(მონოპიესა მსახიობი ქალისთვის)
პიესას საფუძვლად უდევს ნამდვილი ამბავი
ქალი: არ გირჩევთ დაიწყოთ ხინკლის მომზადება დიდი დიამეტრის ცომით. გაიწაფეთ ხელი პატარა ხინკლების შეხვევით. ხინკლის ცომის დიამეტრი უნდა იყოს დაახლოებით 13-15 სანტიმეტრი.
მოიმარაგეთ შემდეგი ინგრედიენტები:
საქონლის ხორცი 250 გრ.
ღორის ხორცი 250 გრ.
ხახვი 150 გრ.
ქინძი 20 გრ.
ფქვილი 1 კგ.
მარილი გემოვნებით
მწვანე წიწაკა 1 ცალი.
ნიორი 2 კბ.
შიგთავსისთვის საკეპ მანქანაში გაატარეთ: ხორცი, ხახვი, ნიორი, ქინძი და მწვანე წიწაკა, ფარშს დაამატეთ დაახლოებით 1 ჩაის ჭიქა გადადუღებული წყალი, რათა მსუყე და წვნიანი იყოს . სასურველია ხორცი გააჩეროთ მაცივარში ნახევარი საათის განმავლობში. ცომი რაც შეიძლება თხლად გააბრტყელეთ და შეხვევამდე ხორცი ცომის ცენტრში მოათავსეთ. ხინკალი უნდა მოხარშოთ მარილიან ადუღებულ წყალში, ამოტივტივების შემდეგ ადუღეთ კიდევ სამი წუთის განმავლობაში და ამოღების წინ დაასხით ცივი წყალი. ამ შემთხვევაში ხინკალი არ მიეწებება ერთმანეთს და ცომი პრიალა გამოვა.
რაც შეეხება ნაოჭებს: რამდენი ნაოჭი უნდა ჰქონდეს ხინკალს? 15, 17,19 თუ მეტი? რა თქმა უნდა მეტი. უფრო სწორად, არც მეტი არც ნაკლები - 28. როგორც იმ მთიულურ ლექსშია ,,ტიალო ხაჭოს ხინკალო ოცდარვა ნაოჭიანო’’
ოცდარვა საკრალური რიცხვია. მეცნიერები ამტკიცებენ, რომ ხინკალი თავისი ნაოჭებით წააგავს ბორჯღალს. ჩვენთვის, ქართველებისთვის ბორჯღალი არის მზის, სიცოცხლის, მარადიული მოძრაობის სიმბოლო. სფეროს დიდ წრეზე შემოვლას მზე ოცდარვა წელიწადს ანდომებს. ხინკლის კუჭი მზეს ნიშნავს, ნაოჭები სხივებს. ჩვენი წინაპრები ხინკალს კვირა დღეს ანუ ,,მზის დღეს’’ ამზადებდნენ. კვირა დღეს ძველქართულად ,,მზისა’’ ანუ ,,საუფლო დღე’’ ერქვა.
წინაპრებისგან განსხვავებით ჩემი პირველი ხინკალი ორშაბათს მოვახვიე, ალბათ ამიტომაც არ გამომივიდა.
ლეგენდა ხინკლის წარმოშობის შესახებ პირველად ბებიამ მიამბო: თითქოს ცემისგან კბილებჩამტვრეულ ძმას დამ რბილი კერძი მოუმზადა და ხინკალიც ასე შეიქმნა. მაშინ მეც უკბილო ბავშვი ვიყავი, რომელსაც ბებია ზრდიდა. ეს ლეგენდაც ალბათ ამიტომ დამამახსოვრდა. ბავშვობის შეგრძნებები ყველაზე მძაფრად კულინარიას უკავშირდება. ბებიაჩემისგან უამრავი კერძის მომზადება ვისწავლე, დროთა განმავლობაში ძილის წინ წაკითხული ზღაპრები კულინარიულმა რეცეპტებმა ჩაანაცვლა.
სკოლაში კარგი მოსწავლე ვიყავი. ფანტასტიურად ვწერდი. განსაკუთრებით კარგად თავისუფალი თემები გამომდიოდა. მახსოვს, ერთხელ, მასწავლებელმა საშინაო დავალებად ასეთი თემა მოგვცა - „ჩემი მომავალი პროფესია“. ბევრი არ მიფიქრია, ავდექი და დავწერე, მზარეულობა მინდა-მეთქი, მზრუნველი ქმარი-მეთქი, თუ ღმერთმა ინება, ოთხი ვაჟკაცი, სახელებიც მოფიქრებული მქონდა, მარა მაგას ხო არ დავწერდი. სამზარეულოში ფუსფუსი, თავს შევინახავ, სახეს მოვუვლი, ნაოჭები სახეზე არ მიყვარს, თორე ხინკალს კი უხდება, ჩემი ქმარი დაღლილი რომ მოვა, ბებიის ნასწავლი რეცეპტით 28 ნაოჭიან ხინკალს მოვუმზადებ-მეთქი, სტუმართმოყვარე ვიქნები-მეთქი, ღიმილიანი დიასახლისი...
დამცინეს. გათხოვება უნდაო. კლასის დამრიგებელმა ბებიაჩემი დაიბარა, ბავშვს ყურადღება მიაქციეთ, უცნაურ თემებს წერსო. ვერც მასწავლებლის სიმკაცრემ და ვერც კლასელების ხანგრძლივმა დაცინვამ ვერ გადამაფიქრებინა და სკოლის დამთავრებისთანავე უნივერსიტეტში სწავლის გაგრძელებაზე არც მიფიქრია, ისე ჩავირიცხე მზარეულის კურსებზე. სწავლას ალღო მაშინვე ავუღე და უამრავი ეგზოტიკური კერძის მომზადება ვისწავლე. მაგალითად: როგორ დააქუცმაცო ტორტილია ნაჩოსის, კესადილიას ან ტოსტადოს მისაღებად, შესანიშნავად ვახვევდი სუშის, ყველაზე უკეთ ვასაბი გამომდიოდა, წარმატებით ავითვისე ორმოცამდე იტალიური პასტის და პიცის მომზადების რეცეპტი, თუმცა, ხორცთან ურთიერთობა განსაკუთრებულ სიამოვნებას მანიჭებდა.
