ევა, მე შევცდი. ადამ, შენ შეცდი

 

 

ევა, მე ერთხელ „თევზის ხიდზე“ წყალი ჩამიტყდა,

მიწაში ჩავვარდი და ახლა მიწიდან გელაპარაკები...

                                      

                                1

ბრინჯის ყანიდან, როცა ჩემს ჩრდილს

შორს ვაცილებდი და სიბრიყვის ქუდს

ცისკენ ვისროდი,

შენი ხმა მომესმა, ევა,

შიშველი ვიყავი და შემრცხვა.

შენ არ გამოჩნდი და შემრცხვა.

თითქოს მხრებზე თოვლივით

დამედო წარსული და შემცივდა კიდეც...

 

ევა, მე შევცდი, როცა მოვისურვე,

რომ ჩემი სიკვდილი სამოთხის იატაკივით

მომეპრიალებინა,

ზედ, ფეხი ამცურებოდა და მერე,

შენ გულიანად გეცინა ჩემზე,

თან იმედგაცრუებაც გამოგეხატა...

 

„სიკვდილს მასტიკა არ უხდება!..

მისტიკა?!

- დიახ...“

 

ევა, მე შევცდი, როცა მეგონა, რომ დროს

სიტყვები აღარ ეყოფოდა ჩვენთვის სათქმელად

და ერთ ჩვეულებრივ, პირქუშ ღამეს

სუყველას ერთად ჩაგვიფიქრებდა

საკუთარ გულში, როგორც:

ღრუბელი - ცისარტყელას.

ტყუილი - ნუგეშს.

სირცხვილი - ტკივილს.

 

მეგონა, რომ დრო პირქუშ ღამეს

ჩაგვიფიქრებდა საკუთარ გულში

იმის დასანახად, ვინც ჩვენ მოგვიხმო

ზამთრის სუსხში, გამთენიისას...

 

ევა, მე შევცდი, როცა ხანძარი გავაჩინე

სირცხვილის ბაღში, მაგრამ

შენ არ შემცდარხარ, როცა ადამი გააჩინე

ამ ხანძარივით

და სიცრუე დაწვი ჩემი წიგნივით...

 

„აღარ მინდა იმ წიგნის გახსენება!..“

 

ევა, მე შევცდი, როცა შევბრუნდი

დაუმორჩილებლობის პორტრეტისკენ

და ვტკეპნე ჩემი დაბადება

უცხო სხეულის ნატკენ მხარზე

ზამთრის თოვლივით,

ნაფეხურებს რომ აღარ იმჩნევს

და სულ ახლიდან ჩნდება.

 

ევა, მე მხოლოდ მაშინ არ შევმცდარვარ,

როცა ვთქვი, რომ შენს სიცოცხლეში ბეწვი დავინახე,

ჩემში კი დირეც ვერ შევამჩნიე.

სიყვარულში კი, პირიქით...

ჩემს სიყვარულში დირე დავინახე,

შენს სიყვარულში კი ბეწვი ვერ შევამჩნიე...

 

ევა, მე ვიცრუე, როცა გითხარი:

აჰაა, წაიღე ჩემი ხორცი

სხვის დანთებულ ცეცხლთან გამთბარი.

სხვის ღამეში გამოღვიძებული და

დეკემბრის უამინდობებით გამოფიტული.

 

ევა, მე ზამთარი გადამიბრუნდა

სადღაც, ფეხივით და ფეხი სიბრალულივით...

ევა, მე ენაზე და ჩემს დარჩენილ ცხოვრებაზე

ერთნაირად ვიკბინე...

ევა, მე შევცდი...

 

                         2 

ადამ, შენ შეცდი, როცა ჩვენს ანტიკურ

და მოდერნისტულ სიზმრებს და შიშებს

როგორც მეძავის გაუხეშებულ კანს,

ისე დაუწყე ხელის ფათური და

წამით არ შეგრცხვა...

 

ადამ, შენ შეცდი, როცა მტვერი დაიდე

აწმყოზე და სიფხიზლის და სიფრთხილის

მაგიდა არ გადაწმინდე...

 

ადამ, შენ შეცდი.

მიწიდან იყავი აღებული

და წყლიდან აღებულს დაემსგავსე...

სასოწარკვეთილების

ტბაში გაცურე

და ახლა იხრჩობი

არა წყალში...

არა მიწაში...

არამედ, საკუთარ გულში...

 

„ადამ, წყალი და მიწა შენი ცრემლიდან ჩუმად ავიღე

და არ ავამღვრიე...“  

 

სისულელეა ადამ, ჩემი ძმა გერქვას.

ყავახანაში ვისხდეთ და ყავას ვწრუპავდეთ.

ლუდხანაში ვისხდეთ და

ლუდს და თევზს მივირთმევდეთ.

სხვების ცოდვებს თვალით ვჭამდეთ,

ჩვენსას კი, ხელით,

და ვძღებოდეთ;

პურით,

თევზით

და

ათასი ცოდვით...

