ყველა სიყვარული ასე დამთავრდება

 

გეტყვით, როგორც.

როცა ყველა დაიძინებს და ერთმანეთის

მაგნიტებად გადაიქცევით,

მაშინ გაგახსენდებათ, რომ ტუჩებიც არსებობენ.

შაქარმოყრილი მარმელადები.

რომ ერთ დროს ყველაფერი ტუჩებით დაიწყო.

ენების მიდებით. გემოს გასინჯვით.

მერე კი ეს რიტუალი უბრალოდ ერთად წოლამ ჩაანაცვლა.

შუაღამით ზურგის ქონამ, გადამოწმებით - ხომ გიყვარვარ?

რაღაც ჩვეულებრივით დაკმაყოფილებამ.

გარანტიამ.

 

ყველა სიყვარული ასე დამთავრდება.

 

როცა ერთ დღეს

თავისუფლად ვეღარსად ჩამოჯდებით,

როგორც გინდათ და სადაც გინდათ და როცა მოგინდებათ.

როცა არასოდეს დაილევა მტვერი თაროებზე და

საუთოო გორა მეწყერივით წამოვა.

როცა ვიდეოთამაშის ხმა ნერვებს დაგაწყვეტთ.

როცა ბევრჯერ გკითხავენ, შინ როდის დაბრუნდები.

როცა „მეტი არ დალიო“ ფრაზები მომრავლდება.

როცა გასაქცევად მზადმყოფს ზეთის წინწკლები

მოგეშხეფება ახალ ფეხსაცმელზე და უიმედოდ

დაიწყებ რეცხვას ჭურჭლის სარეცხის ჟელეთი.

როცა ავტობუსის გაჩერებაზე უეცრად

პარანოია გეწყება, გაზი ხომ არ დაგრჩა ჩართული -

ადგილს წყდები და უკან ბრუნდები, რომ შეამოწმო.

როცა

უბრალოდ

მარტო

შენი

თავისთვის

აღარ

გამოგდის

ცხოვრება.

 

აი, მაშინ დამთავრდება.

მაშინ ინატრებთ, სიყვარულიც ისე ითიშებოდეს,

როგორც ელექტროჩაიდანი.

ყოველი ადუღების მერე ცივდებოდეს და

თავიდან დაწყება შეიძლებოდეს.

ცხრა სიცოცხლე ჰქონდეს სიყვარულს და

ყველა წინა გავიწყდებოდეს.

თორემ,

ყველა სიყვარული ასე დამთავრდება - ჩვეულებრივად.

საწოლში, ძილში  სიკვდილივით.

 

 

გამქრალი სიყვარულის

 

არსებობს ასეთი სიყვარულიც.

სხვადასხვა მატარებელში სხედხართ და მიდიხართ.

გზები არსად იკვეთება, მაგრამ ფანჯრები.

ფანჯრები ჯაშუშებია - ერთმანეთის სახეებს ირეკლავს.

არსებობს ასეთი დამთავრებული სიყვარულების პარალელური რეალობა -

ერთ დროს ორივეს საყვარელი მაღაზიის გასახდელში ერთდროულად მოხვედრა:

როცა მის ხმას ცნობ, შენი კი - გიწყდება.

სიყვარული ჩავლილია, მაგრამ ჩამქრალი ვულკანის კრატერივით

პირღიაა დარჩენილი.

მის ადგილას ახალი ამოფრქვევაც იყო,  ახლა მის ძირში ცხოვრობ და ხანდახან

შენს  ძველ, გაქვავებულ ტანს დახედავ ხოლმე - როგორ გადარჩა, გაიკვირვებ.

ასეთი დაფერფლილი სიყვარულები არსებობს - მუზეუმის ექსპონატები.

ძალიან რომ მოგეწყინება,

ბილეთს იყიდი და ექსკურსიაზე შეხვალ.

 

 

იდეალური არ გეგონოთ, ყველაფერია

 

საჭმელი დამიდეა. ჩაქუჩი მომაწოდეა.

შენთვითონ გარეცხეა. სარეცხი ჩამომიხსენია.

გადასახადი გადაიხადეა.

მძიმეს მე წამოვიღებ და,

შენამდეც წამომიღიაა.

ჩაძინებულზე ცხვირების მიდებაა. სუნთქვის შეჩერება. გულისცემის მოსმენა.

ხელის მხრებზე ჩამოსვენება.

მაგვიანდებებია. საერთოდ ნუ მოხვალ თქმებია.

დღეს არ მიყვარხარ წამოძახებები.

ის უფრო მიყვარდა აღიარებები.

რატო შემიყვარდი საერთოდ, სინანულები.

სია მომწერე ესემესებია, შენ ვერ იყიდი პასუხებია.

