დაიბადა 1950 წელს, ოდესაში, ექიმების ოჯახში. თავადაც ექიმია. ოდესის უნივერსიტეტის კლინიკური ფსიქოლოგიის კათედრის გამგეა. ფსიქოლოგიაზე და ფსიქიატრიაზე ექვსი მონოგრაფიის ავტორია. 70-80-იან წლებში იყო ოდესაში დისიდენტური მოძრაობის აქტიური წევრი. პირველი მისი წიგნები გამოდიოდა არაოფიციალურად, თვითგამოცემის წესით. პირველი მისი ლექსების კრებული უკრაინაში ოფიციალურად გამოვიდა 1993 წელს, ხოლო რუსეთში მხოლოდ 2006 წელს. ლაურეატია ვოლოშინის მე-4 და მე-5 საერთაშორისო კონკურსების (2006, 2007), ფესტივალის "კიევსკიე ლავრი" (2008), პრემიის "მოსკოვსკი სჩოტ" (2007), ჟურნალ "ნოვი მირ"-ის პრემიის (2008). ი.ბროდსკის სახელობის ფონდის სტიპენდიანტია (2008).
სიგიჟის ჭა
*
ჩვენს ეზოში,
როგორც ოდესის ბევრ ეზოში,
იდგა ჭა, ანუ უფრო სწორად,
მისი სრული იმიტაცია: მიწისქვეშ იყო ცისტერნა და
შიგ წყალს ასხამდნენ.
ეს ცისტერნები ახლა უკვე ცარიელია,
ანდა სახლის რემონტის შემდეგ
სამშენებლო ნაგვითაა ამოვსებული.
*
როცა პატარა ვიყავი, იყო ჭა ცარიელი,
და წყლის ნაცვლად იქ ჩასახლდნენ ხმები,
ისე, როგორც ზღვის ნიჟარაში. ზუსტად იგივე ეფექტი ჰქონდა,
ოღონდ ხმები იყო სრულიად განსხვავებული.
ზღვის ტალღების ნაცვლად შიშინი
და ჩურჩული გაურკვეველი.
ეს გვზარავდა ცოტა არ იყოს,
მაგრამ ჭისკენ გადახრილებს
გვიყვარდა ამ ხმების მოსმენა. ჩვენ ვცდილობდით
გაგვერჩია სიტყვები, მაგრამ ძალიან მალე
გვბეზრდებოდა ეს საქმიანობა.
*
ქალი, შავად შემოსილი, პატარა თავით,
დოლბანდივით თავზე წაკრული ხელსახოცით,
გაფითრებული, წყალწყალა მზერით,
ყავარჯენზე დაყრდნობილი (ტერფები – ამპუტირებული,
ორივე ფეხი – მოღუნული, მუხლებზე პატარა ბალიშები),
სრულიად შეშლილი – აი, ამ ხმებს ვინ უსმენდა საათობით.
გაუნძრევლად იდგა და სახე უქვავდებოდა:
შუბლშეჭმუხნულს, წარბაწეულს.
რაც გნებავთ, უწოდეთ ამას! უწოდეთ კატატონია,
პირამიმია, ვერბალური ჰალუცინაცია.
ღმერთო, როგორ გვეშინოდა ჩვენ მაშინ მისი!
*
ის ქალაქში დადიოდა ყავარჯნებზე დაყრდნობილი,
ვიღაცას მუშტს უღერებდა და ემუქრებოდა,
და სულმუდამ ლაპარაკობდა, უფრო სწორად,
წამოიყვირებდა ხოლმე რაღაცას,
მაგრამ ჭასთან უტყვი ხდებოდა.
და ეს იყო უსაზარლესი.
*
მახსოვს, ჭექა-ქუხილის დროს, მე ვიდექი ფანჯარასთან და ვხედავდი,
რა ნელა კვეთდა ის მოედანს
გაელვებებში, კოკისპირულ წვიმაში და
განუწყვეტლივ გაჰყვიროდა, მუშტს იღერებდა, იმუქრებოდა.
