* * *

წითელ წიგნში რომ შემიტანონ

ყარყატივით,

თქვან - რა ლამაზი იყო

და ეს უცნაური ლექსებიც

როგორ უხდებოდა!

არ ჰგავდეს ეს წიგნი

რკინის ალაყაფიან ანთოლოგიებს

და მიხაროდეს გათენება -

რადგან ჩემთანაა

ყველა სიტყვა,

ხე თუ ადამიანი,

რომელიც გავაცოცხლე.

რა კარგია, რომ გადავშენდი -

 

გავიფიქრო

და სადაც შემეძლება,

ასე უბრალოდ,

ავდგე და წავიდე

ჩემი მეგობარი

ბალახის სანახავად.

 

 

*  *  *

ცეცხლი უნდა გეკიდოს

საბძელივით

და მორბოდეს საშველად სოფელი,

ვედროებით გაყრიდნენ თოვლს,

ფიწლებით ღრუბლის წყალს

იხვეწებოდნენ.

შენ კი იდგე და ამბობდე,

ხვალ ბევრი საქმეა -

ნაცარი უნდა მოვაგროვო

და შევინახო გადარჩენილ კუნჭულში,

რომ მთელი სიმარტოვე

პირუტყვივით გამოვიზოგო.

ხვალ ბევრი საქმეა -

ჩემი ახალი თავი უნდა შევიყვარო

და აღარ მეგონოს, რომ

ჭირხლით მოხატული

ფანჯრების მიღმა,

დგას ბავშვი ღია თოვლში

და საზეიმოდ ჩავლილ ადამიანებს

ეკითხება -

იესოს მოფერებით რას ეძახდა დედა?

 

 

გამარჯობა, სიზიფევ

 

ეს მოწყენა,

როგორც წყნარი ჩიტი,

ღიაა გალიის კარი,

მაგრამ აბა სად უნდა გაფრინდე?

ნეტავ, ის უცხო ლექსი,

სიზმარში რომ შევიყვარე,

სადმე თუ შემხვდება, ვიცნობ?

ან იმ სხვებს?

ნეტავ თქვენ,

მარტო რომ რჩებით

და საკუთარ მკლავებს ჩაიკრავთ

და ოთხად მოიკეცებით,

თუ გაიფიქრებთ -

არ უნდა აუკრძალო

ბედუინს უდაბნო

და უბედურს მოთქმა?

ცხოვრება კი მიდის,

ისეთი მშვენიერი,

როგორც ჩემი შვილის მიერ 

დახატული ფერადი კვერცხი,

სადაც ცხოვრობს დედა-წიწილა.

მე კი ისევ

ბურთივით დავდევ სასწაულებს

და სულ მინდა გამოველაპარაკო

იმ უცნაურ კაცს,

აღმართში ლოდს რომ მიაგორებს,

მაგრამ მრცხვენია

ჩემი ცარიელი ხელების

 

* * *

ჭურჭელი დარეცხილია და

კრიალებს დარბაზები,

შემიძლია, სახლში წავიდე ბატონო?

ჩემს თბილ მიწურში,

ცოტა ადრე რომ წავიდე, ბატონო?

დავჯდები, ვიფიქრებ,

ციურ და მიწიურ სხეულებზე,

ოკეანეზე და გზებზე,

სხვები რომ დადიან სხივებივით.

იქნებ მივიდე იმ ნიშნულთან -

"აკრძალულია!"

და შევაბიჯო.

შენი ბრმა მზერა,

როგორც მზე,

უცხო და დამშრალი -

ჩვენს ზემოთ.

აი, ჩემი ხელები,

მე ვავლებ კავშირს,

ამ ხელებსა და სიტყვებს შორის,

როგორც სიმართლეს და ტყუილს შორის,

როგორც ტკივილსა და შვებას შორის

და მაინც მინდა,

ჭრელი მინდვრების ჭრიჭინა ვიყო

და არაფერი მახსოვდეს,

იმ შორი,

მკაცრი ზამთრებიდან.

 

* * *

როგორ უნდა ჩაქრე?

ეს ისეთი ადვილია,

თქვა ადამიანმა

და თქვა - სიტყვა.

ეს ისეთი ადვილია,

თქვა ქარმა ლაბირინთში

და მცენარემ

და დახედა

დახლეჩილ მიწას,

სადაც ვწევარ მე

და ვიმეორებ:

- ჩემო ბეკეკავ, საყვარელო,

მე არ ჩავატარებ

სიკვდილის რიტუალს,

აი, შენ მატყუარა მინდორი,

ვიდრე მოვა ღმერთი - მგელი.

 

 

* * *

აღარ შემიძლია,

ვიარო ჩემს ლექსებში

და სული ვუბერო

უძლურ ყვავილებს,

მლაშე მზეს ავაფარო

ჩრდილი ხელების

და გემები მოვაბრუნო

გადარჩენისკენ.

აღარ შემიძლია, ვთქვა -

ჩაქრა ხანძარი,

დაცემული მგზავრი წამოდგა,

ბიჭი მეორე პალატიდან

და გოგონა ნანგრევებიდან

აქ არიან, ცოცხლები და

მხიარულობენ.

და წყალი მტკნარი

და წყალი ყრუ -

რა დააბერებს!

და თოვლი, თოვლი,

ყველგან თოვა...

და ქარი თარეშობს.

დრო არის ალბათ,

მივატოვო ეს ყველაფერი,

როგორც ბატკანი მივატოვე,

მოწყალე მგლის თვალებში.