ამბავი

 

როცა მეზობელი სახლის აივანზე დედიშობილა ვგალობ

ჩვენი ბუდის წინ კი ელექტროსადენივით გაჭიმულ თოკზე ფერადი სარჭები უთეთრეს პერანგს გაფრენას უშლიან

როცა გაოცებული აივნები ჩემს მონაბერ ხმას ქოთნის ყვავილებში ზრდიან

რომ მთელი ქალაქის ურბანული ნაგავი ამ ხმაში მოთავსდეს

და განაპირა ქუჩის ბუნკერებიდან ამომძვრალი თეთრი კატები

ჩვენი შვილის ცარიელ საწოვარას მეპურეს ფქვილით ამოსავსებად მიუგორებენ

სახურავდაზიანებულ ჩვენს სახლში კი მოდის წვიმა და მოდის და მოდის წვიმა და

სარეცხის ტაშტებსა და ტაფებსა და ჩვენი სადილის ქვაბებში იგროვებს თავს

რომ ნადირობიდან უშედეგოდ დაბრუნებულთათვის ზღვა გააჩინოს,

სადაც დავიხრჩობით ჩვენ,  ნელა, უსაფრთხოდ, მხოლოდ ერთი ამოსუნთქვით,

ვისაც გვჯერა, რომ ნადირობის სეზონზე თვალის მოხუჭვა გადარჩენას ნიშნავს

და ამ უცაბედ გადარჩენებში გამრავლებული ჩვენი შიშები

მეზობლის სახლებში ფეხაკრეფით გაიპარებიან და აივნებიდან ფრთებდაჭრილები იგალობებენ.

 

 

ამბის ნახევარი

 

ხელები უნდა დამალო ღამით. ხელებით უნდა შეკვეცო დიდი

გზა, სადაც გამვლელს, ზურგსუკან გასცდი, და ყველა შუშის კარსაც და იმედს,

რომელსაც წლობით უვლიდი ირგვლივ,  ჭაში კი თვლემდა ნაკლები, ვიდრე

შენი სამყოფი ქალის და პურის, შენი გამყოფი შვილის და სივრცის

ფეხისათრევით მიტანა სახლში და ხალხის მწკრივში და  პურის რიგში

გახუნდა შენი მეგზური გოგო და ოთახისკენ გზად აღარც იმჩნევ

მის მობერებულ, დაძენძილ კაბას, მის ნაყვავილარ, უღონო ღიმილს

 პირდაფჩენილი ქვაბია სახლი, და რა თქმა უნდა, ბრუნდები მაინც.

 

ღამით ჩრდილები ავსებენ ქუჩებს და გრძელ კისრებზე გამობმულ ხეებს

მიწა და თოკი უვლიან ახლა. ამ უცნობ ხალხში და გაზრდილ დროში

წარსულშიც ვეღარ პოულობ მნახველს. მიწა და თოკი ვენახში წვანან.

 

და გინდა  ვინმე მოძებნო ახლა, და სწრაფად შენგან  გაუშვა სადმე

იქ, სადაც თოკი ვენახმა ჭამა. ქუჩისკენ, სადაც მოვიდა წვიმა

და ტანი გახდა რატომღაც სველი. იქ სადაც მიწამ შენ გითხრა: ღრმა ვარ.

 

და სადაც ხმაურს იწყებდი გულში და გული იყო ლაყე და მღვრიე

შაშვის გალობას უძლებდა მხოლოდ. სველი ნისკარტით მოტანილ სადილს

მაძღრები უნდა ხვდებოდნენ სახლში. შაშვი და ბავშვი, ბავშვი, და ქოროდ:

 

„შინ“ უნდა გახდეს უშენო, რადგან მისი სიცილის სიჩუმით დაღლილს

„შინ“  - ქალი-შაშვი, შესასვლელ კართან ცივი ზამთრების ნეკნებზე დათვლა.

 და გარეთ - ურნა, რომელიც გალობს, და უხერხული ნაბიჯით გავლა.

„შინ“ - თონის პურის სუნი და  გვალვა. გარეთ მოხუცი წყლითა და  სათლით.

 

იცი, სისხამზე მეგზური გოგოს მეზობელ კაცქვეშ გულაღმა წოლა

 სადარბაზოებს ალაგებს ფრთებით, როგორც აივანს მზის სხივი სწვდება.

სადარბაზოებს, რომლებსაც ახსოვთ, ნაფეხურები შენი და, წვიმდა,

ეს მაშინ როცა არ გაჩნდი, და როცა გაჩნდი, არც მაშინ წვიმდა.

 

როცა ტოლობას თითებით წერდი და გული იყო მყიფე და თეთრი

ქრებოდი ისე უთეთრეს ღამით, როგორი თეთრიც არ არის თოვლი.

 

ხელები უნდა დამალო გზაში, ხელები უნდა დამალო სადმე

რომ არ შეეხო რაიმეს უცებ ასე საყვარელს და ასე ადვილს.

