[მას, ვინც საკუთარ თავს იპოვის]

 

პროლოგი

როცა ღმერთი ხარ,

ვის სახელზე უნდა ილოცო?

როცა ღმერთი ხარ -

უსახელო,

უმისამართო,

რომელიც შენმა ღმერთმა ანუ თავმა დაგტოვა,

როცა ღმერთი ხარ,

ვის სახელზე უნდა ილოცო?

როცა არ გახსოვს, ვინ დაგტოვა

ან სად დაგტოვა.

როცა ღმერთი ხარ,

თუ ღმერთი ხარ,

(იქნებ ღმერთი ხარ?)

თავს ინუგეშებ, ამბობ:

„ყველა ღმერთი მარტოა!“:

 

[დილის ლოცვა]

წმინდაო დღეო,

ამ ერთხელ მაინც დამინდე და 

საგულდაგულოდ ჩამოშვებულ ქუთუთოებს

მოარიდე შენი უკმეხი დაძალება,

შენს ცარიელ აურზაურში რომ ექაჩება

ჩემს მორჩილ მზერას.

მაგ შენს უმაღლეს მეუფებას

რას დააკლებს, აბა, ერთი გამონაკლისი?

დაღლილი არის ჩემი მზერა,

შენმა ბნელმა ცხადმა დაღალა,

რადგან ყოველთვის, 

როცა სიზმარში - დავიწყების მდინარეში ჩადგება და

სადაცაა უნდა ჩაყვინთოს,

განიწმინდოს,

გარდაისახოს,

მაშინვე რაღაც მანქანებით,

თავს ყეყეჩურად ესხმის ხოლმე

შენი ყაჩაღი ხელქვეითი - გამოღვიძება

და აბრუნებს. სად აბრუნებს - თავად არ იცის.

ხოდა, იქნებ ამ ერთხელ მაინც დამაცადო -

მუხლამდე ვდგავარ სიზმარში და

დავიწყების მეჩეჩებს ვითვლი:

ეს მეჩეჩი დაბადებაა,

ეს - ტკივილი,

ეს - სიყვარული,

ეს - დანაკარგთა ერთგულება,

ის კი - ვერასდროს გამხელილი ოცნების რიფი.

ცოტაც და, მზერის ბუდეებსაც მისწვდება წყალი.

და ვლოცულობ:

წმინდაო დღეო,

დაანებე ჩემი მზერა დავიწყების კრიალა ნაკადს,

ჩამოშვებულ ქუთუთოებს ერთხელ მაინც ნუ გადამიხსნი,

რადგან ისე არაფერი აწყალებს მზერას,

როგორც სიზმრიდან სხვა სიზმარში გამოღვიძება.

 

[Manifestum Exodi]

ვინც არ უნდა იყო მანდ,

არ გამოხვიდე!

ან გამოდი და შენც იხილე:

მიწა - ცივზე ცივი წიაღი,

მუდამ ღია და ხელგაშლილი საიმისოდ, რომ

შეგიბრუნოს.

ვინც არ უნდა იყო მანდ, 

არ გამოხვიდე!

ან გამოდი და შენც იხილე:

ცა თუ ზეცა - ვერასდროს შენი,

მუდამ ღია და ხელგაშლილი საიმისოდ, რომ

დაგანარცხოს.

ვინც არ უნდა იყო მანდ,

არ გამოხვიდე!

ან გამოდი და შენც იხილე:

დრო - ტრიუკი,

მუდამ ღია და ხელგაშლილი საიმისოდ, რომ

მოგატყუოს.

ვინც არ უნდა იყო მანდ,

არ გამოხვიდე!

ან გამოდი და შენც იხილე 

სილამაზე - სხეულის მტვერი,

მუდამ ღია და ხელგაშლილი საიმისოდ, რომ

ჩამოგებერტყოს.

ვინც არ უნდა იყო მანდ,

არ გამოხვიდე!

ან გამოდი და შენც იხილე:

სიყვარული - სულის მდელო,

მუდამ ღია და ხელგაშლილი საიმისოდ, რომ

ტალახად გექცეს.

ვინც არ უნდა იყო მანდ,

არ გამოხვიდე,

ანდა გამოდი,

გამოდი,

მოდი, 

შენც გამოდი

და მიხილე

მე - არაფერი,

მუდამ ღია და ხელგაშლილი,

საიმისოდ, რომ რამედ ვიქცე.