ჩემს ყველა მეგობარს ახსოვს იგი, მაგრამ თუ რას ლაპარაკობდა,
ვერვინ იხსენებს. არადა მაშინაც კი ვხვდებოდით,
რომ რასაც ის ამოთქვამდა, ჭასთან ჰქონდა გაგონილი და მოსმენილი.
ოდესური ჭა, ანტიკური ორაკული,
ცალსახა პითია, ბავშვური შიშები.
რა იყო ეს? სიგიჟის ჭა, აი, რა იყო.
წიგნიდან „ახალი ბუნებისმეტყველი“
თუთიყუში
თუთიყუში ინდოეთში სახლობს.
მოღუნული აქვს ნისკარტი, და თავს ამ ნისკარტით შველის:
აპრეხს მაღლა და მიწაზე ზღართანს ამ პოზაში ელის.
აქვს მწვანე ფრთა-ბუმბული და აქვს ელვარე ალისფერი ყელი.
ასეთ შეფერილობაზე სხვას არავის მიუწვდება ხელი.
გაურბის დასველებას თუთიყუში, სძულს ამიტომ წვიმა, სეტყვა, ელვა,
მაგრამ რაც მთავარია - ძალუძს მეტყველება.
დაბადებიდან იცის მხოლოდ მისალმება, ანუ სიტყვა „ავე”,
ყველაფერი დანარჩენი - მიდი და თუ შნო გაქვს: ასწავლე!
ურტყი დღე და ღამე თავში კვერთხი რკინის,
ამ დროს ფრთას იფარებს თავზე ის და გამწივანად კივის.
რასაც არ ასწავლი, ბოლო-ბოლო ყველაფერს იტყვის თუთიყუში,
მაგრამ ნათქვამიდან აზრს ვერ გამოიტანს, რადგან არის ბაიყუში.
მოკალი და არ ესმის ამ ფრინველს, თუ რაზე ქაქანებს.
ამ მხრივ ჰგავს ის ხშირად ადამიანებს - უტვინო მანქანებს.
ჭიაყელა
ქვეყანას რომ მოევლინონ, ჭიაყელებს არ სჭირდებათ რაიმე აქტი.
სულ თავისით ჩნდებიან და ესაა დიდი საიდუმლოც და მყარი ფაქტიც.
გრძელები არიან ჭიაყელები, კვეთაში - მრგვალნი, მოძრაობენ სულ ერთი ტაქტით.
ამბობენ, რომ მზის სხივები მათ აჩენენ ლეშსა თუ გვამში,
გაზაფხულობით, ნახნავებზე კი ათასი ჩიტი: ჭილყვავიც, შაშვიც
ჭიაყელებს კორტნის, მაგრამ გინდა იქით გაიხედე და გინდა აქეთ -
მაინც ისინი არიან ყველგან, მრავლდებიან, ჩურჩულებენ: გვადიდეთ, გვაქეთ!
მიწაში, ხორცში, ტანსაცმელში, ფქვილში, თვით წყალშიც -
ყველანაირში: მდინარეშიც, გუბეშიც, ზღვაშიც,
ფუთფუთებენ ისეთნაირად, არ აგერევა არაფრით სხვაში.
ბუნებისმეტყველი ამბობს ასე: ჭიაყელა ცოდვის მსგავსია.
ცოდვა თავისით ჩნდება, იგი სულის ხავსია.
ყველგან ვერ აღწევს, თუმცა არის მეტისმეტად გავრცელებული.
ანუ ღმერთს ჰგავს, მაგრამ მაინც არის მისგან განსხვავებული.
რუსულიდან თარგმნა შოთა იათაშვილმა
* * *
მოძღვარმა ბრძანა:
იყუჩებ, როცა საჭიროა ლაპარაკი –
დაკარგავ მეგობარს.