სამდღიანი სიჩუმეა.

მწარე წამლის გემოს ჩხუბებია.

ჩვეულებრივია.

ბუნებრივია.

დაღლილი ღამეებია. გამომშრალი დღეებია.

ხანდახან კაფეებია. ხშირად შვილებია.

თავების გვერდზე გაწევებია.

ყვავილი მიყიდეებია. საჩუქრებად მდინარის ქვებია. იშვიათად ქვეყნის მოვლებია.

ერთმანეთის თავიდან პოვნებია.

რაც გამოგონილია, იმის რეპეტიციაა.

რაც დამტკიცებულია - იმის გამეორება.

რისიც არ გჯეროდა, იმის აღიარება.

რისიც გჯეროდა - იმის უარყოფა.

ძველი სიყვარულია - როგორც თავდაყირა,

გასახმობად ჩამოკიდებული ყვავილები.

 

 

შემთხვევითობა

 

თბილისის თავზე 

თვითმფრინავმა 

გაასწრო ელვას. 

ასე გადარჩა ჩემი სიყვარული.

 

 

კონცერტი სკოლის სტადიონზე
 

რა სევდიანი იყო იმ პატარა ქალაქის მეორე სკოლის

ძალით გაცოცხლებული სტადიონი, 

სადაც რაღაც ფესტივალი ჩატარდა. 

პრეზიდენტი გამოვიდა, იხუმრა, ხალხმა გაიცინა. 

პრეზიდენტი ახლოდან დაინახეს. 

ბოლოს კი იწვიმა. წვიმამ ყველაფერი დაშალა. 

სავალდებულო სამსახურების შემდეგ დადგმულ ზეიმზე

თავმოყრილებს მაინც რაღაც უხაროდათ.

ალბათ - ბევრი ადამიანი ერთად. ხმაურით შეცვლილი სიჩუმე. 

და ეს არცაა გასაკვირი: 

ამ ქალაქში ქუჩები ისე დაცარიელდა,

როგორც ატომური აფეთქების მერე მიტოვებულ ქალაქებში. 

ფესტივალიც რაღაცნაირი რამდენიმესაათიანი გამოვიდა

გასაყიდად გამოტანილ ღვინის ბოთლებს, თაფლის ქილებს ამოფარებული.

მე მახსოვს ამ ქალაქის დღესასწაულები - არაფერი შეცვლილა, 

მაშინაც ასე ვიღაცისთვის რაღაც უნდა გვემტკიცებინა,

და უფრო ლამაზები ვყოფილიყავით, 

ვიდრე სინამდვილეში.

 

 

სურათის აღწერა უკუღმა

 

ღმერთო ჩემო, როგორ იცვლება ცხოვრება.

როგორც ჩემი კომპიუტერის ეკრანი:

ადრე ზედ სტაფილოსფერი გოგრები ეყარა,

ან -  ხასახასა მწვანე ბალახი ამოდიოდა,

რომელიმე საყვარელი  მსახიობი შემომცქეროდა.

გამარჯობა ეკა -  ციმციმებდა ბრჭყვიალა მორბენალი სტრიქონი.

ახლა ყველაფერი მკაცრად გალურჯებულია -  ეკრანზე კი, აქა-იქ მიყრილ-მოყრილია

შინაგან საქმეთა მინისტრის პორტრეტები.

ისინი, რომელიღაც ოფიციალური საიტიდან გადმოვიწერე,

ახალი ამბების გასაფორმებლად ასეთი ფოტოები სულ საჭიროა:

მათზე შინაგან საქმეთა მინისტრი

მიკროფონების ფერადი თაიგულის წინ დგას

და წინასწარ მოფიქრებულ წინადადებებს იმეორებს.

შინაგან საქმეთა მინისტრს ყველაფერი თავის ადგილზე აქვს  - ორივე თვალი,

მკაცრი ხმა და საჩვენებელი თითი, რომელსაც ხანდახან მაღლა სწევს და

გვეუბნება, მას შევხედოთ და მოვუსმინოთ.

ჩვენ მისი შინაგანი მოსაგვარებელი საქმეები ვართ - არ უნდა შევაწუხოთ.

ზედმეტად ფერადი დროშები არ უნდა ვაფრიალოთ.

ზედმეტად ბევრნი არ უნდა შევიკრიბოთ.

ზედმეტად არ უნდა გავბრაზდეთ  - ეს ბუნტია.

სახელმწიფოებრივად უნდა ვიაზროვნოთ = მოვითმინოთ.

რა ადვილია, წამებში გააქრო ყველაფერი კომპიუტერის ეკრანიდან.

და რა რთული, დაივიწყო,

პატარა გოგოს ცალი თვალი როგორ დასთხარეს.