ვინც არ უნდა იყო მანდ,

არ გამოხვიდე!

 

რადგან ყოველთვის ხსნას არ ნიშნავს

სიტყვა „გამოსვლა“.

 

[ლოცვა გამგზავრებულთათვის]

როცა პირველი მიდიოდა ვთქვი:

აქ დავმთავრდი.

ვთქვი:

მეორე არასოდეს აღარ იქნება.

მეორე როცა მიდიოდა,

ვთქვი: დიდი ვარ.

ვთქვი: ჩემო თავო,

პირობას ვდებ, 

რომ მომდევნო მისნაირი

აღარ იქნება.

როცა მომდევნოც მიდიოდა, 

ვთქვი: ძლიერი ვარ, 

ძლიერი ვარ 

და ვინც მე მინდა, ის იქნება.

მერე მისგან რომ მოვდიოდი, 

ვთქვი: დავბრძენდი და

ვინც მიმიღებს, იგი იქნება.

და ვინც მიმიღო, 

ვთქვი: მომბეზრდა, 

არაფერიც აღარ იქნება.

და წამოვედი

და წავიდნენ...

და ახლა ვდგავარ 

ერთხელ უკვე დამთავრებული,

ერთხელ დიდი,

ერთხელ ძლიერი,

ერთხელ ბრძენი და 

არაერთხელ მობეზრებული

და გეუბნები:

შენ შეგიძლია!

შეგიძლია

მხოლოდ ერთხელ შემომხედო და

ვთქვა:

რაც იყო სულერთია,

შენ თუ იქნები!

 

[ლოცვა შესვენებულ სიყვარულთათვის]

შენ, ჩემო ძველო სიყვარულო,

როგორ გაზრდილხარ: 

შენი თვალები - მოელვარე ვარსკვლავები 

როგორ ჩამქრალან,

შენ, ჩემო ძველო სიყვარულო,

როგორ გაზრდილხარ,

შენ, ჩემო ძველო სიყვარულო,

შემომხედე:

დიახ, მე ვარ, 

დიახ, აქა ვარ.

შენ, ჩემო ძველო სიყვარულო,

როგორ შეცვლილხარ:

შენი ხმა - ჭექა და ქუხილი

როგორ გამქრალა,

შენ, ჩემო ძველო სიყვარულო,

როგორ შეცვლილხარ,

შენ, ჩემო ძველო სიყვარულო,

შემომხედე:

დიახ, მე ვარ,

დიახ, აქა ვარ.

შენ, ჩემო ძველო სიყვარულო,

როგორ დაღლილხარ,

შენი სხეული - ქვა და რკინა

რაღამ დაქანცა?

შენ, ჩემო ძველო სიყვარულო, 

როგორ დაღლილხარ,

შენ, ჩემო ძველო სიყვარულო,

შემომხედე:

დიახ, მე ვარ

დიახ, აქა ვარ.

შენ, ჩემო ბოლო სიყვარულო,

როგორ წაშლილხარ,

შენი ღიმილი - ცის სარტყელი

როგორ გაქვავდა? 

შენ, ჩემო ბოლო სიყვარულო,

როგორ დაშლილხარ,

შენ, ჩემო ბოლო სიყვარულო,

შემომხედე,

დიახ, მე ვარ,

დიახ, აქა ვარ.

შენ, ჩემო ყველა სიყვარულო,

ვდგავარ შენ წინ და

ნუ მეკითხები

შენი ხსოვნის ეტლი სად მიმყავს.

შენ, ჩემო ყველა სიყვარულო,

აწ და მარადის,

აწ და მარადის განისვენე,

ახლა სხვა მიყვარს!

 

[მიმტოვებელთა ლოცვა მიტოვებულთათვის,

როცა სხვა სათქმელი აღარაფერი აქვთ

და ხელებს ჩვეულებისამებრ აღაპყრობენ ცისკენ,

რათა ღმერთმა ამ ხელის გულებიდან მაინც წაიკითხოს,

რისი თქმაც უნდათ ხოლმე მისთვის, როცა ღამდება]

შენ თუ იგი ხარ, ვინც შორეულ თვალებს მარიდებს,

თუ ეს სიმძიმეც ოდენ სულის არის ზმანება,

შენ თუ ისა ხარ, ვინც ყოველთვის მიხმობს გარედან,

როცა სიზმრებზე ფეხაკრეფით დავიარები.

