გზაში

 

გიხარია,

რომ მატარებელი ასე ჩქარია

და ერთ დღეში

გადაივლის მინდვრებს, ტბებს, ქალაქს,

გადაკვეთს ქვეყნებს,

გიხარია,

აი, მალე ჩემთან ჩამოხვალ, 

მომიყვები,

რა თავბრუდამხვევი იყო შენი მოგზაურობა,

რამდენის ნახვა მოასწარი,

რომ ბედს მიენდე

და როგორც ეს აკრძალულმა ხმებმა იციან,

მოულოდნელი ადგილები შემოგატარეს.

 

გეჩქარება დაბრუნება, გინდა მიამბო,

ხალხზე,

ქუჩებზე,

კაფეებზე, სასტუმროებზე,

მაგრამ  ყველა გზა ახლა მხოლოდ ხაზებად გახსოვს,

შენს თვალწინ  კვლავაც უცნაურად რომ იწელება,

ბოლოს კი მხოლოდ ფერები გრჩება,

სავარაუდოდ, ხეებს რომ ჰქონდა,

ან იქნებ მზეზე განათებულ სახურავებს

ქუჩისპირა მაღალ სახლებზე,

სადგურის წაკითხვაც რომ ვერ მოახერხე,

ისე სწრაფად ჩაუქროლა მატარებელმა. 

 

 

სულთა ბრძოლა

 

სიკვდილს ებრძვის, 

ვიმეორებთ თავდაჯერებით,

კლინიკაში გადავიყვანეთ 

და სიკვდილს ებრძვის.

ადრე იტყოდნენ: „სულთმობრძავია“,

ფიქრობდნენ, რომ ეს ავადმყოფის სული ებრძვის

შავეთს, სიბნელეს.

მაგრამ იქნება წასასვლელად იბრძოდეს სული,

იქნებ დარჩენა კი არადა, გაქცევა უნდა,

საკუთარ სხეულს აუჯანყდა, 

რომელიც აქეთ, სამზეოსკენ ებღაუჭება?

ეს სხეულს სჯერა, რომ სამზეო აქეთ არის, დედამიწაზე.

მეც ასე მჯერა

და შევყურებ სასუნთქ აპარატს, 

მამაჩემის წამებს რომ ითვლის,

ვეძახი ექიმს, გამარკვიოს, დამაიმედოს,

რომ ორთაბრძოლა აქეთ დარჩენით დასრულდება,

მაგრამ ან ჩვენ და ან ექიმმა

ვიცით განა, რა უნდათ სულებს?

რა ახსოვთ,

ან რა გადმოჰყვათ იქიდან აქეთ?

იქნებ და არც რა

და მამაჩემიც სწორედ ახლა ცდილობს გაიგოს,

ფიქრობს, აი, დრო მოვიდა,

გადაჭრას ყველა ვალდებულება, 

სიყვარულის სახელით რომ აჰკიდეს და

ხან დედის სახეს ატარებდა, ხანაც შვილების.

ალბათ ცელიც ამისათვის ხდება საჭირო,

რომ გადაგვისვას გაწვდილ მკლავებზე

ამ სულელ შვილებს,

სასუნთქ აპარატს გამწარებით რომ ვებღაუჭებით.

 

 

ნახერხის დათვი

 

ჩემოდანს ვალაგებ,

20 კილო უნდა იყოს და არცერთი გრამით ზედმეტი,

მაშინ იქნებ, ჩექმა დავტოვო,

ზამთრამდე თითქმის ორი თვეა, მერე უკვე რამეს ვიყიდი,

სიმინდის ფქვილს კი, მუჭა-მუჭა მივიყოლიებ,

როგორც დედაჩემის ხელების სითბოს, როგორც მისი თვალების მზეებს,

ეს ჩურჩხელებიც უნდა წავიღო, 

ათივეს თავისი სახელი აქვს

და თითოეულს თითო ქართველი ელოდება,

როგორც ზამთრის ღამეებში ლიცლიცა სანთელს,

ჰო, ღვთისმშობლის ხატიც მძიმეა,

მაგრამ მამიდა უგზავნის ნინოს და ვერც ჩარჩოს ვერ შემოვაცლი,

ღვინო? არ მინდა სამი ბოთლი,

არც ეს ჟაკეტი, რა შემაციებს, 

ამ წიგნებსაც ონლაინ ვნახავ,

დათვი კი მიმაქვს,

ეს ნახერხით გამოტენილი, მძიმე დათვი,

მოგლეჯილი თავი რომ წითელი ძაფით მიმიკერა მარინემ

და მერე უკვე აღარც ბღაოდა,

მეზობლის გოგოს კი ძველებურად ეშინოდა,

ეს დათვი მჭირდება,

რაღაცამ ხომ უნდა შემახსენოს ის უზრუნველი დღეები,

ზაფხულის პაპანაქებაში, იატაკზე გაფენილ ფარდაგებზე

რომ ვიწექით კახეთში

სამივე და-ძმა

და მარინე გათვლას იწყებდა: „ჩიტი აფრინდა“...