თანაც ჩვენნაირ ტრადიციულ ქვეყანაში, რა გასაკვირია, რომ გერმანულ კომბოსტოზე და კარნე ასადოზე მეტად ხინკალი ფასობს, ჰოდა მეც ავდექი და თბილისის ერთ-ერთ პატარა სახინკლეში დავიწყე მუშაობა, ყველაფერი ქართულის კეთებას გადაჩვეული ვიყავი, მაგრამ ბებიას ნასწავლი რეცეპტები მალევე აღვიდგინე. სამსახურს ალღო მშვენივრად ავუღე, შაბათ-კვირის გარდა ყოველდღე ვმუშაობდი. პატარა სამზარეულოში სამი ქალი ძლივს ვეტეოდით, ყველას უკვირდა, ასეთმა ახალგაზრდამ ამდენის სწავლა როგორ მოასწარიო, უფროსთანაც თბილი დამოკიდებულება მქონდა, ისეთი კაცი იყო, წყნარი, უპრეტენზიო, თანამშრომლებს პატივისცემით გვექცეოდა, ტყუილი არ უყვარდა, ხელფასს ყოველთვის თავის დროზე გვაძლევდა. ბევრი არაფერი, მაგრამ თავი გამქონდა, ჩემთვის ვცხოვრობდი და სხვას ხელებში არ ვუყურებდი. ბედნიერი ვიყავი, ყველას ხო არა აქვს იმის ფუფუნება, საყვარელი საქმე აკეთოს. შაბათ-კვირას თანამშრომელი ქალები ერთად ვიკრიბებოდით, ყავას ვხარშავდით, ჭიქაში ვიხედებოდით. მოკლედ, არაფერი ისეთი განსაკუთრებული არ ხდებოდა. ჩვეულებრივად ვცხოვრობდი. მუდმივი კლიენტები გვყავდა, ყველანი კმაყოფილები იყვნენ. ერთი კაცი დადიოდა სულ, გიჟდებოდა ჩემს მოხვეულ ხინკალზე, ყოველ საღამოს მარტო იჯდა, 25 ხინკალს უკვეთავდა და თვალისდახამხამებაში ჩვენი გაგზავნილი ხინკლის 25 კუჭი გვიბრუნდებოდა უკან. ანგარიშს რომ მიუტანდნენ, ორმაგს იხდიდა და ამბობდა, რაც ზედმეტია, მზარეულს მიუტანეთო. ის ფული მე მეკუთვნოდა, მაგრამ გოგოებსაც ვუნაწილებდი. ხუმრობით მარჩენალი შევარქვით.
იმ თვის ბოლოს, მახსოვს, თებერვალი იყო, ჩვენმა უფროსმა გამოგვიცხადა, მომდევნო თვიდან საუკეთესო თანამშრომელს პრემია დაერიცხებაო. რაღაცნაირად გავხალისდით, მეტი სტიმული მოგვეცა, თავდაუზოგავად ვშრომობდით და იმდენი ვქენი, მარტის საუკეთესო თანამშრომლად მე დამასახელეს, პრემიაც დამირიცხეს და მეორე დღეს ფოტოგრაფი დაიბარეს, სურათი უნდა გადაგიღოთ, ლამაზ ჩარჩოში ჩავსვათ და შესასვლელში დავკიდოთო. გოგოებმა დილიდანვე სალონში ადრე ჩამწერეს, თმა დამვარცხნეს, თვალები და ტუჩები შემიღებეს, ტანსაცმელი შემირჩიეს და ტაქსით მიმიყვანეს სამსახურში. მალე ფოტოგრაფიც მოვიდა, სამსახურის აბრასთან დამაყენეს და ფოტო გადამიღეს. მეორე დღეს ჩემმა უფროსმა დაპირებისამებრ მართლა ლამაზ ჩარჩოში ჩასმული მოიტანა ჩემი სურათი და კედელზე დაკიდა. ფოტოში კარგად გამოვედი, თვითონ ფოტო არ ვარგოდა, უკან მენიუს ჩამონათვალი ჩანდა, ხინკალი 60 თეთრი, ქაბაბი, 2,50, მწვადი 8 ლარი, მაგრამ მე ნამდვილად კარგად გამოვიყურებოდი.
რამდენიმე დღის შემდეგ 25 კუჭს მიმტანმა ხელსახოციც შემოაყოლა, რომელზეც ტელეფონის ნომერი და სამი სიტყვა ,,რა ლამაზი ყოფილხარ’’ ეწერა. მიმტანმა მითხრა, შენი ფოტო ნახა და გადაირია, ასეთ ხინკლებს ეს პატარა გოგო როგორ ახვევსო. სამზარეულოში უნდოდა შემოსვლა და დაცვამ არ შემოუშვაო. ძაან ბევრი ვიცინეთ გოგოებმა. ბედი გაგეხსნაო, მეხუმრებოდნენ. მოკლედ, იმ დღეს ბევრი ვიცინეთ და მეგონა, ეს ამბავი ასე დამთავრდებოდა, მაგრამ საქმე არც ისე მარტივად აღმოჩნდა, მე რომ მეგონა. მარჩენალმა სიარულს მოუხშირა და ყოველდღე წერილებთან ერთად ნაირ-ნაირ საჩუქრებს მიგზავნიდა სამზარეულოში: ყვავილებს, ფუმფულა დათვებს, ძვირიან სუნამოებს. თანამშრომლები მეუბნებოდნენ, შენც შეხვდი ერთხელ, რა მოგივაო, მაგრამ რატომღაც თავს ვიკავებდი.
ერთ დღეს, მუშაობა რომ დავამთავრე, სახინკლესთან დამხვდა. დანახვისთანავე გულმა მიგრძნო, რომ ის იქნებოდა. სახლამდე მიგაცილებო, მითხრა, მაშინვე ვიუარე, აქვე ვცხოვრობ და საჭირო არ არის-მეთქი, მაგრამ მაინც გამომყვა, ალბათ უნდოდა გაეგო, სად ვცხოვრობდი. გზაში ათას სისულელეს მეკითხებოდა, მაგრამ პასუხს არაფერზე არ ვცემდი, ბოლოს ვუყვირე, თავი დამანებე-მეთქი და ცხვირწინ კარი მოვუჯახუნე. მარტო რომ დავრჩი, მივხვდი რომ ავღელდი და ზედმეტი მომივიდა, დავამცირე. ავფორიაქდი, მთელი ღამე ვერ დავიძინე, ვიფიქრე, რომ აღარასოდეს გამოჩნდებოდა.
მეორე დღეს სამჯერ შეუკვეთეს 25 ხინკალი. ყოველ ჯერზე ვფიქრობდი, რომ ის იყო, მაგრამ მარჩენალი არ ჩანდა. იმავე დღეს მივხვდი, რომ ჩემს თავს აღარ ვეკუთვნოდი და ის, რასაც სკოლის დროს თავისუფალ თემაში ვწერდი, ხელიდან გავუშვი. სადღაც წაკითხული ფრაზა გამახსენდა, რომ ნამდვილი სიყვარული ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მოდის და ამაზე ფიქრით კინაღამ ჭკუიდან შევიშალე.
მეორე დღეს მიმტანმა ეშმაკური ღიმილით ხელსახოცი მომაწოდა, წარწერით „სამსახურის შემდეგ გასასვლელთან გელოდები“. გული ამიჩქარდა, მაშინვე დავწერე, შეგხვდები-მეთქი და მიმტანს გავატანე. არ ვიცი რატომ, მაგრამ გოგოებს არაფერი ვუთხარი. ფქვილიანი ხელები წინსაფარზე შევიწმინდე და კედელზე დაკიდებულ სარკეში ჯერ ჩემს თავს შევხედე, შემდეგ საათს. სამუშაოს დამთავრებამდე ოთხი საათი რჩებოდა. მინდოდა, დრო რაც შეიძლება ჩქარა გასულიყო.
