პარტიული აქტივისტები

 

გამარჯვებული პოლიტიკური პარტიის ოფისი.

მის წინ მდგარი პარტიული აქტივისტები.

ერთი და იგივე სახეები.

უტიფარი სახეები, უტიფარი მზერით.

ის აქტივისტები,

ადრე, რაც კი გამარჯვებული პარტიები ყოფილა

(და შემდგომში დამარცხებული),

ყველას ოფისთან თუ შტაბთან რომ მდგარან.

დიახ, მდგარან, რადგან დგომის გარდა,

მათ სხვა ფუნქცია არასოდეს ჰქონიათ,

თვით არჩევნების დღესაც კი...

მხოლოდ პოლიტიკური პარტიებია წარმავალი,

დროებითი თუ მოკვდავი

(რა თქმა უნდა, ქართულ პოლიტიკურ სინამდვილეში),

ხოლო მოხეტიალე პარტიული აქტივისტები კი მარადიულნი.

(როგორც საფრანგეთის „უკვდავთა აკადემიის“ წევრები).

ისინი მარადიულად ურცხვად ცოცხლობენ,

მომავალი გამარჯვებული პარტიის დაბადების იმედით.

მათთვის არაფერი იცვლება,

მხოლოდ ციფრებიან მაისურებს იცვლიან და დგანან,

მეტი არაფერი.

 

P.S. ახალ მაისურებს ძველების ბედი ელოდება:

 ჭუჭყიანი იატაკი და იატაკის  ჯოხი.

 

***

გაჭყლეტილი სამოთხე

დამესიზმრა წუხელის,

მაკრატელით გაკორტნეს

ყვავილები გულების,

 

იქვე იყო მებაღე,

ნასვამი და ნაჭამი,

მკვდარი ეგდო მეფარნე,

ტარაკნისგან ნახრავი,

 

დამესიზმრა სამოთხე,

თითქოს ხორცის საკეპში -

გაატარეს, გამოხრეს,

მიითვალეს საკვებში.

 

აღარ იყო სამოთხე,

და ბღაოდნენ მცველები,

პატრონს, - მშვიდად გამგონეს,

ყურზე ჰქონდა ხელები.

 

 

***

და თუ დღეს გზაში მძაღე კაცი ისევ შემხვდება,

ამის დამნახველს ქუჩის საათს ჩუმად შერცხვება...

დროში აცდენა ვეღარ შეძლო ცხელ ტროტუარმაც

და შემაჯახა, - სიძლიერით, - მზეც რომ შეცბება.

ოჰ, მძაღე კაცო, რა დროს შენთან შებმის დრო იყო,

უკვე ალმაცერ ქვების სახლებს თითქმის გავშორდი,

მივაბიჯებდი სასაფლაოს კუზიან აღმართს,

სადაც ოდესღაც სამ დათვლაში ფრენით ავრბოდი.

გამიშვი, რადგან საწუწუნო შენზე მეტი მაქვს,

არც თავი დამრჩა, აღარც ძალა შენი მოსმენის,

გამიშვი, თორემ სასაფლაო თავის მკვდრებს შეჭამს,

და მერე ძალა არ მეყოფა შენთან მოთმენის.

გამიშვი, თორემ იქ ჩემ გარდა არავინ მივა,

აღდგომებისგან ნახრავ ძვლებსაც არვინ მოუვლის,

იქ ნასუფრალსაც ჩვეულებრივ ჩვენსავით სცივა,

დაგდებულ პასკას მშიერ მკვდრებსაც არვინ მოუჭრის.

ახლა ხომ გესმის, რომ სასწრაფოდ უნდა გამიშვა,

იმ ნასუფრალზე თან წამყვება შენი სიმძაღე,

თავმომწვარ სანთლებს, სამ კვერცხსა და ერთ გამხმარ პასკას,

იქ აღარ უნდათ მიყოლილი სხვისი სიმწარე.

და ახლა მოდი, გაგექცევი, ავირბენ აღმართს,

ვნახავ იმ სურათს, რასაც ყოველ წელს მე ვნახულობ,

ხსნილია, მისი ოხშივარი სამყაროს აკრავს,

მე კი აღდგომის მეორე დღეს ჩუმად ვმარხულობ.

ხოდა გამიშვი, მძაღე კაცო, ნუღარ მაყოვნებ,

ჩემი თხოვნებიც მერამდენედ მეორდებიან,

ამ ქვების სახლში ჯიუტობით ნუღარ მამყოფებ,

სასაფლაოზე ნააღდგომევს მელოდებიან.

 

 

გასვენებაზე

(ზაზა თვარაძისეული)

 

აქეთ დამდგარან სნობები,

იქით კი „პრინც-მასონები“,

მკვდარი კი გადაიღალა

ახალ-ახალი ცნობებით.