იტყვი, როცა საჭიროა დუმილი –
შეიძენ მტერს.
მე არ მინახავს მისი ღიმილი.
არ შემხვედრია უხუცესი,
ვისიც ახსოვდა მისი სიჭაბუკე.
როცა თვალებს მილულავდა,
ემსგავსებოდა უსინათლოს.
ის არ ითვლიდა სიტყვებს.
ის არ ითვლიდა მეგობრებს.
ის არ ითვლიდა მტრებს.
* * *
სრულწლოვანი მძიმე ტანკი ქალაქში შედის.
ესვრის პარლამენტს. ხიდზე ბრუნდება.
მისთვის ჭუვრი იგივეა, რაც სიტყვა – ჩვენთვის.
უნდა ისროლოს. ასეთია მისი ბუნება.
ნათქვამ სიტყვისგან განსხვავებით, ნასროლი ჭუვრი,
რომელიც იცავს მბრძანებელს და ზეპურ ელიტას,
გასაგებია ყველასათვის. ის ამბობს: ნურვინ,
ნურვინ გაბედავს თავნებობას ამიერიდან.
დიდებულია ტანკი-ბავშვიც. პარკეტზე ხოხავს,
პულტით მართული. ზუზუნებს, ისვრის,
ზოგჯერ სკამის ფეხს ეჯახება, და ბოლოს ისმის
წარმოშობით ებრაელი თოჯინას ოხვრაც.
და ტანკს ზურგზე ეფერება სულით მებრძოლი
პატარა ბიჭი. სინაზისგან კრუტუნებს ტანკი,
მაგრამ ბოლომდე ვერ მშვიდდება, წრიალებს, ან კი
რა დაამშვიდებს, ეგულება როცა მეზობლის
გოგო-თოჯინა მოსაკლავი? ტანკის ჯავშანი –
აი, რა არის ჭეშმარიტი ჩვენი სამოსი.
დაე, ხელ-ფეხი წაგვაცალონ, ძვლებში დაგვშალონ,
ოღონდაც ლულა არ ჩამოდნეს, ლულა-ფალოსი.
* * *
თავიდან არაფრის გეშინია
შემდეგ არავინ გიყვარს
შემდეგ არაფერზე ფიქრობ
ღმერთო რა იქნება შემდეგ
ვიცოდი მაგრამ დამავიწყდა
ათი საწოლი პალატაში
ერთო ორი სამი ოთხი და ასე შემდეგ
შეიძლება გაიწელოს ასეთი ცხოვრებაც
როგორც ნებისმიერი რიცხვითი მწკრივი
ბავშვობაში შემეძლო ზეპირად
გამემრავლებინა ექვსნიშნა რიცხვები
ადვილად როგორც მრავლდებიან ტკივილები
ანდა ვარდისფერკუდიანი
თეთრი თაგვები
ამ ფოკუსს ხშირად ვუჩვენებდი
ვიდრე მივხვდი რომ აღარავინ
ამოწმებს ჩემი გათვლების სისწორეს
არ შეუძლიათ ან არ უნდათ
კიდევ იყო ეს თამაშიც
ახლა აღარ აქვს მნიშვნელობა
შეგიძლია აღადგინო სიტუაცია
თუკი სწორად დასვამ შეკითხვებს
* * *
იტირე, ბიჭუნა, იტირე, დედას არ მოცილდე წამითაც.
ხომ ხედავ, როგორი ცხოვრება წავიდა.
ერთი მოცელა ტყვიამ, მეორე ნაღმმა დაფლა.
ოღონდ ეს – ბრძოლის ველზე. შინ კი – მიმწვარი ტაფა
და ჟანგიანი ონკანი, წყალი მოწვეთავს ძლივს.
თავი კი, როგორც წისქვილი, ხმაურით ფქვავს და ცრის
ფიქრებს, და გიფრთხობს ძილს.
