ქვის გალაკტიონს შემოაკლდა ტანზე ქარები.

გადმოჰყურებენ კორპუსები სართულებიდან

ამრეზით. ის დგას გრიგალური თავშეკავებით.

თითქოს ქალაქზე საბოლოოდ აცრუებია

გული. ცემენტის ნამტვრევები მის ქვის ფეხებთან

და მტვერი მის ქვის პალტოზე და წვერზე მიკრული

ფეხის მტვერია ამ ქალაქის მომხმარებელთა.

ცხადია, ვეღარც პოეზია გაიკურნება

ამდენი მტვრისგან. ამიტომაც დგას გრიგალური

თავშეკავებით. კორპუსების ყრუ თავებს ითმენს.

აცრუებია გული. ქალაქს ცერად გაჰყურებს

და გონებაში თავის სულთამხუთავებს - რითმებს

ატრიალებს და ემატება ტანზე მტვრის ფენა,

რომ უფრო შორს და უფრო ცალკე მოსინჯოს ფრენა.

 

ბრილიანტების საბადოები

 

                  ეძღვნება ვისოცკის

 

“ბრილიანტების საბადოები პლანეტაზე ორმოებს ტოვებს” -

ამბობს სტატია. და დავყურებ სურათზე ორმოს.

შიგ ქალაქიც კი ჩაეტევა. რუსეთი ტორებს

აწყობს ციმბირის ტყეებიდან

სხვა ქვეყნებს. ომობს

შორს - ცეცხლით. აქ კი წერაქვები მიაქვთ პატიმრებს.

მიწისქვეშეთის ნაკადულებს თითებში ცრიან.

აქ ერთმანეთის სიბრალული ვის აატირებს.

ღრმავდება ორმო. ალმასები მოჰყვება მღვრიე

წყლებს. ორმოს იცავს სხვა ქვეყნებზე ტორის დადებით.

თვითონ კი უფრო ღრმად თხრის. ჩადის თითქმის ლავამდე.

ორმო ჩანს უკვე კოსმოსიდან. კიდევ ღრმავდება.

ვიდრე ციებით მსოფლიოს არ დააავადებს.

გაირტყას ბომბი ამერიკამ, რუსეთმა, ჩრდილო

კორეამ. ბოლოს ყველა პაქტი მაინც ირღვევა.

ოღონდ როგორღაც ეს პლანეტა გადაარჩინოს

ადამიანმა, ვისაც უყვარს მხოლოდ სიმღერა.

 

 

დედაენა

 

ენა თავისას ამბობს ყველა ენაზე. ენა

მზის ამოსვლაა, წვიმის ხმაა, ქარის ქროლვაა

ადამიანის ამოთქმული. ის - მენავეა

დროის მუქ წყლებში. და სიჩუმე - ამოქოლვაა

ენის. დროებით. მაგრამ როცა დედა ენიდან

გაჰყავხარ უცხო ტრამალებში, როცა გადებენ

ენაზე აბებს დავიწყების, როცა ყელი და

სიმები სახმო, როცა ხორხი, როცა გლანდები

სივდება, რადგან სხვა ენაზე უნდა ამოთქვან

“მე შენ მიყვარხარ”, “მენატრები”, “დროა”, “მშვიდობით” -

იგივე ნავით ვერ გაცურავ ამ სამყაროდან,

ხოლო სხვა ნავებს, თუნდაც ჰქონდეთ სიღრმე კიდობნის,

წყალობის ქარი არ დაბერავს. არც ცა, არც მტრედი

აირეკლება. შიგ ერთ ლექსსაც კი ვერ ჩატევდი.

 

 

ზღვის სეზონი

 

შეუძლებელია ზღვის მოსურვილება. სურვილის გაშვება

შეუძლებელია, როცა მზის ჩასვლები თვალებზე მალამოდ

გედება. მაგრამ დღეს შტორმია ზღვაზე და შტორმს ეთამაშება

ძაღლი. და ტალღები და ძაღლი ერთმანეთს ლოკავენ. საღამო -

ქარის და მარილის ნარევი - ივსება დაცლილი პლაჟით.

