წარმოსახვითი ბაბუის მემორიალური დაფა

 

ცნობილი ბაბუის შვილიშვილი მინდა ვიყო.

ვინმე ცნობილი ზოოლოგის ან სულერთია,

ხალხისთვის გაუგებარ მეცნიერებაში წარმატებული ტიპის.

სახლის სადარბაზოსთან მისი  ნახევართავის დაფა მიმიკრან.

დაფა თუ აბრა, როგორცააა, ხომ გესმით, რაღაც ნიშანი, რომ

ამ სახლში,

ამ დროს,

ის ცხოვრობდა,

ჭამდა და მოკვდა.

მის კუბოს კი უკან მისდევდა მთელი ქალაქი.

ეგეთი ბებიის შვილიშვილი მინდა ვიყო,

ფეხი ფეხზე გადადებული ბაბულინკასი,

სეზონურად სანკტ-პეტერბურგში რომ დადიოდა, ხანაც პარიზშიც.

რუსულ-მოფრანგულე ბებიის. წინასაუკუნეში მოდურის.

დამჭკნარ თითებზე, ოთხმოცდაათი წლისასაც

გრანდიოზული მარჯნის ბეჭდები რომ ეკიდა.

მერე ვითომ რომ გაღარიბდნენ, ბნელ 90-იანებში.

რაღაც ფაიფურები გაყიდეს, სამი ცალი და მაგით გადარჩნენ.

მთავრობის აგარაკებზე რომ იზამთრებდნენ და რა დასამალია,

ზაფხულებიც იყო ასეთი. სხვისი ფულით გამთბარი ძვლების.

აეგეთი წინაპრები რომ მყოლოდა,

სულაც არ იქნებოდა საჭირო ამდენი შრომა. დაღლამდე სიფხიზლე.

დიდფანჯრებიანი სახლი მექნებოდა. ხომ გესმით,

სადმე, ბაზალეთის ქუჩაზე.

მეტროში ნამყოფი არ ვიქნებოდი,

არც ვარკეთილი მეცოდინებოდა საითაა და ვინც იქ ცხოვრობს,

ხალხია თუ უფრო ვიღაც სხვა.

საინფორმაციო გამოშვებებზე თავს გადავაქნევდი, სინანულით -

უნიჭო ჟურნალისტები, ვიტყოდი.

მერე ვიღაც ასეთივე დაფიანი მეცნიერის შვილიშვილს შევუყვარდებოდი.

ჯიშიანი ძაღლებივით შევჯვარდებოდით.

ყველაფერი იქნებოდა უფრო ადვილი, ვიდრე დღესაა.

არც ბაბუაჩემი გამახსენდებოდა,

როგორ ადის მთაზე მოხრილი, ზურგზე მოგდებული ტომრით

და მეუბნება, რომ მიწას არავინ ასცდება.

მე კი ვამბობ, რომ ჩვენი მიწა უფრო მძიმეა.

 

 

როგორ დავწეროთ სენტიმენტალური ლექსი

 

მე, რა თქმა უნდა, ვიცი, როგორ დავწერო სენტიმენტალური ლექსი.

დასაწყისში ეს ბუნებრივად გამოგდის.

შემდეგ სიტკბოებას მოსართავი ბეზესავით დაადგამ თავზე,

კარგად დაკრემავ და ასეთ ლექსს ქვეყანაზე ჩამოატარებ.

ზუსტად იცი, რაც ტკბილია, იმას ყველა ენას აუსვამს.

მე კი ვიცი, როგორ ავაჩუყო გულები,

ამის ყურებაშიც არის კაიფი - როგორ უყვარდები სხვებს,

როცა განსაკუთრებით უბედური ხარ...

მაგრამ ამ ბოლო დროს ძალიან მომბეზრდა ეს ამბავი.

მამაჩემის სიბერეზე წერაც მერიდება,

ოდესღაც რომ კაცი მომენატრა და კინაღამ მოვკვდი, იმაზეც და

დროდადრო დეპრესიის შემოტევების გამოფენაც მეუხერხულება.