გაიქეცი, ბიჭი, გაიქეცი, არ დაგეწიონ, გაფრთხილდი.
დატენილია ქვემეხები, სანგრებიც – გათხრილი.
ყვირიან: “ვაშა!” ტყვიის წვიმა, ქუხილი, კვამლი.
ეს – ბრძოლის ველზე. პერანგზე კი – პომადის კვალი.
სუნთქვა ხშირდება, გვირგვინდება ორგასტულ ხვნეშით.
ისახება ემბრიონი მეგობარი გოგონას ხვრელში,
საიდანაც ამოფხეკენ ორიოდ თვეში.
დაჯექი, მოხუცო, დაჯექი, და ჩამოისვენე მორზე.
ურეკე აშვებულ ქალიშვილს, ეხვეწე, მოვიდეს დროზე.
თორემ – დაფრენენ ჭუვრები, ხნავენ ტანკები ველებს,
მკვდრების წაწყვეტილ ნაწილებს დამბალ მიწაში ზელენ.
ეს – ბრძოლის ველზე, ცხადია. ჩვენ კი, რომლებსაც არსად
არ გვიბრძოლია, მოხუცო, ომში მოკლულთა ნაცვლად,
მათი ცოდვების გამოც – დაგვსჯიან ორჯერ მკაცრად.
ROMA
ძველი რომის
მარმარილოს ფრაგმენტები
მოგვიანებით აგებული სახლების კედლებში
*
საცხოვრებელი სახლები და სასახლეები
სწორედ ასე ემსგავსებოდნენ
ვერტიკალურ სასაფლაოებს
*
არის ამაში ფილოსოფია
შემთხვევითი მკვლელობის მსგავსი
რომლის გამოც ისჯებიან
არც ისე მკაცრად
ან საერთოდ არ ისჯებიან
*
რას არ ჩაიდენ სილამაზისთვის
რას არ ჩაიდენ
წარსული დროის ფრაგმენტები
ჩაშენებული ყოფილ აწმყოში
თითქოს ყოველთვის ასეც იყო
და ასეც იყო
* * *
იმპერიას უნდა ჰგავდეს არა ქვეყანას, არამედ – სამყაროს.
ის განუწყვეტლივ ცივდება და ფართოვდება ყველა უჯრედით.
თანდათანობით ქვავდება და ვერ იჯერებს, რომ ოდესმე უნდა ამყრალდეს.
თავზე უხმოდ დანათიან ვარსკვლავები – ცეცხლის ჯუჯები.
ყოველი დიდი ქალაქის ცენტრში – მოედანი, ქალაქზე ფართო.
და ყოველი ლაჩრის გულში – გოლიათი საცაა გაშლის
მხრებს; და ყოველ კუზიანში – აკრობატი აკეთებს სალტოს.
იმპერია მიისწრაფის სიმაღლისკენ – იზრდება განში.
ის ვერ გრძნობს გვამებს, თავისივე ჩექმით გასრესილს.
ის ამრავლებს ქანდაკებებს, დროშებს და სანგრებს.
ნურაფერს ეტყვი იმპერიას – იმპერიას შენი არ ესმის.
ომის იმედიც ნუ გექნება. იმპერიას მშვიდობა ანგრევს.
დროის მდინარე დაიწრიტა. კალაპოტიც დახეთქა გვალვამ.
იმპერია, როგორც ცუდი პოეზია, ბოლო აქტში სცენაზე უშვებს
გაქცეულ მონას, ვინც ვერ შეძლო უდაბნოს გავლა –
ცხვირზე დადენილ ოფლის წვეთებს ენის წვერს უშვერს.
* * *
ას ათი წლისაა.
დროდადრო
თავს გრძნობს მარტოსულად. მაინც ქალია.
ზოგჯერ ფიქრობს გათხოვებაზე.
მას აქვს პრინციპი –
კაცი იყოს ქალზე უფროსი,
სულ მცირე, ხუთი წლით.