 

 

აქციების თვე

 

მოპირდაპირე კორპუსში - სარეცხის თოკზე

ვიღაცის შარვალი მისდევს ვიღაცის კაბას.

შუაში პოლიციელია -

უკვე მშრალი პირსახოცი.

ნეტა ჩამოხსნან.

 

...

პლაკატი პარლამენტის წინ

მოითხოვს შს მინისტრის გადადგომას.

მოპირდაპირე კაფეში წყვილი შორდება.

ერთი აქციაზე მიდის, მეორე პარლამენტში.

ყოველთვის არსებობს არჩევანი.
 

 

ცხედრები ლიბიის სანაპიროსთან

 

რა ლამაზად ტივტივებდა წყალზე მათი სამაშველო ჟილეტები - შორიდან. 

ფოტოგრაფებმა ყველა კადრი ათიანში გაარტყეს

(მალე წლის საუკეთესო კადრის ავტორს გამოავლენენ):

კაშკაშა ნარინჯისფერი ლურჯ ზედაპირზე - 

თითქოს ზღვას ჯადოსნური ყვავილები ამოუვიდა.

მაგრამ როცა მივუახლოვდით,

ისინი გაფუჭებულ, დაბერილ სოსისებს დაემსგავსნენ.

სანაპიროზე წუხელ კიდევ 20 ლიბიელი გამოირიყა.

ბადრიჯნისფერი სახეებით ნაპირზე ეყარნენ.

ლიბია - დაგუგლა ნახევრმა მსოფლიომ - ყველაფერი გასაგებია.

მკვდრები დავზუმეთ.

და სხვა ახალი ამბების კითხვა გავაგრძელეთ.

 

 

მოდი, ვიმეცადინოთ სიკვდილში

 

შეიძლება უფრო ადვილი იყოს,

თუ მათ სიკვდილზე დღესვე დავწერ,

რადგან უკვე ვიცი, რაც იქნება.

 

მოდი, ვიმეცადინოთ სიკვდილში.

 

თუ პირველი დედაჩემი მოკვდება,

მამაჩემი ამ სახლიდან ფეხს არ მოიცვლის.

ორ ოთახში იცხოვრებს, დანარჩენი სახლი ჩაიკეტება,

ყველაფერს მტვერი დაედება, ლეიბები დაობდება.

აბლაბუდები შვებით ამოისუნთქავენ.

მტვრის სუნი დაგუბდება. სუნი სიბერის და ჯიუტი მამაჩემის.

მე  - დღეში რამდენჯერმე დავურეკავ.

შემეშინდება, მეზობლებმა არ თქვან - უპატრონოდ მოკვდა.

ის დიდ ქალაქში არასოდეს წამომყვება.

არც მარტოობის შეეშინდება.

და ალბათ, ღრმა სიბერემდე იცოცხლებს.

მე კი, დამხმარე ქალს დავიქირავებ მის მოსავლელად.

 

თუ მამაჩემი მოკვდა პირველი,

დედაჩემს თან წავიყვან, დიდ ქალაქში.

ჭიშკარს დიდ ბოქლომს დავადებთ.

რომლისაც ზუსტად ისე მეშინია, როგორც სიკვდილის.

მერე, ცნობილი სცენარის მიხედვით,

ზაფხულში ჩავალ ხოლმე ბავშვობის სახლში,

სახლს გავუხსნი ფანჯრებს, როგორც ფილტვებს.

ის ერთს ამოისუნთქავს და დაიჯერებს -  არც ისეთი მიტოვებულია,

როგორც მთელი ზამთარი ეგონა.

დედაჩემი დიდხანს ივლის ეზოში. ოთახებში.

წარსულს შეაგროვებს.

მე ვიცი, რაც მოხდება, როცა არც ერთი აღარ მეყოლება.

ამიტომ ამ გამოცდას მარტივად ჩავაბარებ.

 

 

დედა ჩამოვიდა

 

რა შეიძლება იყოს ამაზე უკეთესი ორსიტყვიანი წინადადება,

დედა ჩამოვიდა.

დედა ჩამოვიდა  - ის უკვე 67 წლისაა.

თავისით ჩაჯდა “მარშრუტკაში”,

იარა იარა და მოვიდა ჩემთან.

დახვდა დაღლილი, რუტურინისგან გამომხმარი შვილი,

დედა ჩამოვიდა

და დამისხა წყალი ფესვებთან.

დედას ჰქონდა შემოდგომის სუნი, სინამდვილის სუნი,

ფოთლების სუნი და დედაჩემმა მოიტანა მამაჩემის ამბები,

იაფად ჩაბარებული ყურძნის ფასები,

დაკონსერვებული ზაფხული,

დედამ მოიტანა ჩემი ქალაქი,

ჩემი ბავშვობის ჩვევები და ქცევები და აკრძალვებიც

და მე სახლში დავბრუნდი.