კენჭებიც და ხალხიც თითქმის გაიხვეტა და მხოლოდ ქვიშაა

და ძაღლი, რომელიც ზღვას ეთამაშება. და შტორმის გნიასში

თანდათან იზრდება ტალღების სიცივე, სიმაღლე, სიშავე.

და ზღვაზე შტორმია, წითელი ალმები. მზეც უანარეკლოდ

ჩავიდა მორევში. ფერად პირსახოცებს ნაცრისფრად აშრობენ.

წარსულში რაც რჩება, არც ერთით მეტია, არც ერთით ნაკლები.

ზღვა ისევ აწმყოში ამოყრის ძაღლს და კაცს - მკვდარ სათამაშოებს.

ზღვა ერთი ყლუპია. ზღვა ყელში ამოდის და კეტავს სასულეს.

ზღვას სულ არ ანაღვლებს მკვდრები და ცოცხლები. წყალია. სივრცეა.

და ისევ მლაშდება ზაფხულის სეზონი ასე სასურველი.

მლაშდება, გუბდება და სადღაც, ზურგსუკან, უგულოდ ირწევა.

 

 

ერთი ფანჯარა

 

ჩემი ბავშვობის სახლის ფანჯარა

ახლა ყველაფერს ასე აჯამებს -

ჩაკეტილია, ჩარაზულია, როგორც წარსული.

თვალს ქუჩის მხრიდან თუ შევაპარებ

ბაც ვარდისფერზე დაყრილ ნაცრისფერს -

დამტვერილ კედელს - ვადაგასული

თავგადასავლის. არ გასდის ვადა

თავგადასავალს, სარძევე კბილის

ტკივილს, ჭრიალა კარს რომ მიება.

რა ხდება ახლა ამ ფანჯრის მიღმა,

თუ ჰყავთ ბავშვები, თუ ჰყავთ იმ ბავშვებს

ძაღლები თვალის მუქი ღილებით.

და პიტნის გრილი კანფეტის გემო

ილევა, როგორც დღის შუქი, როგორც

თვალების წრიდან გასული გემი.

გამოკეტილა ძველი ფანჯარა,

ლამის ქალაქიც გამოკეტილა

აღარც ხმა ისმის, არც სულიერი

ჭაჭანებს ვინმე - ყრუ ჩარჩოს მიღმა.

ადამიანებს და ლანდებს შორის

მხოლოდ ხორცია. და ისიც დნება.

ხოლო ის, რაც ჩვენ ნამდვილად გვიყვარს,

ტოტემებივით მხარდამხარ მიგვყავს

შორ გზებზეც. სახეს უცვლიან წლები.

მაგრამ სახესთან სულ ვგრძნობთ მათ სუნთქვას.

ალბათ ბოლომდე ჩვენთან არიან.

ჩვენთან არიან ალბათ ბოლომდე -

გამოხურული ბავშვობებიდან

გამოკეტილი კარ-ფანჯრებიდან

გამოყოლილი სამშობლოები.

 

 

ყაყაჩოები თბილისში

 

ეს გზა ვერაფრით დაიტკეპნა -

თითქოს მიწისქვეშ გიგანტური გველი მოძრაობს

და პროსპექტებს ქვაფენილს აცლის.

ისევ აგებენ, ისევ აცლის.

კიდევ უფრო გაიწელა მანქანების უიმედობა,

სიგნალის დრამა, ნერვების ტროსი.

ავად ვართ გზებით. თითებიდან აგვიღეს სისხლი

და სიფრიფანა ფურცლებადქცეულ

კანის ნაფლეთებს შთაბერეს სული

შუა მაისის ანგელოზებმა.

გზისპირებზე ყაყაჩოებმა

ჩვენ მაგივრად დაიწყეს სუნთქვა.

იქ ჰყვავიან, სადაც ხელი ვერ მისწვდება მათ სიკაშკაშეს.

სადაც ფეხით არავინ დადის.

მხოლოდ ასე შეუძლიათ თავის დაცვა

და ჩვენზე ზრუნვაც.

ყაყაჩოები სამაშველო ბრიგადებია.

თვალს გვტაცებენ და მალამოდ გვედებიან,

როცა გზებზე გამოკიდულნი, საცობებში,

ვცდილობთ, საკუთარ პულსს გავექცეთ

და ოდნავ მაინც წავიწიოთ

სიზმრების შორი კუნძულებისკენ.