დაიწყება მერე თავზე ხელის გადასმები,

სიბრალულის სიტყვებში ჩავეფლობი მუხლამდე,

ვინმე ფულს მასესხებს, ვინმეც შექებას შემომითვლის და

მერე მორჩა - მაგ ლექსის თავზე დასმულ ვარდისფერ ბეზედ გადავიქცევი.

ამიტომაც არის, როგორც არის.

ვწერ ცენტრალურ გათბობაზე, რომელმაც

ყველა კაცზე მეტად გამაბედნიერა.

 რომელიც ერთი ლიტერატურული პრემიით ვიყიდე ამ სახლისთვის,

რომლის ფანჯრიდან ამ წუთებში ვხედავ - როგორ აგინებენ გეებს

ჩემი მეზობლები.

და რა თქმა უნდა, ვიცი,

ხვალ მე მათ სიძულვილზე ყველაზე საშინელ ლექსს დავწერ,

რომლისთვისაც მამაჩემს ჩემი გაზრდისთვის გალანძღავენ.

მე კი მშვიდად დავიძინებ ჩემს თბილ სახლში და ზუსტად მეცოდინება,

რამდენ ადამიანს ვუყვარვარ სინამდვილეში.

 

 

ჩხუბის ანატომია. მორფოლოგია და სინტაქსიც

 

მეტი საქმე არ მაქვს, დავრეკო. არც დაელოდო!

ისე საძაგლად მოიქეცი!

ჩემი წინა სიყვარულის საქციელს ჰგავდა (იიშ, გასკდი გულზე, სად გაგახსენე).

და არავითარ შემთხვევაში!

კარიც რა კარგად მოგიჯახუნე? - ამ ხმაურის გადასაფარად

აღარ მჭირდება ჩაიდნების კაკაფონია,

არც  გამკივანი ტელე თოქ-შოუ. საკმარისია.

მერე ფარდებიც გადავწიე. მივაყოლე მუშტი კედელზეც.

მივამსხვრიე ერთი-ორი ჭრელი ფინჯანიც.

შენი თვალი არ შემოძვრება ჩემს ცხოვრებაში!

აბრაკადაბრა. სულაც გაგაქრობ.

ნახე, რამდენი გასართობია -   იმდენჯერ იმდენს ვილაპარაკებ,

არცერთი წუთი არ დამრჩება თავისუფალი.

შენ არც ჩემს თავში შემოგესვლება, კარი ჩავკეტე.

ნახე, რამხელა მრევლი მოგროვდა. ყველა რაღაცას ამბობს ცალ-ცალკე.

ნაწილ-ნაწილ მაზიარებს ფოტოებად, სიმღერებად, სტატუსებად.

ამ ყველაფერს ხომ სჭირდება თვალის დევნება!

შიგადაშიგ -  ძველი მუსიკაც. მაღაზიებში გაწანწალება.

ფილმები, ჩაი, ბატიბუტი...

მოკლედ, თავი კარგად მიჭირავს - ხელოვნური მარტოსულობა.

მეგობრებში გაცამტვერება, და მშვიდი ხმით:

არ მენატრება. არ მენატრება. არ მენატრება.

 

და მერე, როცა ყველა მიდის, უცებ ღამდება.

ხმაურში ნელა შემოდის და წვება სიჩუმე.

ჯერ ითმენ. მერე ცხადად ხედავ შენს თავს,

მარილის მთად გადაქცეულს, დაასხეს თითქოს  მდუღარე წყალი.

ლღვები, ეშვები.

ხვდები, მოგბეზრდა ეს ძახილისნიშნიანი სიყვარული და,

მოციმციმე ეკრანზე ჩნდება ორსიტყვიანი წინადადება.

კარი ღიაა.

კარი ღიაა.

კარი ღიაა.

 

 

მურაბების აფეთქება. და თავგადასავალიც

 

თქვენ თუ გგონიათ, ლექსი უბრალოდ მურაბაზეა,

გარდაცვლილ ხილზე, შაქარში რომ ფრთხილად დავმარხე,

ძალიან ცდებით.

იმიტომ, რომ მურაბებმა აფეთქება დაიწყეს მაშინ,

როცა მეგონა, ერთიანად ამოვხოცე ყველა ჟოლო, ყველა მაყვალი.