სამსახურის შემდეგ ერთმანეთს დათქმულ ადგილას შევხვდით. გავისეირნოთო, მითხრა. თავი მორჩილად დავუკარი და მტკვრის მარცხენა სანაპიროს ჩავუყევით. ერთი კი გავიფიქრე, 25 ხინკლის პირობაზე რა სხარტად დადის-მეთქი. ცხოვრებაში პირველად ვსეირნობდი ქუჩაში მშვიდად, დაცულად ვგრძნობდი თავს. გზაში ათას რამეზე ვილაპარაკეთ, ჩემს კულინარიულ ნიჭზე, ბებიაჩემზე, ხინკლის წარმოშობაზე, რომლის შესახებ პირველად გაიგო და რა განათლებული ყოფილხარო, - ასე მითხრა. თვითონ სკოლისდროინდელ ამბებს მიყვებოდა, მერე ჯარის ამბებიც მოაყოლა, ლაპარაკს რომ შევყევით, უცებ მომიტრიალდა და მითხრა - ცოლად გამომყევიო. ისე დავიბენი, ენა ჩამივარდა. მე ბავშვი აღარა ვარ და არც დევნას დაგიწყებო - მითხრა, იმ ასაკში კი ვართ, საკუთარ პასუხისმგებლობას ვგრძნობდეთო. სად გვეჩქარება, ცოტა დრო გავიდეს-მეთქი. ამ მოლოდინში ნახევარი ცხოვრება გაილია, ახლა კი ნამდვილად შევხვდი ისეთ ქალს, ვინც ჩემ გვერდით ყოფნას იმსახურებსო.
რამდენიმე დღეში ნათესავები გამაცნო, შემდეგ მეგობრები. ყველამ ძალიან თბილად მიმიღო, მხიარული ხალხი ჩანდა, საოცარ ამბებს მიყვებოდნენ მის ბავშვობაზე, სტუდენტობაზე, უცებ ერთ-ერთი დეიდაშვილი მომიტრიალდა და მეუბნება, კიდევ კარგი, გვეშინოდა, უცოლო არ დარჩენილიყო, ამის მოსაწონი ვერავინ ვნახეთ და ახლა შენ რომ გიყურებთ, კი ვხვდებით, ყველას რატო იწუნებდაო. მერე დედაჩემის გასაცნობად წავიყვანე, პატარა სუფრა გავაკეთეთ და რამდენიმე ნათესავი დავპატიჟეთ. ჩემებიც გაგიჟდნენ, ნეტა მოსწრებოდა მამაშენი ამ დღესო - დედა მეუბნებოდა. სადაცაა, იქაც გაიგებს და გაუხარდებაო - მამიდაჩემმა უთხრა. მოკლედ, ყველას ძალიან უხაროდა ჩემი ამბავი, სამსახურის გოგოებიც გიჟდებოდნენ, მივხვდი, რომ გადადებას აზრი არ ჰქონდა, ბავშვობის ოცნება თანდათან მიხდებოდა, ამიტომ ცოლობაზე თანხმობა ვუთხარი და ერთმანეთს ვაკოცეთ. ჩემი გაკეთებული ხინკლის გემო ჰქონდა პირში. ქორწილიც მალე დავგეგმეთ. არაფერი განსაკუთრებული, ჯვარი დავიწერეთ და ვიწრო წრეში აღვნიშნეთ, მოკლედ, ძაან მოვილხინეთ.
პირველ ღამეს ისე მეტკინა, მეგონა, მოვკვდებოდი, მთელი ტანი მტკიოდა, დიდხანს არ დამანება თავი, მოკლედ ძაან მთვრალი იყო. გადატრიალდა თუ არა, ეგრევე გაითიშა. ხვრინვა სცოდნია თურმე. მთელი ღამე არ დამეძინა, ვტიროდი და ვფიქრობდი, რომ ვიჩქარე. ჩემს ქართულის მასწავლებელს გულში ვწყევლიდი, იმ თემამ დამღუპა-მეთქი, ვფიქრობდი. მერე, როგორც იქნა, ჩამეძინა, დილით რო გავიღვიძე, მარტო ვიყავი, წასული დამხვდა. სამსახურში იქნება-მეთქი, ვიფიქრე. ძლივს გავიარე, ყველაფერი მტკიოდა, ამხელა სახლში მიგდებულად ვგრძნობდი თავს და არ ვიცოდი, რა გამეკეთებინა. სახლის დალაგება გადავწყვიტე, ჯერ ოთახები დავათვალიერე, დიდი სახლი იყო, მდიდრული ავეჯით, სამზარეულოს კარადები ძვირიანი ჭურჭელით სავსე. ვალაგებდი და ყელში ბურთი მქონდა გაჩრილი. ტირილი მინდოდა. ხმის გამცემი არავინ მყავდა. აზრზე მოვედი და გადავწყვიტე ამაზე არ მეფიქრა, ჩემს თავზე გავბრაზდი, ყველაფერი მქონდა იმისათვის, რო ბედნიერი ვყოფილიყავი. მოკლედ, ბევრი ვიფიქრე და რაღაცნაირად გავხალისდი, ტკივილმაც გადამიარა და მაღაზიაში ჩავედი, ხორცი ვიყიდე , ხახვი, ნიორი, ქინძი და მწვანე წიწაკა, საკეპ მანქანაში გავატარე და გაზზე წყლით სავსე ქვაბი შემოვდგი..
იმ დღეს არ გამოჩენილა. გვიანობამდე ველოდებოდი, დაკეპილი ხორცის დანახვაზე გული მიმდიოდა. დარეკვა რამდენჯერმე ვცადე, მაგრამ სულ ტყუილად. თავიდან მერიდებოდა, იქნებ საქმე აქვს და არ მოვაცდინო-მეთქი, ბოლოს მაინც დავურეკე, არ იღებდა. რამე ხომ არ შეემთხვა-მეთქი, ვინერვიულე. სადღაც შუაღამისკენ სამზარეულოს მაგიდასთან ჩამეძინა, დილით რო გავიღვიძე, თავზე მადგა, მთვრალი იყო, შენი სადღეგრძელო ბათინკებით დავლიეო. ხელში ეჭირა, მუქი ყავისფერი ბათინკები იყო. კისერში მაკოცა, ღვინის მძაფრი სუნი სახეში მირტყამდა. არ იყო სასიამოვნო, მაგრამ ქმარს კოცნას ხო არ დავუშლიდი. სად იყავი-მეთქი, ძმაკაცები გერგეთზე ავედითო. შენ რა გეგმები გაქვსო. რაზე მეკითხებოდა, ვერ მივხვდი. ზოგადად, რას აპირებო. ამ დღეებში სამსახურში გავალ-მეთქი, შუბლი შეკრა და თავი გაქნია, დღეიდან სახინკლეში აღარ იმუშავებ, იმდენი შემოსავალი კი მაქვს, ორივეს გვეყოსო. შენ კარგად იცი, რომ სახინკლეში მუშაობა მარტო შემოსავლის გამო არ ამირჩევია, ჩემი საქმე მომწონს და მაგიტომ ავირჩიე-მეთქი. ფეხებზე მკიდია, სახლში ყველა პირობაა და აქ იმუშავებო. ძალიან გავბრაზდი, სამსახურიდან წამოსვლას სიკვდილი მერჩივნა, რა მაფიქრებდა, რო ამას მომთხოვდა, თანაც ასე, შეუმზადებლად, მაგრამ წინაღმდეგობა არ გავუწიე, კარგი, როგორც გინდა-მეთქი, თავი დავუქნიე. დაკმაყოფილდა, საღამოს სტუმრები მოვლენ და არ შემარცხვინოო.