დედა ჩამოვიდა, რა სალექსე თემა ესაა.

ყოველდღე დიდ ქალაქში, ალბათ, ყველასთან ჩამოდის ერთი დედა მაინც.

თავიანთი თავშლებით, სოფლებით, სითბოებით.

ჯობს დავწერო რამე ურბანულ სიგიჟეებზე,

პრეზიდენტის ღორულ არჩევნებზე,

ნაცემ ქალებზე.

მაგრამ მე მაინც დედაზე მეწერება,

რადგან მან გამოიარა სამასი კილომეტრი,

ხვეული გზები, ცხრაჯერ შეაწუხა მძღოლი,

გააჩერებინა, სული მოიბრუნა, იბოდიშა და მოვიდა.

ყველაფერზე შემიძლია ვწერო,

რაც უფრო პოპულარული საკითხავი იქნება,

და უფრო მეტი ადამიანისთვის საინტერესოც.

მაგრამ არა ასე გაიშვიათებული ამბავი,

როგორც დედის პატარა ქალაქიდან

თავის დიდ ქალაქში ჩამოსვლაა.

დედა ჩამოვიდა.

 

 

კიბო

 

ხანდახან,

გიჟივით ვისინჯავ ძუძუებს.

ხან მარჯვნიდან, ხან მარცხნიდან თითებს ვარჭობ,

როგორც ცომში ფქვილის  კოშტებს - ისე დავეძებ

რამე ხელჩასაჭიდს.

ვათვალიერებ, არაფერი გამეპაროს, არაფერი შემომიძვრეს.

სარკის წინ კისერს ვიგრძელებ,

ავწევ-დავწევ, ვიჩქმეტ, აბა, თუ მეტკინება.

გიჟივით მეშინია,

სადმე სოციალურ ქსელში მეგობრებმა არ გამომაჭენენონ,

არ დაწერონ “ქევანასთვის”

და ვინმემ თავი არ გადააქნიოს, მწუხარებით,

რა სიცოცხლით სავსე ვიყავი.

მეშინია, რადგან ვიცი, გმირობა ჩემი საქმე არ არის, 

არც თავგადახოტრილი ჩემი თავის ჩვენება შემიძლია.

ვერაფერს მოვყვები ჩემს კიბოზე. ტყუილია.

ხანდახან, მუცელზე ვიჭერ ხელებს,

ამ ბოლო დროს გაჩენილ ტკივილებს ვაყურადებ,

ხომ არაფერი ზის გაყურსული, თავისთვის.

უცებ არ ამოყოს თავი წაბლის ჭიასავით  - 

გაოცებულმა არ შემომხედოს - რისთვის შევაწუხე, როცა ჩავკბიჩე.

მერე სისხლის ანალიზზე გავრბივარ ხოლმე,

როგორც უკვდავების წყალზე და ველოდები,

ჩემი რიგი როდის მოვა,

ჩემი სისხლის ახსნა როდის ამოიბეჭდება.

მერე ვმშვიდდები.

რადგან  წელს, ერთადერთი, რაც დამემართა,

ესაა - კიდევ ხუთი კილო მოვიმატე.

ამას კი, ნიჭიერების შემთხვევაში,

ფართე, ლამაზი კაბის ქვეშაც დამალავ.

 

 

* * * 

 

ახალი ლექსების დაწერის ისევე მეშინია,

როგორც ახალი შვილის გაჩენის -

სადღაც წავიკითხე,

სავარაუდოდ, იდიოტური კედლის კალენდრის

მოხეულ ფურცელზე -

ორმოცის მერე მეტი შანსია, ჯანსაღი ბავშვი ვერ გააჩინოო.

დაჯღანული ლექსები რომ გამომივიდეს

და ვინმემ მითხრას,

ის წინები უფრო ლამაზები იყოო.

უფრო პუტკუნები და უფრო გემრიელებიო,

რა ვუპასუხო.

ვენახი ხომ არ არის -  სეტყვას დავაბრალო.

ცომი ხომ არ არის, ჩამივარდეს.

 

მაგრამ რა ჯანდაბა ვქნა, როცა მაინც

ვისხამ, მწიფდება და მცვივა.

ვზელ, ფუვდება  და თასიდან გადმოდის.

 

ჩემი ხის ძირში მაინც მელოდებიან ადამიანები.

ჩემი საცხობის სურნელი ჩემთან მომავალი ისრებია.

და მეც ვაგრძელებ კუტი პურების დარიგებას.