რაც, ერთი მხრივ, ართულებს ძებნას.
მეორე მხრივ, სად ეჩქარება?
* * *
ძველი კერპების ნამსხვრევები საძირკველში ახალი ტაძრის.
მოგვიანებით ნატაძრალი გადაკეთდა ფაბრიკის კლუბად.
ყმაწვილი მუშა, საამქროდან გამოსული, საცეკვაო დარბაზში დაძრწის
და ეძებს გოგოს, ვისაც ქვია (რა თქმა უნდა, რითმისთვის) ლუბა.
იცეკვეს. შემდეგ – იკოცნავეს. შემდეგ – გაბედეს…
სამივე შვილი დაიბადა პიონერულ ყელსახვევით, შავი შინელით.
როცა ისინი დაიზარდნენ, გამდიდრდნენ, დაბერდნენ,
ტენისის კორტებს კურდღლებივით შეესივნენ შვილიშვილები.
ფაბრიკის კლუბის ნანგრევებზე აღიმართა “კერძო სექტორი”,
მაგრამ ბინების მყიდველები ინვესტორმა ვერსად მოძებნა.
თურმე ვიღაცას დაუნახავს აივნიდან გადმომხტარი არქიტექტორი.
არადა გვამი ვერ იპოვეს. შესაძლოა, აიტაცეს ანგელოზებმა.
* * *
ჩვენ შევინახეთ სამახსოვროდ
ვატიკანის მუზეუმში შესასვლელი
ორი ბილეთი.
*
ერთ ბილეთზე – რეპროდუქცია
სურათისა, სადაც ჯვარცმულის
სიკვდილისწინა წამებაა ასახული.
*
მეორეზე – ოქროს ჯვარი,
ბიზანტიური, მასიური ოქროს ჯვარი
უხეშად დამუშავებული
ძვირფასი ქვებით.
*
ეს ორი გამოსახულება,
ორი ჯვარი – სხვადასხვა რამაა,
და კავშირი ამ ჯვრებს შორის
არც ისეთი აშკარაა,
როგორც ადრე მეჩვენებოდა.
*
მიკვირს, ამის მისახვედრად
იმდენივე წელი დამჭირდა,
რამდენი წელიც მოანდომეს ებრაელებმა
უდაბნოს გავლას.
ორმოცი წელი, ცოტა მეტიც.
*
უმეტესი და უკარგესი ნაწილი ცხოვრების.
უმეტესი და უკარგესი.
პუბლიკაციები
(ციკლიდან “წერილები მარინასათვის”)
*
ლექსები ლექსებზე – არაფერია უფრო მოსაწყენი.
მაგრამ გარემოებები, რომლებიც თან სდევენ
ლექსებს, ხშირად არიან სახალისო, ან ტრაგიკული.
რაღაც მსგავსს წერდა ჩაპლინი სექსზეც.
*
მაშ ასე, გარემოებები. სამოცდაათიანი წლების დასაწყისი.
მე და მამაჩემი სტუმრად ვართ პოეტთან.
ის და მამა ომის შემდეგ დაახლოვდნენ.
მოგვიანებით ამხანაგი გადიდკაცდა –
პუბლიკაციები, წიგნები, მოსკოვი. საწყენია, მისი აღმასვლა
გამოდგა ხანმოკლე. და დაბრუნდა ოდესაში.
ის მეუბნება:
“თუ თავში მოგდის სტრიქონები,
ჯერ დაფიქრდი, რამდენად შესაძლებელია მათი დაბეჭდვა.
თუ არა – მაშინ არც დაწერო. ეს ცხოვრებას გაგიადვილებს”.
ჩვენ მისგან მოგვაქვს უხარისხო პატარა წიგნი
სამახსოვრო მინაწერით, რომელიც შეიცავს
საქმიან რჩევებს. ეს წიგნი დავკარგე.