სადარბაზოში ხალხია,

კიბე გატკეპნეს ქოშებით,

ერთმანეთში აქვთ წუწუნი,

როგორ ცხოვრობენ გროშებით.

გარეთ გაისმის ზუზუნი,

ქარმა დალეწა ქვეყანა,

აგერ მინისტრიც მოვიდა,

გადამდგარი და მკვეხარა...

მკვდარი კი იწვა თავისთვის,

ჩუმად ფიქრობდა ღიმილით,

ამდენი ხალხი ენახა, -

როცა კვდებოდა შიმშილით.

 

 

***

 

ზამთრის ქალივით რად დამდგარხარ ქუჩაში ობლად,

რატომ ვერ ხედავ, როგორ უყვარს თებერვალს ფრენა,

ან რატომა დგას გარინდული მემთვრალე მორცხვად,

როცა ცხოვრება აორთქლილი სპირტივით ქრება.

 

უფრთხილდებიან მეზღვაურის ფიქრებს ტალღები,

სანამ ცუნამი წაიყოლებს ყველას ერთბაშად,

შენ კი სახლი და მოგონების კინოკადრები

გაყიდე სხვაზე, უხეიროდ, სხვისთვის ერთფასად.

 

თურმე გარბიან სიბნელეში სიზმრები სხვასთან,

როცა შვილივით გამოზარდე თვალის გუგებში,

შემდეგ ჩივიან და ბარათებს სტოვებენ კართან

და ასე ჩუმად, თეთრ ღამეში გკლავენ წუთებში.

 

დღეს ვეღარ ხედავ ზამთრის ქალსაც ქუჩაში ცოცხლად,

არც თებერვალი არ დაფრინავს ფანჯრების მიღმა,

მემთვრალე კაციც წაქცეულა კიბესთან ობლად,

ძნელი ყოფილა სიფხიზლესთან უმიზნოდ მისვლა.

 

 

***

ესვრიან ქუჩებს, სადაც თვითონ აიდგეს ფეხი,

ითვლიან ხმებს და უყურებენ ერთმანეთს ზურგში,

ესვრიან ქუჩებს, სადაც თვითონ დაწერეს წესი,

სხვისი გულისთვის არ ვაფურთხოთ ერთმანეთს სულში,

 

ფლითავენ ფოთლებს დაშხამული სიტყვების ხმებით,

ჩრდილში ჩრდილობმაც შაბიამნის მიიღო ფერი,

ესვრიან კედლებს მათზე მდიდარს გავლილი წლებით,

ესვრიან ისე, არ კანკალებს საერთოდ ხელი,

 

მუსიკის შემკვეთს გაუხსნია ბოლომდე ქისა

და არ იშურებს შაურიანს მათ გამწყდარ შუბლზე,

ისვრიან ღამე, ტყვიებისგან ცხელია მიწა,

ტყვიები წვიმად, გარდაცვლილებს ასკდებათ გულზე,

 

ესვრიან კედლებს შვილების და ცოლების თვალწინ,

ეუბნებიან, რომ სიკეთე არს კედლის მიღმა,

ესვრიან ჯერით, მიყოლებით, ყვირიან წამით,

რომ სამომავლო საქმეა და არ უნდა კითხვა,

 

ესვრიან ქუჩებს, დღემდე ისევ ესვრიან ჟინით,

სერიალივით არ სრულდება, არც არვინ ცდილობს...

ანგრევენ კედლებს ზიზღითა და საკუთარ სისხლით

და სიკვდილის წინ გაჰყვირიან „ცოლო და შვილოს“.

 

 

***

ავდივარ მაღლა, არ მთავრდება ეს შენი ქუჩა,

ავდივარ, თანაც ვფიქრობ უკვე ჩატრიალებას,

უკვე მომწიფდა ამ დაღლილზე ნაფიქრი მუზა,

უარი ვუთხრა შენთან მოსვლის აკვიატებას,

 

რადგან ყოველდღე მე ვერ ვივლი ამხელა ქუჩას

და ვერ აგიხსნი აჩქარებულ გულის სხვა მიზეზს,

ეს შენ გგონია სიყვარული ითქმება უთქმად,

სინამდვილეში ეს მაღლობი მღლის და ვერ მიღებს,

 

მუხლებიც უკვე დაბნეულან, ვერ გარკვეულან,

მაღლა ავიდნენ თუ სისწრაფით დაეშვნენ დაბლა,

შენი წარბები ჩემს ლოდინში რომ აწეულან,

ისე ვგრძნობ, როგორც ეს ქვეყანა ტრიალებს წაღმა.

 

მაგრამ რა ვუყო ამ აღმართს და მძიმე ნაბიჯებს,

რომლებსაც მხოლოდ ჩემი ვალი მიათრევს ძალით,

რა ვუყო შენკენ გამოსროლილ სიტყვის ნაწილებს,

რომელთა შეკვრაც მე არ მაძლევს უფლებას წასვლის.