 

მოპირდაპირე აივნის მიღმა, ფქვილსა და ქატოს ლოგინში არჩევს

ვიღაც, და შენ კი ამ თეთრი პურის სუნი და გემო გიყვარს და გახრჩობს.

 

ფანჯრიდან ჩრდილად შედიხარ სახლში და ოთახიდან კარგაღმა ხედავ:

შაშვი და ბავშვი ლოგინში წვანან. ფრთებიდან ისე იყრება ფქვილი

როგორც ბათქაში ზევიდან ქვევით. შაშვი და ბავშვი თვალებს რომ გწვავდა, -

დაბრუნდე გინდა იმ მტვრიან დროში. და ფქვილს ორივეს თოვლივით აფრქვევ.

მეზობლის კაცი იღვიძებს ადრე. ისწორებს შარვალს და იცვამს წინდას.

მეზობლის კაცი პურს აცხობს დილით. მეზობლის კაცი. მეზობლის დილა

იწყება ფქვილის ტომრების დაცლით. იწყება შენი ლოგინის მიღმა.

იწყება შაშვის და ბავშვის გავლით. მეზობელს ღამე. მეზობელს სცივა.

მეზობელს უნდა გაუყო პური. მეზობელს თვალი უჭირავს გზისკენ.

და შენ ამ გზაზე დადიხარ ახლა და მის ნაბიჯებს  ოთახში იკვლევ.

 

კედლები უნდა დაფარო ფქვილით. „შინ“-იდან უნდა დაფერთხო გზები.

ხელებით სწრაფად, უცებ და მერე...  სარკის წინ  დგომით, უკუღმა, წაღმა

შენ ჩანხარ  შაშვის ნაქონი ფრთებით და ზურგზე ზამთრის ნაკვალევს ეძებ

და ქუჩის იქით მეზობლის კაცი, შინ კი შაშვები გულდაღმა წვანან.

 

იქ,  სადაც იყო ქატო და ფქვილი. და გრძელ კისრებზე გამობმულ ხეებს

მიწა და თოკი უვლიან ახლა.  

 

 

ყვირილის ნაპირი

 

ჩემი პერანგი გაფინა კაცმა მზეზე და პერანგი მაღლა ავიდა.

ქარი იყო უთუოდ, გარეთ.

ჩემი პერანგი გაფინა კაცმა მზეზე და ქარმა იგივე პერანგი ჩაიცვა,-

სახელად შავი.

ფრთებიდან ქატოს ვიფერთხავ გზაზე და ვტკეპნი შენი ყვირილის ნაპირს.

რომ დავიბადო შენი და ჩემი სიფხიზლისათვის,

დახაროს თავი ყველა ყვავილმა.

 

რომელ ღეროში ვიპოვო ღმერთი?

რომელ კალაპოტს ჩავასწრო ქვევით, რომ ვერ დავბრუნდე?

 

ჩემი პერანგი გაფინა კაცმა მზეზე და ზურგზე ფრთები შეიწყო,

ფრთები იყო უთუოდ ჩემი.

ჩემი პერანგი გაფინა კაცმა მზეზე და  გზაზე მღვრიე წყალმა მიუსწრო

წყალი იყო რატომღაც ბევრი.

იქნება წყალმა  სადმე წაიღოს და ლიანდაგებს გამოარიდოს

უდროობიდან შემთხვევით ამოზრდილი

ყვავილების ღეროების ღმერთი.

 

სად მიდის ღმერთი, როცა საკუთარ თავს ვუბრუნდებით?..

რომელ ყვავილში კვდება ასე დაუნანებლად?

 

ჩემი პერანგი მიაქვს გზას და გზისგარეთ ვხედავ საკუთარ თავს და პერანგს და გზას  უპერანგოდ და გზას პერანგით და პერანგიან გზას და საკუთარ პერანგს, ჩემს გარეშე და მასთან ერთად და წყალს, რომელსაც ვერაფრით ავცდით, ვერც პერანგით და ვერც უპერანგოდ, და მიწას, სადაც ვჩანვართ და გვძინავს, როცა ცოცხლებს და მკვდრებსაც არ ვგავართ, და ღმერთს, რომელიც პერანგში გვხედავს, და ღმერთს, რომელიც პერანგებს გვხდიდა, და ღმერთს, რომელსაც უღმერთოდ შავი და ღმერთივით ჩია  შაშვი ჩიოდა.

 

რის გარეთ ვდგავართ, როცა გვცივა, როცა ვმცირდებით?

 ვისას ჩიოდა შავი შაშვი გათენებისას?

 

ჩემი პერანგი გაფინა გზამ და გზაზე მგზავრი არ იყო.

დრო არ ჩანდა საჩემოდ გრძელი.

ჩემი პერანგი გაფინა დრომ და ქარმა ბუმბულს დევნა დაუწყო

თითქოსდა მღერის.

მე  ხელებს შენი ყვირილისაკენ

ვიშვერ და თვალში ბზინავს სიმართლე

მე ხელებს შენი დუმილისაკენ, -

ვიშვერ და თვალში ბზინავს სიცრუე

როცა ვიწევი  მხრებიდან ზევით.