ამბავი კი დაიწყო ასე - ზაფხულის ხვატში,

ჩვენი მწვანე ავტომობილი ხარახურით გამოვტენეთ და,

სოფლისაკენ გზას დავადექით.

სოფელი უკეთ იტევს ძველმანებს. გადასაყრელ სათამაშოებს.

სახლის დამტვერილ ოთახებში

მოიძებნება მუდამ ადგილი მობეზრებულის  შესაჩურთად,

დასავიწყებლად.

გზა იყო გრძელი. ხეების ჩრდილი ეხატა ასფალტს.

გზისპირას ისხდნენ - დახრუკული მხრებით და შუბლით.

ორნი. ფეხებთან, როგორც სიმდიდრე, გაეშალათ მაყვლის მინდორი.

ჟოლოს ხალიჩა.

ქარის მტვერი სცემდათ სახეში. ჩქარა ჩავლილი მანქანის მტვერი.

მანქანა იყო მათი იმედი -  ჯერ ბუზისტოლა.

მერე ხარის და მერე მანქანისტოლა მანქანა იყო იმედი,

რომ თეთრ ვედროებს, სავსეს ხილით, გაყიდიდნენ ვინმე გამვლელზე,

დაკუჭულ პარკში გამოკრულ ხურდებს გადაითვლიდნენ

და ღამით მშვიდად დაიძინებდნენ - კენკრა რომ პურის ფულად აქციეს.

ეს მაყვალი და ჟოლო აჯანყდა.

ისე გასივდა, გაიქოჩრა, მოედო დუჟი, მიაწყდა ქილის სახურავს და

ბოლოს იფეთქა.

ახლა ვცდილობ, ხელმეორედ წამოვადუღო, გადავარჩინო.

 

ასეთია ეს სიყვარულიც.

შაქარშია დამარხული და

იმედია, არ აფეთქდება.

 

 

მეტროს ხალხის მეშინია

 

დიახ, ასეა.

შეიძლება მითხრათ, რომ კაცთმოძულე სნობი ვარ, შეგიძლიათ.

მაგრამ 16 წელია, მათთან ვცხოვრობ და ჩემი უფლებაა,

ბოლოს და ბოლოს შევიძულო ისინი.

თავიდან ვფიქრობდი, მათი ნაწილი ვიყავი.

მათი უზრდელობის, რიგში თავზე გადახტომის

და გადაჭედილ მეტროს ვაგონში

უკანალზე ხელის ფათურის ნიჭიც მქონდა.

მერე ვფიქრობდი, დაცინვა და ვერატანა არაადამიანური მოქცევაა,

რადგან ისინი დაიღალნენ და შიათ.

რადგან ისინი გაღატაკდნენ, საპნის ფული გამოელიათ.

ვწერდი ამაზე, სიტყვითაც კი გამოვდიოდი.

მე ვიცავდი მათ და ვეკვროდი მათ აქოთებულ იღლიებს,

არ ვიცვლიდი ტრანსპორტში ადგილს პრინციპის გამო,

არ მივუთითებდი ქუჩაში დაყრილ ნაგავზე,

ფურთხებაზე,

გინებაზე.

თავიდან მეგონა, მათ ასე მოქცევა არ უნდოდათ - მთავრობამ აიძულა.

თორემ სინამდვილეში, კეთილები და სუფთები იყვნენ.

თავიდან მე მართლა მიყვარდა ყველა. მეტროს ხალხი.

მე მათ ვიცავდი.

ერთ დღეს კი,

ერთ მშვენიერი დღეს,

ეს მეტროს ხალხი,

დაღლილი და დაუბანელი, აგრესიული და მორწმუნე,

მოვიდა დიდ მოედანზე და დაიწყო ყვირილი.

ყველა იქ იყო.

ისინი დაიძრნენ და შემოეხვივნენ ფერადთმიან ადამიანებს.

ხელი მოუჭირეს და დაჭეჭყეს.

თმაში სწვდნენ და გაწეწეს.

ქვა აიღეს და დაუშინეს.

მას მერე მე მეშინია მეტროს ხალხის,

და მძულს უკლებლივ ყველა.

რადგან ყველას ასდის ერთი სუნი.

საშიში სუნი - აგრესიის.