შენ თუ იგი ხარ, რაღად გინდა შიშველს მხედავდე,

როცა ყოველი სამოსელი ისეც შენია,

რაში გჭირდება, მინდოდეს და თქმას ვერ ვბედავდე

თუ როგორ მიმძიმს, 

როცა ცისაკენ აფრენილი მტრედებიც კი ბუდეებში მშვიდად შედიან.

 

[მიტოვებულთა ლოცვა მიმტოვებელთათვის,

როცა მოსაცდელი აღარაფერი აქვთ და

თვალებს ჩვეულებისამებრ მიაპყრობენ მიწისკენ,

რათა ამ უპეებიდან მაინც ამოიკითხოს მტვერმა,

რისი თქმაც უნდათ ხოლმე მისთვის, როცა ღამდება]

ჩვენ ასე ვცხოვრობთ,

უსახლკაროდ დავეხეტებით,

სადაც კი ფიქრი შემოგვისწრებს, იქა ვცემთ კარავს.

კარვის ბზარები - სევდამდინარ ნახატებად დაჩნეული სოფლის ხედები,

ჩვენი თვალები - ღამისაკენ გაჭრილი კარი.

ჩვენ ასე ვცხოვრობთ,

ძილ-ღვიძილში დავიარებით,

სადაც კი დარდი შემოგვისწრებს, იქა ვშლით ლოგინს,

გვაქვს ქვეშაგებად ხსოვნაჩამქრალ დღეთა წამები,

დაქანცულ სხეულს დავიწყების ენით რომ ლოკავს.

შენ თუ იგი ხარ, ვინც ოდესღაც დამაპურა და 

ნათელი მზერით მიმანიშნა უპურო ხორცზე,

შენ თუ ისა ხარ, ყოველ ჯერზე რომ მაყენებს და

ფეხზე წამომდგარს მხოლოდ ერთი სიტყვით რომ მომცელს,

შენ თუ ისა ხარ, ვინც ჩემს კარავს ბევრჯერ მოადგა,

ვინაც ჩახია მისი კალთა და ვერ კი მპოვა,

შენ თუ იგი ხარ, ვისი ნებაც ჩემს ხორცს მოარგეს,

ვისი სურვილიც ჩამიშენეს თვალებში ხსოვნად,

სამგზის:

ასე ვცხოვრობდი, 

ასე ვცხოვრობ, მას შემდეგ რაც ზურგი მაქციე,

ასე ვიცხოვრებ ათას წელს და ასიათას წელს,

რადგან არ ვიცი, გებრალები, გშურს თუ დამცინი

ყოველთვის, როცა გზადაბნეულ ლოცვებადა გწერ, 

რომ 

მაშინ, როცა სადარდელი არაფერი მაქვს,

სულმოუთქმელად ვიმეორებ გულში შენს სახელს,

რათა ასე მაინც გაიგო, 

რომ ყველა სიტყვა, რაც კი შენთვის დამიძებნია,

რომ ყველა ცრემლი, რაც კი მისთვის დამიფერთხია,

სხვა არაფერია, თუ არა 

იმ დროის გაწელვა,

რომელმაც შენ აქამომდე გინახა,

ღმერთო!

 

[ლოცვა განსაცდელში მყოფთათვის]

ჰე, ღმერთო ერთო, შენ შეჰქმენი ეს სიყვარული.

ჰე, ღმერთო ერთო, შენ ჩათესე მასში ეკალი.

ჰე, ღმერთო ერთო, შენ შეგეძლო გადაგერჩინე.

ჰე, ღმერთო ერთო, შენ შეგეძლო, რომ მოგეკალი,

მაგრამ ისეთი მკრეხელი ჰქმენ ეს სიყვარული,

რომ მასთან ყველა შეხებისას 

შენ გიმეორებ.

ნუ მომიტევებ მხოლოდ ერთხელ, ნუ მომიტევებ,

ღმერთო, თუ გინდა, მომიტევე, ოღონდ მეორედ

და მესამედაც მომიტევე, რადგან არავინ

გადარჩენილა მკრეხელთაგან ერთი შეხებით,

ღმერთო - ვამბობ და შენს სახელში ვისაც ვგულისხმობ,

შენს ვრცელ სახელში ვისაც ვუხმობ, ალბათ შენც ხვდები.