 

 

პოეზიის უპირობო სიყვარული

                             

                              1

დრო მოიხელთე და წერე

პირადი ცხოვრების ამსახველ ცაზე.

უპირობო სიყვარულზე.

სმენადაკარგულ მარტოობაზე.

წარსულის შეუხედაობაზე

და მომავლის გემზე.

დაპირებულ თავისუფლებაზე.

მოჭრილ ხეებზე - მოუჭრელ ზამთარზე.

გადაუჭრელ პრობლემებზე:

ვთქვათ, სიკვდილზე...

თვითმფრინავიდან გადახტომებზე.

ირმის ნახტომზე.

 

წერე იმაზე, თუ როგორ გახდა

ქლიავის ხე - ქლიავის ხე...

მზემ პირველი სხივი როგორ

და როდის დაანარცხა დედამიწაზე

და პოეზიამ - ადამიანი

მოღრუბლულ ცაზე.

მოღრუბლული ციდან

როგორ დაიბადა ლექსი.

ლექსში კი სიცოცხლე ამოძრავდა,

როგორც ქალის მუცელში ბავშვი...

ლექსმა აიდგა ფეხი, გაიზარდა,

უსქესო გახდა და მსოფლიო მოიარა.

ეპიდემიაც შეეყარა, მაგრამ

მაინც გადარჩა.

წერე.

წერე, პოეზიის უპირობო სიყვარულზე.

 

                           2

დრო მოიხელთე და წერე.

წერე იმაზე, თუ როდის შეაცურა

ადამიანმა პირველად მდინარეში ნავი

და როგორ შეუდგა ცხოვრებას თევზი

ნილოსის წყალში...

წერე იმაზე, თუ როგორ

აბანავა პოეზიამ ადამიანები

სიმართლის და სიცრუის

საერთო აუზში

და თვითონ მშრალი გამოვიდა,

როგორც ეს ლექსი...

 

 

                             ***

ავარიულ სახლს დაემსგავსა ეს დღე...

სინათლე და სიმყუდროვე საბოლოოდ გამოეცალა

და საყრდენად ჩემს დახვეწილ სევდას ვიყენებ.

სწორედ იმ სევდას, შენ რომ გაშინებს...

 

ჯერ ავარიულ დღეს,

შემდეგ შენს ოთახს დავემსგავსე,

რომლის კარის სახელურზე

ჩამოკიდებულ მუყაოზე

თეთრი საღებავით, გარკვევით წერია:

„ჩაკეტილია შიგნიდან“.
 

პალტო

 

              1

კედელზე მივაჭედე ლურსმანი

და ზედ შავი პალტო ჩამოვკიდე.

გარდერობი არ მაქვს,

არადა, ის ხომ

არაჩვეულებრივი სამალავი

იქნებოდა

საყვარლებისთვის...

 

გარდერობი არ მაქვს,

არც ჩემი ზომის ჩრდილი,

რომ ვინმე მოვხიბლო,

კედელზე პატარა მონახაზი გავაკეთო

და უბრალო მწერს მაინც

მოვაწონო თავი

და კიდევ, იმ ქალს,

რომელსაც ყოველდღე

განთიადის ღრმა

ჭრილობასავით ვხედავ...

 

                   2

მას, შემდეგ რაც კედელზე

ლურსმანი მივაჭედე და ზედ

შავი პალტო ჩამოვკიდე,

ქარიან ამინდში, ყოველთვის

ვაღებ ჩემი ოთახის ორივე ფანჯარას.

ამ დროს მგონია, რომ ჩემი პალტო

რაღაცას ყვება ქარში

ჩემი და ჩემი საყვარლების შესახებ,

რომლებსაც ხანდახან ამ პალტოში

ვახვევ და ვმალავ

და იმ ქალის შესახებაც,

რომელიც არსად არ შემხვედრია,

მაგრამ პალტოს გახუნებული

კალთიდან მოჩანს, როგორც

სადენზე ჩიტის პატარა ტანი...

 

 

                             ***

მოვჭერი სიყვარული, როგორც ხე

და ქურთუკი გავიხადე.

აი, ის ქურთუკი

ხის დარგვის დროს რომ მეცვა...

 

 

                     ***

ჩემი ტკივილები

ღრმა აზრს იძენენ,

როგორც ქალები

ლამაზ საცვლებს

პირველი ღამისთვის...

                   

                

             ***

მიდი, დურგალო ჯოი,

დაწერე

ლექსი გაზაფხულზე...

მერცხლები შენი ცოლის

სავარცხელივით

მოქნილად მოძრაობენ

ზევიდან ქვევით...

                

           

        ***

გაჟღენთილია წყლით

საღამოს ქარი...

მოხუცი ქალი სიმინდის ყანაში

ეძებს ახლგაზრდობას...

 

***

ერთად ვწევართ და

კოლტრეინს ვუსმენთ.

მოწმენდილია შენი ტანი

გუშინდელი დილის ცასავით.

 

***

ისე საოცრად

ალაგებ ლოგინს,

ალბათ ეს დილა

წმინდანად გაქცევს...