 

და მაინც, ალბათ გაიყოფა ჩემი სხეული

და ჩემი თავი შენს მკლავებში დაიდებს ბინას,

ხოლო ფეხები, როგორც წესი, როგორც ჩვეული,

კვლავ დაიკიდებს ამ პირიდან გასროლილ სიტყვას.

 

 

მტვრიან ოთახში

 

(კარალიოკი)

 

კარალიოკი შერჩენია ზამთარს ბითუმად,

შემოდგომამ კი მიითვალა სხვა დანარჩენი,

გაცრეცილ ხეებს ათამაშებს ქარი ბითურად,

სიმარტოვე და სიცივეა აქ განაჩენი.

 

ფანჯრიდან ჩუმად ვაკვირდები ჩიტების ფართხალს,

მათაც ჩემსავით ვერ გაასწრეს, ვერ ნახეს სითბო,

დაორთქლილ მინას ვუხახუნებ დამტვერილ წამწამს,

მტვრიან ოთახში ამ კედლებსაც რა უნდა ჰკითხო.

 

სულყველას რაღაც შერჩენია ამ ზამთრის დროში,

ზეცას სულები და ძვლებს ისევ პატრონობს მიწა,

ვზივარ და ვბრაზობ ამ პატარა სიძველის ყუთში,

რომ ჩემს კითხვაზე რად შეეკრა განგებას კრიჭა,

 

და ახლა რადგან მასთან კითხვას არა აქვს აზრი,

კარალიოკის ქალაქში რად მარგუნა ყოფა,

ამ სიცივეში, სადაც კედლებს უჩნდებათ ბზარი,

ველი, რომ სხვისგან მომაკითხავს საფოსტო ცნობა,

 

კარალიოკი შერჩენია ზამთარს ბითუმად,

შემოდგომამ კი მიითვალა სხვა დანარჩენი,

მეზობლის გოგო იპრანჭება, იცმევს ბიჭურად,

მე ხელს ვუქნევ და ისევ მცივა, სხვა არაფერი.

 

 

 

ნაგანი

 

დამძიმდა ტყვიებით ეს შავი ნაგანი,

„რულეტკის“ ჭრიალი, ოთახის სიჩუმე,

ბუხარში წლების წინ მიმქრალი ნაცარი,

იდუმალ ხმების და სიბნელის სიუხვე,

 

დამძიმდა ხელები, თვალები დაწვრილდა,

არაფრის გაგება, არაფრის შესმენა,

ჩრდილში რომ ეს თავი უმწეოდ დახრილა,

არ უნდა ნაგავის ამ თავზე შერჩენა,

 

სულ მალე დატოვებს ამ ოთახს ნაგანი

და ბინას დაიდებს ვიღაცის ჯიბეში,

გაჰყვება მეგზურად თბილ-მწარე ნაფაზი,

გაჰყვება ვიღაცის სიკვდილის მიზეზი,

 

და როცა გაისვრის ცხელი და სასტიკი,

მისთვის სულერთია მკვლელიც და მოკლულიც,

ის ისევ დარჩება, მარტო და მარტივი,

დარჩება ოთახში სიბნელით მორთული.

 

 

***

 

სოფლიდან კაცი ჩამოვიდა ოფლით და ხვითქით,

გაჰყურებს ქალაქს, მოჩრდილულ ხელს აყოლებს მზერას,

დაუდგა გვერდით ერთი ვედრა ატამი მიჯნით,

მასავით სოფლელს, გადამყიდველს, წითურს და ზეკაცს.

უმალ მივიდა მეხარკე და წასძალა ფული,

უთხრა, რომ მისი აქ ჩამოსვლა დასტოვებს ვალში,

მისი ადგილი აქ არ არის, იქნება ცუდი,

თუ არ გაყიდის იაფად და არ წავა სახლში.

გამწარდა, მაგრამ ეს სიმწარე ჩაახშო ოფლში,

შუბლზე ძარღვები ებურცება გასკდომის პირას,

მოღუშულ წარბებს მალავს ბრაზით ხის მოწნულ ქუდში,

ტუჩით აგინებს ქალაქსაც და უიღბლო კვირას.

დაღალა ატმის ფასის კითხვამ, გამვლელთა ქცევამ,

,,რა ამბავია, ასე ძვირი რატომ ღირს კილო“ -

დასცქერის ატამს, უკვე მზისგან დამჭკნარს და ფერადს,

მზე ჩადის ნელა, დღემაც უკვე საგრძნობლად იკლო.

დახედა საათს, წასვლის დროა, არა და, რა ქნას...