მომდევნო დღის საღამოა. მწერალთა კლუბში
მე დავინახე მისი ფოტო სამგლოვიარო შავ ჩარჩოში.
ექიმებს უთქვამთ: თურმე კიბოს შეეჭამა ორივე თირკმელი.
გულის შეტევამ, ფაქტობრივად, ტანჯვისგან იხსნა.
პოეტის გული, პოეტის თირკმელი.
მამა ამბობდა, რომ გარდაცვლილს უყვარდა ცოლი
რაღაც უზომოდ. მთელი სუნთქვა მას შეალია.
*
მამას იმხანად ეშინოდა უეცარი გარდაცვალების.
*
კადრი იცვლება. ხუთმა წელმა გაიარა. ვარ
დედაქალაქში. ვუსმენ ლიტერატორს:
“თქვენს ლექსებს თითქოს რაღაც აკლია.
რაღაცას მალავთ. და ვხვდები, რასაც.
იმის დაბეჭდვა, რაც დაწერეთ, არ შეიძლება.
და არც იმის, მით უმეტეს, რასაც მალავთ.
ემიგრაცია, ჩემი აზრით, ერთადერთი გამოსავალია”.
ყველაფერი მოხდა პირიქით. ის წავიდა, მე კი დავრჩი.
მე ვცხოვრობდი ოდესაში. ხომ გესმით – ზღვა,
ალვის ხეები, ნეკერჩხლები, წაბლები, კიბე.
ანუ არც მქონდა არჩევანი. მათ გადაწყვიტეს.
ადგილი, გარემო, ადგილობრივად დარჩენის ცთუნება.
შემდეგ – მთავარი. ჩემები წავიდნენ. მე დავრჩი. თანდათან
გამიჩნდა განცდა, რომ ბრუკლინი სადღაც აქვეა,
ხუთიოდ კვარტალში ოდესის პარკიდან.
დრო და სივრცე –
ნიუიორკი და აგვისტო ერთმანეთს შეერწყნენ. ფილოსოფოსი
ასეთ აღრევას ქრონოტოპს უწოდებს.
*
თქმისაც მრცხვენია, მარინა, მაგრამ მე დღემდე აღვიქვამ თავს
იმ ყმაწვილად, რომელიც მირბის შაბათობით “სოიუზპეჩატის”
კიოსკისკენ, ადგილობრივ გაზეთს ყიდულობს
და გადაშლის მესამე გვერდზე, სადაც ეგულება
რუბრიკები “პეგასი” ან “თეთრი იალქანი”,
და რასაც ეძებს, ვერასდროს პოულობს.
ხშირად მეჩვენება პატარა კვიცი,
სავსე და დანაოჭებული ერთდროულად (რაც წლები გადის,
სისავსე კლებულობს, ნაოჭები ღრმავდებიან),
ყალყზე შემდგარი ჩემი სახის წინ;
დაიცადე, ჯერ ადრეა, დროის ფაქტორი, ადგილები,
საჭიროა ლოდინი, ბოდიში, იმ კვირაში გამომიარე.
აი, ასეთი ქირომანტია.
გოგონა ჩაივლის. ხელისგული
მის თეძოზე. წამის შემდეგ –
ჩემს თვალწინ – კვიცი.
მე მას ჩავყურებ, როგორც სარკეს. ვხედავ იგივეს:
ყმაწვილი დიდი ჩიყვითა და მომცრო ნიკაპით.
ვერ იცანი? შეხედე მარცხნიდან მეორე ვინიეტს
ჯგუფური სურათის მესამე რიგში,
სკოლა # 160, მე-10 “ბ” კლასი,
1967, საიუბილეო წელი, ივლისი.
სისავსე კლებულობს, ნაოჭები, სიძაბუნე, უნიათობა,
და კვიცი-სარკე სულ სხვას ირეკლავს –
ჭაღარა წვერი, მეჩხერი თმა,
ჩამომდნარი უპეები. ამას კი ვიცნობ.