 

 

ბერლინი

 

         „ჩვენ ამ ქალაქში ჩამოსვლა დაგვაგვიანდა“ (ნატო)

 

         „ბერლინი ის ქალაქია, სადაც წასასვლელად მიზეზი არ გჭირდება“ (ნორბერტი)

 

 

ბერლინი რომ შეგიყვარდეს, ნუთუ უნდა იქ დაიბადო?

ქალაქი ეს ხან ქალია და ხანაც შენი ოცნების ბიჭი

და სულერთია, მათ ბავშვობაში იცნობდი

თუ სტუდენტობისას სადმე, სკვერში გადაეყარე,

სიყვარულს განა ასაკი აქვს?

სიყვარულისგან განა ვინმე ითხოვს ახსნას, რატომ დაიწყო?

ზოგი ეძებს და იმედი არასოდეს არ ეწურება,

ზოგი ერთადერთს ელოდება,

ზოგს კი იმხელა გული აქვს, რომ ყველაფერი ერთად ეტევა:

ქალიც და ბიჭიც, გრაფიტით მოხატული დიდი კედლები,

პარკის სიმწვანე, იქვე კაფე, იქვე მდინარე.

მე კი მიყვარს,

როცა თოვს და როცა ღამეა,

ფანჯრის გადაღმა ლამპიონი ენთოს და იმ ფიფქების მძივებს,

ოქროსფერი შუქის ჭავლზე გავყურებდე და თან ვითვლიდე.

ამ დროს ვიცი, მამა ზის გვერდით, ზის და მისმენს

და უხარია, უხარია, ჩემი ნათქვამი ათასი და ათი ათასი.

 

ქალაქი რომ შეგიყვარდეს, ნუთუ უნდა ყმაწვილი იყო?

სიყვარულს განა ასაკი აქვს?

და შეკითხვებიც თავისით ქრება,

თუკი გაქვს სახლი და გისმენენ,

როცა ქუჩის ლამპიონის ოქროსფერ ჭავლზე,

შენს ფერად ამბებს უსასრულო მძივებად ითვლი.

 

 

რაინის თავზე

 

ვხედავ, მიქრის ქალი ხიდისკენ

ველოსიპედით,

რაინის თავზე.

ალიონია.

მისი ლურჯი საწვიმარი აფრასავით იშლება და

ფრთას უსწორებს ხიდის მოაჯირს,

ერთგულად რომ მისდევს გვერდით და მიაცილებს,

ვიდრე ისევ მყარ მიწაზე გადავიდოდეს.

 

ქალმა იცის, მოაჯირი თვალს არ აშორებს,

არც განზე იწევს, არც რიკულებს გაუშვებს სადმე,

მყარად უჭირავს სამკუთხა პილონს

და მის ქროლვას 691 მეტრის მანძილზე გაჰყურებს.

 

მიქრის ქალი სევერინის ხიდზე

ყოველდღე

მაგრამ არასდროს გადაკვეთს ცერად,

არც ტროტუარის ნაწილიდან არ გადაუხვევს.

ამაზე უკვე მოაჯირი ზრუნავს, და ამით 

უსარგებლო ფიქრებისგან 

კიდევ ერთხელ მათავისუფლებს.

 

 

სათვალე

     (ბირტე სვეა მეტცდორფს)

 

დაბადებისას ყველა ბავშვი ერთნაირია -

ამბობ სახლში დაბრუნებული

და წამოზრდილ შვილს ლოყებზე ჰკოცნი.

ის კი გიმზერს

და ვერ ხვდება

ეს დათვის თავი შენს მხრებზე მხოლოდ საკარნავალო ნიღაბია,

თუ მისი სათვალიდან მოჩანს ასე,

როგორც ის თავაზიანი მეზობელი,

დილით, საყიდლებზე მიმავალი რომ გესალმებათ

და რატომღაც ირმის თავით დაიარება.

ეს სათვალე შენ ჩამოუტანე და აი, უკვე რამდენი დღეა,

აღარ იშორებს...