ჰე, ღმერთო ერთო, რაკი შეჰქმენ ეს სიყვარული,

რაკი შენს წმინდა სახელებში თავად ვერ ძლებდი,

ნუ მომიტევებ მე - ვინც სწორად აღმოგაჩინე,

მას მიუტევე, სიწმინდეში ვინაც გეძებდა,

რადგან ჰე, ღმერთო, შენ შექმენი ეს სიყვარული,

რომელიც ყველა დაცხრომისას შენს სახელს ყვირის

და გაღიარებს ყველა ჯერზე, როცა იზრდება,

როცა იფრქვევა, როცა ცხრება და როცა ტირის.

ჰე, ღმერთო ერთო შენ შეჰქმენი ეს სიყვარული -

მართლმკრეხელი და მართლმარქვია - შენ გააჩინე,

და თუკი მართლა ღმერთი გქვია, ნუ მიუტევებ,

ნუ მიუტევებ და ნუ განწმენდ!

გადაარჩინე!

 

[ევქარისტია]

მადლობას გიხდი, სილამაზევ,

მადლობას გიხდი,

შენ ერთმა მაინც რომ დაინდე ჩემი სხეული,

მისი კედლები შესალესად ტკივილს დაუთმე.

არადა, იქნებ მეც კი მსურდა ჩემს ზედაპირებს

შენი თვალთმაქცი ყვავილები გამოესხათ და

თავმომწონე სიყვარულივით, 

მათზეც ეთქვათ - ლამაზიაო.

იქნებ ოდესღაც მეც მინდოდა, 

ჩემს სუნთქვასაც მოჰყოლოდა

ეგ ხელოვნური სურნელება,

იქნებ მართლა მსურდა, რა ვიცი.

მაგრამ ახლა მადლობას გიხდი,

რომ დამინდე, რომ დაინდე ჩემი სხეული.

რადგან არაფერს ანადგურებს წარმავლობა

ისე უშნოდ, 

ისე მახინჯად,

ვით სილამაზეს.

 

[ლოცვა ძილად მისვლის წინ]

ჩემო სიყვარულო,

რომელი ხარ ხან ცათა შინა,

ხან ზღვათა შინა,

იშვიათად - ცეცხლთა შინა და მიწათა შინა,

მაგრამ უფრო - წიაღთა შინა,

უწმინდურ არს სახელი შენი!

ვერ მოვედინ სუფევა შენი,

ვერასდროს იყავნ ნება შენი

ამ ქუეყანასა ზედა ისე,

ვით ცათა შინა!

ჩემო სიყვარულო,

რომელი ხარ წიაღთა შინა,

ტკბობა ჩვენი არსობისა

მომეც ჩვენ დღეს და 

ხვალაც მომეც

და თუ გინდა,

არ გამახსენო თანანაყოფნი ჩვენნი,

რათა მეც დავინდო და

თანამყოფთა მათ ჩვენთა აღარ გავახსენო შენი სახელი.

ჩემო სიყვარულო,

რომელი ხარ წიაღთა შინა,

შემიყვანე ჩვენ განსაცდელსა

და ნუ მიხსნი ბოროტისაგან

და იხილე, რომ მისი არის

სუფევაც, ძალიც და დიდებაც უკუნეთამდე.

ჩემო სიყვარულო,

რომელი ხარ არც ცათა შინა,

არც ზღვათა შინა,

არც ცეცხლთა და მიწათა შინა,

და უკვე აღარც წიაღთა შინა,

რამ შეგაშინა?!

 

ეპილოგი:

როცა ღმერთი ხარ,

ვის სახელზე უნდა ილოცო?!

როცა ღმერთი ხარ - 

უსახელო, უმისამართო,

რომელიც შენმა ღმერთმა ანუ თავმა

დაგტოვა,

როცა ღმერთი ხარ, 

ვის სახელზე უნდა ილოცო?

როცა არ იცი ვინ დაგტოვა

ან სად დაგტოვა...

როცა ღმერთი ხარ,

თუ ღმერთი ხარ,

(იქნებ ღმერთი ხარ?!),

თავს ინუგეშებ:

„ცხონდეს იგი, ვინაც მარტოა“.