ახლაღა მესმის მისი ჟესტის მნიშვნელობა.
შეჩერდი, შენთვის გვიანია, სხვებმა იარონ.
და აი სხვებიც, ჩაივლიან და ქრებიან
მოციმციმე შუქნიშნის მიღმა.
შეხედე, მარინა, ის კვიციც გაქრა.
არავინ მიჭერს. მარტო დავრჩი ქვეყანაზე. აღარასოდეს
აღარ წავალ გაზეთისთვის კიოსკისაკენ.
*
ანალიტიკოს-ფროიდისტი თავისთავს ეტყოდა
(მე ჩემ თავს ვუთხარი): ღირებული ობიექტები,
ანუ – ადამიანები, როგორც ჩვენს წრეში ვუწოდებდით,,
იკვებებიან ჩვენი შიშით, სიძულვილით და ლიბიდოთი.
ბავშვობაში ვბერავთ ბუშტებს, მოგვიანებით
პრეზერვატივში ჩაიცლება ჩვენი აღტკინება
და გდია რეზინი ბულვარის გაზონზე
ან სანაპიროზე, ქვიშაში.
სახალისო ისტორია. ბავშვობაში, სანაპიროზე,
ვხედავ რეზინის სასაცილო ნაკეთობას და მამაჩემს ვეკითხები –
ეს რა არის? – თვითონ ვხვდები, მაგრამ ვამოწმებ.
მამა ამ დროს საუბრობს ქალთან,
ზღვიდან წუთის წინ ამოსულთან. ის ფეხის წვერით
ჩიჩქნის ორმოს ცხელ ქვიშაში და მარხავს ნადავლს,
ფეხისგულით ტკეპნის ქვიშას, მასზე წაყრილს. მე მოვიხიბლე
მისი ფეხის მოძრაობით და სისხარტით. “ეს, უბრალოდ, საწოვარაა,
წამოზრდილი გოგოების საწოვარა”. ამ საეჭვო ხუმრობის სიღრმე
მოგვიანებით დავაფასე. ამ დროს ანალიტიკოსი იღვიძებს ჩემში
და მეუბნება – შენ იგრძენი, ჭკვიანო ბიჭო,
რომ მამაშენს და იმ ქალს შორის რაღაც ხდებოდა,
რაც ასე კარგად მიანიშნე შენი ნადავლით.
*
სიმართლე, მხოლოდ სიმართლე, არაფერი სიმართლის გარდა.
*
გადავიდეთ სხვა თემაზე – წაბლის ხეზე,
იმ მომენტში, როცა ვარდება
მისი ტოტიდან ზღარბის მსგავსი მწვანე ნაყოფი
და, გახეთქილი, ათავისუფლებს
მოწითალო, ნოტიო შიგთავსს.
ახლა წაბლები ქუჩაში ყრია.
ან ბიჭები დაცოტავდნენ, ან მომრავლდნენ წაბლის ხეები.
იქნებ ბავშვები შეიცვალნენ?
მე კი ზოგჯერ, როცა არავინ მიყურებს, ვიხრები,
ვიღებ წაბლს და მუჭში ვმალავ. შემდეგ მივდივარ
და ის სუნთქვას მითანაბრებს, ძველებურად აღარ ვიღლები.
სამი სართულიც ავიარე შეუსვენებლად
და დავადექი ბავშვობის მეგობარს.
*
ჟურნალ “მურზილკის” საფირმო ბლანკი:
“ძვირფასო ბორია! სამწუხაროდ, თქვენი ლექსი
სახელწოდებით “ზღარბი” – სუსტია.
თემატურადაც – უინტერესო.
ვერ დავბეჭდავთ. პატივისცემით,
ლიტმუშაკი ბ. ბარაევი”.
რუსულიდან თარგმნა ზვიად რატიანმა