 

რის გამო მახსოვს მომავალი, როცა ვბრუნდები?

როცა ხანმოკლე განშორებებს ვემშვიდობები?

 

შენი ღმერთები ყვირიან ღამით და ღამე თითქოს სულაც არ იყოს

ისეთი შავი.

შენი ღმერთები მღერიან ღამით და თითქოს ჩემი მყიფე მხრებიდან

ზუზუნებს ქარი.

იქნება მხრები უნდა მოვხარო

იქნება მხრები უნდა გავშალო

რომ შენ უვნებლად ამოიყვანო

ბუსუსებიდან ამოზრდილი

ყვავილების ღეროების ღმერთი.

 

ვისას ჩიოდა შავი შაშვი გათენებისას?

ვისას ვცხოვრობთ და რომ გავდივართ, რად ვერ ვბრუნდებით?...

 

ჩემი ცხოვრება მიაქვს გზას და გზისგარეთ ვხედავ საკუთარ თავს და გზას გაუვლელს და გზას განვლილს და გზას გასავლელს და დუმილს, რომელიც ცხოვრებას ავსებს და დუმილს, რომელიც ცხოვრებას ღლიდა, და მხრებზე ქატოს, რომელიც ზღაპარს აფრთხობდა, მერე კი ცხადში თლიდა, კომბლებს, რომლებსაც ელოდა ცხვარი, კომბლებს, რომლებსაც ვაწყობდით ჭერში, კომბლებს, რომლებსაც ზღაპარი არა, ცხოვრება ჩემი მხრებივით თლიდა.

 

მოვკალი შენი ყვირილის ღმერთი და ხელებს უკვე ვეღარ მივაწვდენ

მაგ მლაშე ნაპირს.

შევკარი  შენი წილი სიმართლე და გისმენ, როგორ დგახარ და

გულზე ქინძისთავს მაბნევ.

 

და  ხედავ ჩემი კანის სირბილეს

და გრძნობ, რომ ამ ტანს ვიღაც მირბილებს

და  შენ ღმერთივით დგახარ ჩვენს შორის

იქ, სადაც ღმერთი არის სიშორე

და ხელებს ჩემი სიფხიზლისაკენ

იშვერ და გულში ბზინავს სიმართლე

და ხელებს ჩემი ღალატისაკენ

იშვერ და თვალში ბზინავს სიცრუე

და ხელებს უცხო მხარეებისკენ

იშვერ და გალობს ჩემი მხრებიდან

ის ჩია შაშვი.

 

სად არის ჩემი წყვეტილი ღამე?

ვის ბალიშზე წევს, დახუჭული როცა ვიღლები?

 

 

ამბის მიღმა

 

მე ვწევარ შორის, - სადღაც ცხადს და მოგონილს. მიღმა.

და ვჩივი ჩემს ფრთებს, როგორც ფქვილის გადაყრას გზაზე.

მე ვწევარ შენი ყოფნის მიღმა და  ხსოვნას ვიმღვრევ,

თითქოს დუმილის ზანზალაკებს ხმაურში ვზრდიდე.

და ჩივის შაშვი გათენებას და შავ-თეთრ ქოროდ

ფრთხიალებს გარეთ ჩემი ფრთების მოსასმის ქარი

თუ ხელებს შენი ყვირილისკენ ვიშვერდე -  ვქროდე.

თუ ხელებს ჩემი ღალატისგან ვმალავდე - ვჩქარობ.

თუ დავრჩე, როგორც გაფენილი პერანგი გარეთ

თუ დავრჩე, როგორც ლოგინიდან ადგომა ღამით,

თუ ზურგით დგომა გაგიჭირდეს - გამოაპარე

თვალი და სახლი დილის ოთახს ჩამოაღამებს,

რომ დადგე შენ და ჩემი პურის ნამცეცი კენკო,

რომ დადგე შენ და ჩვენი პურის წატეხო ყუა

და როცა კედლებს შეუყუდებ ხელების კანკალს

და როცა ბარტყი ბუდის ახლოს შემოგიტყუებს,

რომ გაცრა ქატო -  ჩვენი სახლის კედლების კირი,

რომ გახდე ღმერთი, ყვავილების ღეროზე მეტი.

მე ხელებს შენი ყვირილისკენ - შენ გაიკვირვე.

მე ხელებს შენი სიცრუისკენ,  - რომ გამიმეტო.

რომ ვიწვე მიღმა,  სადღაც ცხადს და მოგონილს. შორის.

ვჩიოდე ჩემს ფრთებს, როგორც ფქვილის გადაყრას გზაზე.

გარეთ კი ქროდეს შენი ფრთების მონასმის ქარი

და შაშვის ბარტყმა ჩემს პერანგში გამოიზამთროს.

 

 

ამბის ბოლო

 

რას იტყვი ახლა ამ შაშვისას?

გითხრას, რა ჩივის.