და თუ თქვენ გგონიათ, კაცთმოძულე ვარ, გეგონოთ.

ფეხებზე მკიდია.

 

 

ღორის თავის საჩივარი მთავრობას. და ხალხსაც

 

თავის მოჭრას და პირში ბოლოკს,

განსაკუთრებით, ლხინის სუფრაზე, უკვე წლებია შევეჩვიეთ.

გემოვნებასაც გააჩნია. ხდება, ხანდახან მწვანილით გვრთავენ.

თავით თონეში ჩაკიდება,  ან მდუღარეში დაშლამდე ხარშვა -  გასაგებია.

ვიტანთ. გნებდებით.

მაგრამ ეს კარზე მიჭედება!  ასე საქვეყნოდ.

-  თავიდან მოვკვდი, თავი მომეჭრა.

უფრო იმიტომ ვყვიროდი, რომ მალევე მივხვდი,

საფრთხობელად გადამაქციეს.

უფრო იმიტომ,

ჩვენი სისხლი მათ დააწურეს, ვინც ახლოსაც არ გვეკარება,

არც გვჭამს,  არც გვერჩის - საზღვრის ხაზი საუკუნეა გავლებულია.

დასაშინებლად გამომჭრეს ყელი, სიძულვილის და ზიზღის სახელით.

ეს უფრო შემრცხვა.

კარი აჭედეს. და ზუსტად ჩემი მოკვეთილი თავის მახლობლად

სიძულვილის დარაჯად დადგნენ.

ბოლოს სიცილით ჩამომხსნეს და ალბათ, მომხარშეს.

დანარჩენი აღარ მახსოვს.

არ დამინახავს.

ჩემს საშველად მეორე მხრიდან აღარავინ გამოჩენილა.

თავმოჭრილი ტანი მიგრძნობს,

კარიც ისევ აჭედილია.

 

 

დედა, გზავნილი

 

რეჰანი, პიტნა, ოხრახუში - ზედა ფენა, 

არ დაისრისოს.

ქვემოთ ამტანი კარტოფილი, ნიორი, ხახვი.

ქილა თაფლი - გახვეული ძველ გაზეთებში.

ქაცვი - მითხრა, რომ დილა-საღამოს, 

თითო კოვზი წყალში გავხსნა, უნდა დავლიო.

მერე უკვე შესაბამისად, ვაშლზე მსხალი, მსხალზე ჩურჩხელა,

ჩურჩხელას ტყლაპი აფენია, ყურძენი წაბლზე, 

ყველი გვერდულად, ხორცი მთავარი აგურივით აქვს გაჩრილი

ამ შემოდგომის მორიგ გზავნილს. 

დღემდე არ ვიცი, როგორ ახერხებს. როგორ ატევს.

როგორ გამოსდის,

მთელი ბავშვობა ერთი ჩანთით გამომიგზავნოს.

 

 

მამაჩემი იკეთებს ოპერაციას

 

მან საამისოდ შეარჩია ზამთარი.

რადგან წელიწადის სხვა დროებში,

ის ხან ბარია და ხან თოხი,

ხან პამიდვრის ჩითილია, ხან ლობიოს მარცვალი.

ზაფხულში ცელია და შემოდგომაზე - ფიწალი.

გაზაფხულზე ამოტრიალებული ბელტია.

ზამთრისპირზე დახერხილი მორი.

ზაფხულში დაკრეფილი ატამია და მობერტყილი კაკალიც.

ხანდახან მამაჩემი დიდი ტრაქტორია.

ხანდახან ამწე - ის აშენებს მდინარეების ნაპირსამაგრებს.

თეთრ ფურცელზე ხაზავს ცხრილებს: ცემენტი,

ქვიშა, ქვა და ღორღი. ამდენ-ამდენი.

მამაჩემი ძველი დროის მშენებელია,

აქ ვერაფრით შემოვიტყუე.

მამაჩემი იკეთებს ოპერაციას ზამთარში.

რადგან სხვა დროს, უბრალოდ არ სცალია.

ჩემთვის კი,

მამაჩემი იკეთებს ოპერაციას ზამთარში, როცა

მიწა გაყინულია.

 

კარგად იქნება.