სტუმრები საღამოზე ცოტათი ადრე მოვიდნენ. რაც შემეძლო, ყველაფერი გავაკეთე... არ მიძინია, ბანაობა ძლივს მოვასწარი, კისრისტეხით შევვარდი ოთახში, თმებს თავი ერთად მოვუყარე და ის კაბა ჩავიცვი, თვის საუკეთესო თანამშრომლის ფოტოში რომ მეცვა, ჩემს ქმარს რომ მოვეწონე, ის კაბა. ცისფერი იყო, ნაქარგებიანი, თან ტანზეც კარგად მადგა. ის იყო სუფრის გაწყობას მოვრჩი, რომ მოვიდნენ. სუფრას არაფერი აკლდა, დაღლილი კი ვიყავი, მაგრამ სტუმრებთან არ ვიმჩნევდი, ასეთ დროს განსაკუთრებულად პრეტენზიულები არიან, ყველაფერს აკვირდებიან, ცდილობენ, რაიმე მიზეზი იპოვონ, რო მერე ერთმანეთში გაგჭორონ. სალაპარაკო არაფერი მიმიცია. კი, გიღიმიან და გეფერებიან, მაგრამ არ იცი, გულში რას ფიქრობენ. დედაჩემი მეუბნებოდა, ქმრის ნათესავი შენი ნათესავისგან არ განირჩევა, ერთნაირად უნდა გიყვარდეს და პატივს სცემდეო. ჩემი მომზადებული კერძებით აღფრთოვანებულები კომპლიმენტებს არ იშურებდნენ, ცოლიც ასეთი უნდაო, ამბობდნენ. ათამდე იყვნენ, ყველა მაკვირდებოდა, თავის უხერხულად ვგრძნობდი და ყოველ ხუთ წუთში ტუალეტს ვიმიზეზებდი. გვერდით მისი უმცროსი ბიძაშვილი მეჯდა, მიხვდა, რომ შევწუხდი და ყველანაირად ცდილობდა, გავეხალისებინე; ხუმრობდა, ტკბილეულს მაწვდიდა, ტუალეტში გასასვლელად წამოვდგებოდი თუ არა, გზას მითმობდა, რამდენჯერმე უხერხულად შევეჩეხეთ ერთმანეთს.
ბოლოს, როგორც იქნა, წავიდნენ. ვიფიქრე, დავისვენებ-მეთქი და ვიდრე სუფრას ავალაგებდი, მეზობლები შემოვიდნენ, თეთრეული გვაჩუქეს. ყველა ჩემს ქმარზე მელაპარაკებოდა, ბარეორმა ინატროს შენისთანა ქმარი, არაფერი რო არ ეშლება, ისეთი ბიჭიაო, ყველას პატრონი ეგ არის, თუ ვინმეს რამე გაგვიჭირდა, მაგის იმედი გვაქვს, ამიტოა მის სიტყვას ყველა პატივს რომ სცემს და ჭკუას ეკითხებიანო. ამის მოსმენა მესიამოვნა, მაგრამ დავიღალე, აღარ შემეძლო, ერთი სული მქონდა, წასულიყვნენ, რო ლოგინამდე მიმეღწია.
ღამის ორი იქნებოდა, წასვლა რომ მოიფიქრეს, ცალ-ცალკე მიდიოდნენ. ოთხი იყო დაწყებული, ბოლო მეზობელი რომ წავიდა, ნახევარი საათი მარტო კარებში ეხუტებოდნენ და კოცნიდნენ ერთმანეთს. ხვალაც გავაგრძელოთო, ჩემი ქმარი ეუბნებოდა. კარი მიხურა თუ არა, მომიბრუნდა, თმებში ხელი წამავლო და მაგიდას მიმანარცხა, თეფშები გადმოიყარა, ჭურჭელს ხელი აკრა და კაბაზე ღვინო გადამესხა. შავი ღვინო იყო. ერთი კი ვიფიქრე, ამ ლაქას მარილი თუ არ დავაყარე, კაბას არაფერი ეშველება-მეთქი და სამზარეულოში გავიქეცი. უკან დამედევნა, კარებთან დამიჭირა, უგონოდ მთვრალი იყო და ხელი გავაშვებინე, თაროდან სამარილე ჩამოვიღე და მუჭით ლაქაზე დავიყარე. რო მიხვდა, რასაც ვაკეთებდი, მეცა და კაბა ერთიანად შემომახია. ისეთი თვალებით მიყურებდა, ადგილზე გავქვავდი, ხმა ვერ ამოვიღე, ვერ ვხვდებოდი, რა უნდოდა, სანამ არ დამიღრიალა, ჩემს ბიძაშვილს რა თვალებს უჟუჟუნებდი, ან რას გელაპარაკებოდა, სხვას რო ყურადღებას არ აქცევდიო. ენა ჩამივარდა, ვერ ვხვდებოდი, რა უნდა მეთქვა, ის კიდე იდგა და დედას მაგინებდა. ასეთ რამეს კიდე იზამ და დანით ყელს გამოგჭრიო. მივხვდი, გამკეთებელი იყო. გაშეშებული ვიდექი, თვითონ კარი გაიჯახუნა და საძინებელში შევიდა. შოკისგან დაღლა დამავიწყდა, ვერც მივხვდი, ისე ავალაგე სუფრა, ჭურჭელი დავრეცხე, იატაკი გამოვწმინდე და ყველაფერს რო მოვრჩი, მაშინ მივხვდი, რაც მოხდა, ვიჯექი და ვტიროდი...
მეორე დღეს სამსახურში მივედი და ჩემი გადაწყვეტილების შესახებ უფროსს ვუთხარი. გული დაწყდა, არც ისე ადვილია შენნაირი შემცვლელის პოვნაო. მკითხა, შენი გადაწყვეტილებით მიდიხარო? კი-მეთქი, მოვატყუე, ახლა უკვე ქმარი მყავს და ოჯახს უნდა მივხედო-მეთქი. გოგოები ვეღარ მოვატყუე, თან მაინტერესებდა, რას მეტყოდნენ. ბედნიერი ქალი ხარო - მითხრეს, ნეტა ჩვენც შენნაირი ქმარი შეგვხვდეს, ოჯახში ფუსფუსზე და ქმრის მოვლაზე უკეთესი რა გინდა რო ინატროო. მოკლედ, ვერავის ვერაფერი გავაგებინე, მაგრამ ზუსტად ვიცოდი, რომ ამ შემთხვევაში არ ვცდებოდი.
