულ ქალს თეთრ, ხაოიან ხალათში

ან იმ დროს, როცა ვიწრო სრუტე ვიხილე,

სადაც ცნობილი საზღვაო ბრძოლა მოხდა.

შემდეგ მაგიდაზე უზარმაზარ მსოფლიო

რუკას გავშლი

და  ღია ფერებში შემოსილ

მომავლის ადამიანებს ავუხსნი

თუ როგორ აღიმართა მთები მდელოებს შორის

და ამას ეწოდა გეოგრაფია,

როგორ გადასერეს დატვირთულმა გემებმა მდინარეები

და ეს ცნობილია, როგორც  ვაჭრობა,

თუ როგორ ჩავიდნენ ადამიანები

ვარდისფერი ადგილებიდან ღია მწვანე ადგილებში

და დაანთეს ცეცხლი და დახოცეს ყველა, ვინც კი ნახეს

და ამას ეწოდა ისტორია.

და ისინი მომისმენენ ჩუმად და მშვიდად,

რადგან იქ იმისთვის არიან, რომ

შეუერთდნენ დიდ წრეს, როგორც

გუბეში გადაგდებული კენჭისკენ,

და არა კენჭისგან მომავალი პატარა წრეები. 

 

ნაბახუსევი

 

ნეტავ ახლავე იმპერატორად გამომაცხადონ,

რომ ყველა ბავშვს, ვინც ამ მოტელის აუზში

მარკო პოლოს თამაშობს

და უთავბოლოდ მარკო პოლოს სახელს გაჰყვირის,

მარკო პოლო მარკო პოლო

მარკო პოლოს ბიოგრაფიის  წვრილი შრიფტით

დაბეჭდილი სქელი წიგნის წაკითხვა დავავალო

და ასევე, ჩინეთის ისტორიის და ვენეციის ისტორიისაც,

სადაც დაიბადა დიდი მოგზაური,

მარკო პოლო მარკო პოლო

მერე ყველა ბავშვი თავად გამოვცადო,

გამოცდის ბოლოს კი ვეტყვი, დახატონ, რაც წაიკითხეს,

იმისდა მიუხედავად, შეძლეს თუ არა იმ დიდებული

ცხოვრებისა და დროის წარმოსახვა, რომელშიც ცხოვრობდა

მარკო პოლო მარკო პოლო

 

 

დესპანი

 

პატარა წიგნო, დატოვე ეს სახლი,

წადი, მსოფლიო მოიარე.

ქაღალდის ვაგონი პატარა ქალაქისკენ მიგორავს,

თან ერთადერთი მგზავრი მიჰყავს,

შორს საწერი მაგიდიდან და ბატისყელა გრძელცხვირიანი ლამპისგან,

სადაც ვერ მისწვდება ნერვიული კალამი.

გაქცევის დროა.

პალტო ჩაიცვი და გადი,

დროა, სხვა თვალებმაც დაგინახონ,

დროა, ჩაგიხუტონ უცხო ხელებმა.

ასე რომ, გაბედე, ჩემო ქმნილებავ,

მიჰყევი ტალღებს და მამის დარიგებას:

იმოგზაურე, რამდენიც გინდა,

დარეკვით ან წერილის წერით თავს ნუ შეიწუხებ,

და რაც შეიძლება, ბევრ უცხო ადამიანს ელაპარაკე.

 

 

ზამთარი

 

სითბო რკინის რადიატორში,

ძაღლის სუნთქვა საწოლის ფეხთან

და მჭიდროდ დახურულ ფანჯრებზე

ყინვის ექვსკუთხა მოხატულობა.

გაშლილი ციდან ყრუდ

აღწევს ბატების წუწუნი,

რომლებმაც გადაუფრინეს

ცოცხლებსა და მკვდრებს

სკოლებსა და ციხეებს და

გადათეთრებულ მინდვრებს.

 

 

 

ბლუზი

 

რაც  კი აქამდე თქმულა,

ისევ უნდა ითქვას,

როგორც შეხსენება იმისა, რომ მაშინვე არავინ

ინტერესდება სხვისი ტკივილით.

როგორც ჩანს, არავინ მოგისმენს,

თუ უბრალოდ აღნიშნავ, რომ

შენი პატარა გოგონა ამ დილას სახლიდან ისე გავიდა,

რომ დასამშვიდობებლად არც კი შეჩერებულა.

მაგრამ თუ იგივეს იმღერებ

ბენდის თანხლებით,

რომელიც სულ სხვა, უფრო მაღალ,

მგზნებარე და მავედრებელ რეგისტრამდე აგიყვანს,

ხალხი არამარტო მოგისმენს,

არამედ სკამის თანამგრძნობ კიდემდეც

ჩამოიჩოჩებს,

ბოლო აკორდითა და შემდგომი პაუზით შეძრულს,

ძილიც  კი დაუფრთხება,

თუ სიმს თითს არ ჩამოკრავ,

გიტარას ყელიდან კივილს არ ამოაშვებინებ,

თავს მიკროფონისკენ

არ მიაბრუნებ

და არ აცნობებ, რომ

მართალია, გულქვა კაცი ხარ,

მაგრამ ერთმა ქალმა ცრემლებამდე  მიგიყვანა.

 

ინგლისურიდან თარგმნა დალილა გოგიამ