დღეს ვერ გაყიდა ვერაფერი. ვიღაცის წესით,

კვლავ დაემართა დასამართი და უკან წასვლას,

არჩია, - თავის მოსავალი დაჭყლიტა ფეხით.

ახლა კი სძინავს მატარებლის გაცვეთილ სკამზე

და ესიზმრება იმ წითური ზეკაცის სიბრძნე,

„წესიერება არ აგიყვანს არასდროს ცამდე,

წესიერ კაცთან პირველს აჭერს ამ ბაზრის სიცხე.“

სძინავს და მალე ისევ ჩავა სახლში და ოხვრით,

დაკრიფავს ატამს, ქალაქისკენ არ უწევს გული,

რადგან დახვდება სხვა წითური, ზეკაცი მოთქმით,

რომელიც ისევ შეახსენებს, რომ კარგს სჯობს ცუდი.

 

 

***

შენ გაურბიხარ მატარებელს, რომელიც მოგდევს,

ლიანდაგს ბზარავს საყვირის ხმა, თანაც ყურებში,

გესმის ძახილი, ხვეწნა დედის, რომელმაც მოკლედ,

ვეღარ აგიხსნა, რომ წაერთვა ძალა მუხლებში.

...და უკან მოგდევს გაცოფებით მატარებელი,

უნდა გაგთელოს იმ ბალახის მსგავსად, რომელიც

გადათელე და დაანაღვლე მახარებელი,

სამყაროში რომ იცი, ყველგან მაინც მოგელის.

გარბიხარ სწრაფად, დაუნდობლად და ისიც მოგდევს,

დედის ყვირილი გადაფარა მატარებლისამ,

საწყალი კაცი გაქცევისას თუ როდის მოკვდეს,

არავის გულმა ეგ არ იცის, გარდა დედისამ.

 

 

***

აი, აგწია ოთხმა კაცმა, მეხუთეც ლამობს,

ბჭობენ, საიდან წაგიყვანონ, სად მოკლე გზაა,

მიგაცილებენ, თან ტირიან, აქაურ ჭაობს,

რომ გაეცალე შენი ნებით (გამოფენაა).

 

იმ ოთხთან ერთად ის მეხუთეც იგივეს ამბობს,

რომ შენს ძველ სახლთან გაგატარონ უკანასკნელად,

მეზობელი კი ძველ მეზობელს ამბებით ართობს,

მიგასვენებენ არა სიზმრად, უკვე ამჯერად...

 

კვლავ წაბორძიკდა ოთხი კაცი, მეხუთეც სუნთქავს,

აჩქარებული გულითა და დედის გინებით,

ხელი არავინ შეაშველა, - ელიან სუფრას,

სადაც უცილოდ შეგამკობენ სიტყვა-დიდებით,

 

აი, გათხრილი სამარე და ოთხი კაცია,

იქვე მეხუთეც ტრიალებს და ყველას უფროსობს...

ჩაგასვენეს და მარტო დარჩი. ზურგის ქარია,

თავს დაგტრიალებს ჯიუტობით, შენთან უცხოობს.

 

შენ მარტო წევხარ და შენ ზემოთ ყველა იგივე

დარჩა. სიკვდილი ვერ შეცვლიდა შენით ვერავის,

გეგონა პროტესტს გაიგებდა მიწის სიცივე,

მაგრამ მიწაშიც სიმხურვალე დაგხვდა ვერაგი.

 

ის ოთხი კაცი მიაბიჯებს ახლა უშენოდ,

იმ მეხუთესაც კბილს არ უხსნის დანა ოხერი.

შენს მიწის ბორცვაკს, ამდენ საფლავს შორის უმწეოს,

თავს დასტრიალებს უპატრონო ქართა მორევი.

 

 

***

მეზობლის კაცები სვამენ და ბრაზობენ,

ჭორებს და სიმართლეს ერთ ქვაბში ადნობენ,

ეზოში ფხიზელი, ვხვდები რომ არაფრის

არასდროს მცოდნე ვარ. არ მერჩის არაყიც,

რომელიც არ მახსოვს, გუშინ სად დავმალე,

სხვის ჭიქის ხმაურზე ნერწყვები ჩავყლაპე,

გამოდის, - ერთი დღე ვიცრუე, დავკარგე,

ის ბოთლი, რომელიც ლოდინით დავღალე.

ახლა კი ვზივარ და მე თვითონ ვათეთრებ,

ამ ბაღის სიმწვანეს, - არყისფრად ვაბერებ.

წავიდა, გაივლის ერთი დღეც ოხერი,

არა და არ მიშვებს სიფხიზლის მორევი,

მეზობლის კაცებთან, რომლებიც ბოლომდე,

სვამენ და ბრაზობენ, ვინ იცის ბოლოჯერ.

ეზოში ფხიზელი, მარტო ვარ საღამოს,

გარეთ კი გაისმის „გაამოს, გაამოს“.