იმ საღამოს სახლში ისევ გვიან დაბრუნდა, ისევ მთვრალი. შემოსასვლელში ტალახიანი ბათინკებით შემოვიდა. ვუსაყვედურე, მთელი დღეა, სახლს ვალაგებ-მეთქი. რამდენჯერაც საჭირო იქნება, იმდენჯერ დაალაგებო, ასე მითხრა. მე შენი მოსამსახურე ხომ არ გგონივარ-მეთქი. მიყვირა, თავი ვინ გგონიაო, მე რომ არა, ახლაც რესტორნის მზარეული იქნებოდიო. იქ შენსავით უხეშად არავინ მომმართავდა და უფრო კარგად მექცეოდნენ-მეთქი. ჰოდა სილა გამაწნა, წინ მედგა და შეშლილი სახით მაგინებდა. ოთახიდან სწრაფად გავედი და სამზარეულოში შევიკეტე. მთელ ხმაზე მაგინებდა. თავი ხელებში ჩავრგე და ტირილი დავიწყე. უკან რომ მივბრუნდი, ჩაძინებული დამხვდა, ბათინკები ჩუმად გავხადე და ბინის შემოსასვლელ კართან დავაწყვე. კარის მეზობელს ნაგვის პარკები ეჭირა და გაოცებული სახით მიყურებდა. დედაჩემის სიტყვები გამახსენდა, ცოლ-ქმარს შორის რაც არ უნდა მოხდეს, ოჯახის გარეთ არ უნდა გავიდესო.
მეორე დილით სახლიდან გავიდა თუ არა, ავდექი და დედაჩემთან წავედი. კარი რომ გამიღო, ჩავეხუტე და ტირილი დავიწყე. მიშველე-მეთქი, ვეხვეწებოდი. შემომიყვანა, წყალი დამალევინა და რა დაგემართა, მომიყევიო. მეც ავდექი და ყველაფერი დაწვრილებით ვუამბე. მამაშენის შვილი ხარო, მითხრა, ისიც შენნაირი რქიანი იყო და ნახევარი ცხოვრება მაგას შევწირეო. ვუთხარი, ხელი დამარტყა-მეთქი, დიდად არ გაკვირვებია. ეტყობა, გადაიყვანე ჭკუიდან, თორე ეგეთი ბიჭი არ ჩანს, ხელი ტყუილად დაერტყაო. მამაშენიც მირტყამდა, მაგრამ ბებიაშენთან არ დავრბოდიო, ღვთის წყალობით შეძლებული კაცი შეგხვდა, სამსახურში სიარული არ გიწევს, არაფერს გაკლებს და შენიშვნებიც ვერ უნდა აიტანოო? ვუთხარი, დაშორებას ვაპირებ-მეთქი, გაგიჟდა. რაც გინდა, ის ქენი, ოღონდ იცოდე, ჩემს სახლში ფეხს ვეღარ შემოადგამო. ისღა მაკლია, ხალხი ვალაპარაკო, მამაშენი საფლავში გადატრიალდებაო. სახლში წადი და ქმარს მიხედე, კარგი ცხენი მათრახს არ დაირტყამსო. შვილები გაუჩინე, ბავშვი ყველაფერს დაალაგებსო.
სახლში რომ მოვდიოდი, ერთი კი ვიფიქრე, მოვკვდები და მაგ მხეცის შვილების დედა არ ვიქნები-მეთქი. ჩემდა გასაკვირად, სახლში დამხვდა, ფხიზელი იყო. სად დაეთრევიო, დაღლილი მოვდივარ, იქნება მშია, მწყურია, საჭმელი არ უნდა დამახვედროო? არაფერი მითქვამს, სამზარეულოში ისე გავედი და მაცივრიდან ხინკლის გამზადებული ფარში გამოვიღე, ცომის მოზელვას ვაპირებდი, თავზე რომ დამადგა და არ მშიაო, გამაჩერა, სახინკლეში ვიყავი და იქ ვჭამეო. ადგილზე გავშრი, ხელები გადავიბანე და საძინებელში შევედი.
მივხვდი, რომ მღალატობდა. საყვარელი ყავდა... სხვის ხინკლებში გამცვალა. ვიჯექი და ვტიროდი. ხინკალი ერთადერთი იყო, რაც ერთმანეთთან გვაკავშირებდა და ესეც გაქრა-მეთქი, ვფიქრობდი.
მეორე საღამოს ისევ უგონოდ მთვრალი მოვიდა, ქალის სუნამოთი ყარდა. მივხვდი, რომ არ შევმცდარვარ. უხასიათოდ იყო. რა მოხდა-მეთქი, ჯერ ხმას არ იღებდა, მერე სკამს წიხლი დაარტყა და შეიგინა. სამსახურიდან გამომიშვესო, ბოლოს თქვა. რატო-მეთქი და, ნაბოზვრები არიან და მაგიტომო. არ ვიცოდი, რა გამეკეთებინა, პირველი, რაც მოვიფიქრე, ის ვუთხარი, ამხელა სამეგობრო გყავს, ყველას უყვარხარ და პატივს გცემს და რამე გამოჩნდება-მეთქი. ყველას დედაცო! - დამიღრიალა და მისაღებ ოთახში ტახტზე წამოგორდა. როცა ჩაეძინა, ბათინკები გავხადე და შემოსასვლელ კართან დავაწყვე.
იმ დღის მერე ყოველდღე სვამდა. დღისით თითქმის ვეღარ ვხედავდი, სახლში მთელ დღეს მარტო ვატარებდი. სამსახურის გოგოებს დავურეკე და სახლში დავპატიჟე, მოვუყევი ჩემი ამბავი. კაცი ხან დალევს და ხან იჩხუბებსო - მითხრეს, ისეთი საყვარელია, მოგვკალი და ვერ დავიჯერებთ, რო ეგრე გექცევა, ალბათ საბაბს აძლევო. უცებ კარი გასაღებით გაიღო და ოთახში ჩემი ქმარი შემოვიდა. გაგიჟდა, სტუმრები თუ გვყავდა, რატომ არ გამაფრთხილე, რამეს წამოვიღებდიო. მაღაზიაში ჩავიდა და ტკბილი სასმელი ამოიტანა, სუფრა გავაწყვე. იცინოდნენ, შენი მოხვეული ხინკალი მოგვნატრებიაო. გაოგნებული ვიყავი, ისე იქცეოდა, ვიჯექი და ვფიქრობდი, ამის მერე ვინ უნდა დამიჯეროს, რომ მოძალადეა-მეთქი. თვითონ იცინოდა, მხიარულობდა, ჩემს თანამშრომელ ქალებს კისერზე ეხვეოდა, ისინიც კისკისებდნენ, ვიჯექი და დანა პირს არ მიხსნიდა. გოგოები რომ წავიდნენ, მომიტრიალდა და მითხრა, აქ რა კამპანია გამიმართე, მეორეჯერ ეს ბოზები აქ არ დავინახოო. გიჟი ხარ-მეთქი, ჩვეულებრივი პათოლოგი. შემაგინა და სახეში გამარტყა, მერე იქვე, იატაკზე დამაგდო. ყვირილი დავიწყე და პირზე ხელი ამაფარა, ტელევიზორში ფეხბურთი გადიოდა, პულტს ხელით მიწვდა და ხმას ბოლომდე აუწია. ხელებს ვურტყამდი, რაც უფრო ვუწევდი წინააღმდეგობას, მით უფრო აქტიურობდა, სიამოვნებდა, რომ არ ვნებდებოდი. ჰოდა, გავჩერდი, იატაკზე გაუნძრევლად ვეგდე და ვითმენდი. ცხოველივით ხვნეშოდა, ცალ ხელს ფეხებზე მიფათურებდა, მეორე პირზე ჰქონდა აფარებული, მიუხედავად იმისა, რომ აღარ ვყვიროდი. ბოლოს, როგორც იქნა მორჩა, გადაბრუნდა, ძლივს სუნთქავდა. ადგა და ტელევიზორთან შიშველი დაჯდა, მე როგორც დამტოვა, ისე ვეგდე იატაკზე, თვითონ ფეხბურთს უყურებდა...
სამსახურის დაკარგვიდან ერთ თვეში პათოლოგად იქცა. ყველაფერზე ნერვები ეშლებოდა, უაზროდ მიყვიროდა, ისიც კი მითხრა, რაც შენთან ერთად ვარ, ყველაფერი უკუღმა მიდისო. საერთოდ წავალ და თვალით აღარ დაგენახები-მეთქი, ფეხს გაადგამ და მოგკლავო - დამემუქრა. მართლა გამკეთებელი იყო. ყველაფერს მოველოდი მისგან, ჩემი არავის არ სჯეროდა, სტუმრებთან ანგელოზივით იქცეოდა და იმათთან რამის მტკიცებას აზრი არ ჰქონდა. ერთ საღამოს ისე გამეტებით მცემა, იძულებული გავხდი, პოლიციაში დამერეკა. ტუალეტში შევასწარი, კარი შიგნიდან ჩავკეტე და ისე დავრეკე, პოლიციის მოსვლამდე კარებს ფეხს ურტყამდა და ყვიროდა, სულ მანდ ხო არ იჯდები, გამოხვალ და ყელს გამოგჭრიო. პოლიცია რომ მოვიდა, კარი გაუღო, მესმოდა, როგორ უთხრა, არ ვიცი, რაღაც დაემართა, მძიმე პერიოდი აქვსო, ტუალეტში შეიკეტა და მეშინია, თავს რამე არ დამართოსო. პოლიციელმა კარზე მომიკაკუნა, გამოვედი, შემატყვეს, რომ ნაცემი ვიყავი, ორივეს გვისაყვედურეს: არ გრცხვენიათო? ოჯახი წმინდა რამეა და ჩვენ ვერ ჩავერევით, რა გაჩხუბებთ, ახლავე შერიგდით და ერთმანეთს აკოცეთო. მაშინვე მოვიდა და მომეხვია, კისერში მკოცნიდა, მინდოდა, მომეკლა, გაუნძრევლად ვიდექი, ბოლოს ხელი გადამხვია და პოლიციელებს ღიმილით დაემშვიდობა. მანქანა ეზოდან გავიდა თუ არა, ისეთ დღეში ჩამაგდო, მტერს არ ვუსურვებ, ორი დღე სახლიდან ვერ გავდიოდი..
საშველი არსად ჩანდა, ყოველდღე ერთი და იგივე ხდებოდა, ეზოში უსაქმურ მეზობლებთან ერთად სვამდა და დომინოს თამაშობდა, ყველაფერზე ხელი ჩაიქნია და სამსახურის ძებნასაც შეეშვა, ტანსაცმელსაც იშვიათად იცვლიდა, ფეხიდან იმ დაწყევლილ ბათინკებს არ იშორებდა. იცოდა, მძულდა და სპეციალურად აკეთებდა ამას. ღამე გალეშილ მთვრალს ფეხზე ვხდიდი და შესასვლელ კართან, სადარბაზოში ვაწყობდი. სამეზობლოში ყველამ იცოდა, რომ თუ ფეხსაცმელები კართან ეწყო, სახლში იყო. მოურიდებლად აკაკუნებდნენ და ეზოში დასალევად მიჰყავდათ. სახლიდან ყველაფერი გაჰქონდა და ყიდდა. ბოლოს ისე გამოვცარიელდით, რომ ჭურჭელიც აღარ დაგვრჩა, მაგრამ წინააღმდეგობის გაწევაზე არც მიფიქრია, ვიცოდი, რაც მომივიდოდა. ამიტომ პირში წყალჩაგუბებული ვცხოვრობდი.
ბევრჯერ მიფიქრია, ღამე ავდგები და სახლიდან გავიპარები-მეთქი, მაგრამ სად უნდა წავსულიყავი, დედაჩემი არ მიმიღებდა, კისერზე ვერავის დავაწვებოდი, არავის სჯეროდა ჩემი და შესაბამისად, არც არავინ დამეხმარებოდა. ძველ სამსახურში ვაპირებდი დაბრუნებას, სადმე ბინის დაქირავებას, მაგრამ ვიცოდი, მომძებნიდა და მომკლავდა. მაშინ სადმე უნდა გადავკარგულიყავი.
ერთადერთი გამოსავალი თავის მოკვლა იყო. თავი ბევრნაირად შეგიძლია მოიკლა, მაგალითად - ჩამოიხრჩო, სიმაღლიდან გადახტე, ბენზინი გადაისხა და თავი დაიწვა, მანქანას ბორბლებში შეუვარდე, დანა დაირტყა ან წყალში გადავარდე. უმტკივნეულოდაც შეიძლება ამის გაკეთება, ცემა და ტკივილი ხომ ისედაც არ მაკლია, ჰოდა, ვიფიქრე საწამლავს დავლევ, ან ვენებს გადავიჭრი და ცხელ აბაზანაში ჩავწვები-მეთქი. აბა, სხვა რა უნდა გამეკეთებია, ჩემი მშველელი არავინ იყო, ყველა ერთი და იგივეს მეუბნებოდა, საოცარი კაცია, ვგიჟდებით, ისე გვიყვარსო. პოლიციას რა უნდა მოვთხოვო, დედაჩემს ვერ დავაჯერე, რომ მცემდა, მაუპატიურებდა, ძალადობდა ჩემზე. პატიმარივით ვცხოვრობდი, მე ვიყავი საკუთარი სქესის პატიმარი, რომელიც ვერაფერს აკეთებს. ჰოდა გადავწყვიტე, თავი მომეკლა.
მინდოდა, რომ ეს ლამაზად მომხდარიყო, ამიტომ საძინებელში შევედი და კარადიდან საქორწინო კაბა გადმოვიღე. ჩაცმის დროს მივხვდი, რომ იმის მერე ძალიან გავმხდარვარ, სარკეში ჩავიხედე, სრული მქონდა. ბებერ პატარძალს ვგავდი. თმა დავივარცხნე, თვალები და პირი შევიღებე. სამკაულების გაკეთებაც მინდოდა, მაგრამ ყველაფერი გაყიდა, ნიშნობის ბეჭედიც. შემოსასვლელ კარზე კლიტე გავხსენი, პურის საჭრელი დანა ავიღე და აბაზანისკენ გავემართე. მუსიკა მინდოდა, ისე, როგორც ფილმებშია. აბაზანაში წყალი მოვუშვი და ოთახში გამოვედი, ტელევიზორი ჩავრთე, ძველებური სიმღერა ისმოდა, მაგრამ მომწონდა. უკან დავბრუნდი, წყალი სანახევროდ სავსე დამხვდა, ხელსაბანთან ვიდექი და ვტიროდი, ბოლოჯერ ჩავიხედე სარკეში და აბაზანაში ჩავწექი. დანა ნელა დავისვი ხელზე, ცხოველის ხორცზე უფრო რბილი ხორცი მქონია. სისხლი თქრიალით მომდიოდა, ცხელ წყალში ვიწექი და ვთავისუფლდებოდი, სისხლს ჩემი ტკივილიც თან მიჰყვებოდა. წყალმა ფერი შეიცვალა. ვგრძნობდი, მალე სისხლისგან დავიცლებოდი, გონებას ვკარგავდი, მაგრამ არ მეშინოდა. სისულელე ყოფილა, რომ ამბობენ, თვითმკვლელები ბოლო წამს ნანობენო, ამაზე ბედნიერი ჩემს ცხოვრებაში არ ვყოფილვარ არასდროს.
მგონი ხინკალი მზადაა. სუნი კარგი აქვს, არა? გემრიელიც უნდა იყოს. როგორც ყოველთვის. ახლავე მოგართმევთ.
ჰოდა, იმას გიყვებოდით, სისხლისგან თითქმის დავიცალე და გონება დავკარგე. არც ბნელი გვირაბი მინახავს და არც შუქი იმის ბოლოს, საავადმყოფოში გამეღვიძა. თურმე ჩემი მეზობელი ბავშვს აძინებდა და ტელევიზორის ხმაზე შემოსულა. ასე გადავრჩი, თუ ამას გადარჩენა ჰქვია. მიირთვით...
საავადმყოფოში მნახველების ნაკადი არ წყდებოდა. ყველა მლანძღავდა, ასეთი სისულელე რამ მოგაფიქრაო, ბედის უმადური ქალი ხარო, დედაჩემმა მითხრა, შენი ქმრის ხათრი რომ არ მქონოდა, აქ ფეხსაც არ მოვადგამდიო. გიჟი ხარო. ჩემი ქმარი ყვავილებით გამომეცხადა, ფხიზელი იყო. ცრემლებად იღვრებოდა, რა გჭირს ამის ფასი, რას გაკლებო, რთული პერიოდი მაქვს და ახლა მტოვებდი, როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდიო, დედაჩემთან ისე გამოიყვანა, თითქოს უსამსახურობის გამო იქეთ ვეჩხუბებოდი. გაწითლდა სირცხვილისგან დედაჩემი, ბოდიშები უხადა, რა ვქნა, მამამისისნაირი რთული ხასიათი აქვსო. ჩემმა ქმარმა შუბლზე მაკოცა და დედაჩემს უთხრა, არა უშავს, ყველაფერი დალაგდებაო. როგორ მინდოდა, პირი მომეღო და ყველაფერი მეთქვა, მაგრამ ისე სუსტად ვიყავი, სიტყვას თან რა აზრი ჰქონდა, არავინ დამიჯერებდა. მიირთვით...
სამ დღეში სახლში გამწერეს, პირველ დღეს ვერ დავდიოდი, ლოგინში ვიწექი, საღამოს ხმაურმა გამაღვიძა, საძინებლის კარებს ხელი ჰკრა, თავზე ცხოველივით დამახტა, მაგინებდა, ასეთი გაცხოველებული მთელი ამ ხნის მანძილზე არ მინახავს, ასე არასოდეს გავუმეტებივარ, ხელები ყელში წამიჭირა, მახრჩობდა და თან ყვიროდა, ვის გაუბედე, საქვეყნოდ თავი მომჭერიო, მოგკლავ და ციხეში ჩავჯდები, არ გაცოცხლებო. ვინატრე, ნეტა მართლა მომკლას, მერე ყველა ხომ მიხვდებოდა, რომ მართალი ვიყავი. კიდევ მიირთვით...
სახე დალურჯებული მქონდა, ადგომა არ შემეძლო, მაგრამ მეორე დღეს მაინც ავდექი და მაღაზიაში პაკეტის საყიდლად ჩავედი. სახეს არ ვმალავდი, მინდოდა, ყველას ასეთი ვენახე. გამყიდველმა უცნაურად შემომხედა და ორი ცალი ჰიგიენური საფენი ხელში მომაჩეჩა. მიირთვით...
კიბეებზე ქვედა სართულის მეზობელი შემხვდა, ნანა. მკითხა, რას ჰგავხარ, რა დაგემართა., ვუთხარი, მცემა-მეთქი, ჯერ მახრჩობდა, მერე მუცელზე დამაჯდა და თავში მუშტებს მირტყამდა, ესეც რომ არ იკმარა, მთელი ძუძუები დამიკბინა და სისხლი მადინა, შეხედე, თუ არ გჯერა-მეთქი. შემომიტრიალდა და მითხრა, აბა თავს რო იკლავდი, რა გეგონა, კაცს საქვეყნოდ თავი მოსჭერი, ალქაჯი ხარ, პირველი კლასიდან ვიცნობ და ერთი ხმამაღალი სიტყვა არ მახსოვს მაგისგან, სკოლაშიც არ უჩხუბია, რაც შენ ცოლად მოგიყვანა, სახლიდან სულ ყვირილი ისმის, შენ გააგიჟეო, ყოველდღე მთვრალი მოდის სახლში, მაგის დალევა ამ კორპუსში კაციშვილს არ ახსოვს, შენ მე შენს ქმარს ნუ მასწავლი, მოხარშულს ვიცნობ, შეჭამ, ისეთი კაციაო. ჰოდა, აქ მივხვდი, რაც უნდა მექნა. არც დავმშვიდობებივარ, ისე გამოვეცალე და სახლში ქმრის მოსვლას დაველოდე.
ძაან მთვრალი მოვიდა, ერთი-ორი შემომარტყა, მეტის თავი არ ჰქონდა, ტახტზე დაეგდო და დაიძინა. იმწამსვე ბათინკები გავხადე და სადარბაზოში, კართან დავაწყვე. ახლოს მივედი და მივაყურადე. ღრმად ეძინა, არ ინძრეოდა. მერე სამზარეულოში გავედი, უჯრა გამოვაღე და ის პურის საჭრელი დანა ამოვიღე, ოთახში შევბრუნდი, არც დავფიქრებულვარ, ისე მივუახლოვდი... პირველად ყელში დავარტყი, სისხლმა შადრევანივით ამოხეთქა, თვალები ხროტინით გაახილა, შეშლილს ჰგავდა, სანამ დაყვირებას მოასწრებდა, სახეზე ბალიში დავაფარე და იქამდე ვურტყი დანა, სანამ არაქათი არ გამომეცალა, ალბათ ასე ოცდაათჯერ... ან ცოტა მეტჯერ. მთლიანად სისხლში ვიყავი ამოსვრილი. ცოტა სული მოვითქვი, ზურგზე მოვიკიდე და ძლივს მივათრიე აბაზანამდე, ვიფიქრე, სისხლისგან ბოლომდე დაიცალოს-მეთქი. მერე იატაკი ისე მოვწმინდე, ვერავინ იფიქრებდა, რომ აქ რაიმე მსგავსი მოხდა, ტახტის გადასაფარებელიც სისხლიანი იყო. დიდი ხანი იცლებოდა სისხლისგან, ალბათ ასე ერთი საათი, ხორცი ჯერ კიდევ თბილი ჰქონდა. სისხლიანი ტანსაცმელი გავხადე, სამზარეულომდე ძლივს მივიტანე და მაგიდაზე დავაგდე. თავი ბოლომდე მოვაჭერი, სკამზე დავდე. თვალები გახელილი ქონდა, მიყურებდა და პირველად თავის ცხოვრებაში, არაფრის გაკეთება არ შეეძლო, ვაჯობე. მუცელი გავუჭერი და გამოშიგვნა დავიწყე, ნაწლავები მთლიანად ამოვაგლიჯე, გული და ღვიძლი დიდ ქილაში ჩავდე და მაცივარში შევინახე, ძვლებიდან დანით ხორცს ვაჭრიდი, რბილად იჭრებოდა, ადამიანებს ცხოველებზე რბილი ხორცი გვქონია. ყველაზე მეტი ხორცი ბარძაყებიდან და დუნდულებიდან აყვა, შეგროვებულ ხორცს დიდ გობებზე ვაგროვებდი, ძვლებს ერთად ვყრიდი, სულ ორი გობი ყოფილა. მერე ძვლები, თავი და ნაწლავები ტახტის სისხლიან გადასაფარებელში გავახვიე და მის წითელ სპორტულ ჩანთაში ჩავალაგე. გობები აბაზანაში გავიტანე და გასარეცხად გამდინარე წყალს შევუდგი, სამზარეულოში დავბრუნდი, ახალი ხორცის სუნი იდგა, ჩანთა სასწრაფოდ ავიღე და გარეთ გავედი, ისე მივედი ხიდთან და ჩანთა წყალში ისე გადავაგდე არავინ შემხვედრია. უკან რომ ვბრუნდებოდი, სადარბაზოში ჩემი ლოთი მეზობელი შემხვდა, მომესალმა, ამ დილაუთენია გარეთ რა გინდაო. რაღაცა საქმე მქონდა-მეთქი, ვუპასუხე და ჩქარი ნაბიჯით დავბრუნდი სახლში.
ხორცი სუფთა დამხვდა. სამზარეულოში გამოვიტანე, წვრილ ნაჭრებად დავჭერი და ხორცის საკეპ მანქანაში გავატარე, დავამატე:
ხახვი, ნიორი, ქინძი და მწვანე წიწაკა, ფარშს დაახლოებით 1 ჩაის ჭიქა გადადუღებული წყალი დავასხი, რათა მსუყე და წვნიანი ყოფილიყო. ხორცი გავაჩერე მაცივარში ნახევარი საათის განმავლობში. ცომი მაქსიმალურად თხლად გავაბრტყელე და შეხვევამდე ხორცი ცომის ცენტრში მოვათავსე. ხინკალი მოვხარშე მარილიან ადუღებულ წყალში, ამოტივტივების შემდეგ ვადუღე კიდევ სამი წუთის განმავლობაში და ამოღების წინ ცივი წყალი დავასხი, ხინკალი არ მიეწებება ერთმანეთს და ცომი პრიალა გამოვიდა. მოგეწონათ, არა? რატომ აღარ ჭამთ? კიდევ მიირთვით, არ მოგერიდოთ. ხომ ამბობთ, რომ შესაჭმელი კაცია, ჰოდა, მიირთვით... ძალიან გთხოვთ, ერთი ცალიც არ დატოვოთ, თორემ გადაყრა მომიწევს და ეს ცხონებულს არ მოეწონებოდა. საერთოდ, არ უყვარდა საჭმელს რომ ვყრიდი. კიდე ბევრი რამე არ უყვარდა, მე არ ვუყვარდი.
ჰოდა, მცემდა, მაფურთხებდა, მაგინებდა, მიირთვით, თვითონ სულ ოცდახუთს ჭამდა. მიირთვით, კიდევ მოვხარშავ. სამზარეულოში გამომკეტა, მითხრა, შენი ადგილი აქ არისო და დავემორჩილე, ხინკლის კეთება კიდევ უკეთ ვისწავლე, ხომ იცით, პრაქტიკა თავისას შვრება. არაფერი გამაჩნდა სამზარეულოს გარდა, სამზარეულო იყო ჩემი იარაღიც, ფერადი ქვაბებით, ხორცის საკეპი მანქანებით და საბეგვი ჩაქუჩებით. ჭრელტარიანი დანებით, კოვზებით, ჩანგლებით, ხორცის შესანახი კონტეინერებით, გაზაფხულისფერი წინსაფრებით. გუშინ ღამით გადავწყვიტე, თავი ამ ყველაფრით დამეცვა. ჰოდა, ჩემი ქალაქელი ქმარი ქალაქურ ხინკლად მოვახვიე. მიირთვით.
დღეს დილით იმ ჩემმა ლოთმა მეზობელმა დააკაკუნა, კიბეზე რომ შემხვდა, შენს ქმარს უთხარი, ქვემოთ ჩამოვიდესო. ვუთხარი, გუშინს მერე არ გამოჩენილა-მეთქი, თვალი ბათინკებისკენ გააპარა და, ნამდვილად ვიცი, რომ რაღაც იეჭვა, თავის ჭორიკანა ცოლსაც ეტყოდა, რომელიც აუცილებლად პოლიციაში დარეკავდა. მოვლენ და დამიჭერენ. საკანში ან ფსიქიატრიულში გამომკეტავენ, რომელიც, ალბათ, სამზარეულოსხელა იქნება. ვიცი, რომ საზოგადოებისთვის საშიშსაც მიწოდებენ, მაგრამ მზად ვარ ამისთვის. იქ უკეთ ვიქნები. ცემით მაინც არ ამომხდიან სულს. ალბათ საპატრულო ეკიპაჟი უკვე გამოსულია. შეიძლება, უკვე კიბეებზეც ამოდიან. ალბათ, სადაცაა, კარებსაც შემოტეხავენ, მაგრამ იქამდე - გემრიელად მიირთვით.
დასასრული
