კონტროლი გაფრენის წინ

 

ვდებ ჩანთას,

კიდევ სხვა ჩანთასაც,

სამაჯურს ვიხსნი.

მეორე ხელზე ვიხსნი საათს,

მერე საყურეს,

მერე მეორე საყურესაც,

ქამარს, ფეხსაცმელს - ვიხდი, ვწვები და

ცოტა ხანი თვალებს დავხუჭავ...

 

დღესაც მთელი დღე ჭკვიანი ვარ. გადავიღალე,

როგორც ყოველთვის. ახლა უნდა გელაპარაკო.

დღეს შენ იქნები ჩემი ქმარი და დამიყვავებ,

იმ ქმრის მაგივრად, არასდროს რომ არა მყოლია,

ან შვილი, თუნდაც უნიჭო და გაუგებარი,

ან თუნდაც კარგი მეგობარი (ბოლო დროს ეგეც

ისე გაჭირდა, ლამის კედლებს ველაპარაკო),

ანდა კოლეგა, ბარემ ვიტყვი დღეის ამბავსაც -

დღეს გამაგზავნეს საგიჟეთში რეპორტაჟისთვის.

იყვნენ ბევრნი და მიყვებოდნენ (ზოგმა იმღერა):

„გამოვიგონე დროის კარი, სხვენში პორტაჟი“.

„კაცი მოვკალი, ახლა თავი დავიპატიმრე“.

„ხმები დამსდევენ, სულ ვცდილობ, რომ არ დავუჯერო,

„მითხრეს მოგკლავთო, შენიანებს მოგაკვლევინებთ“.

 „ჩიპი ჩამიდგეს, გაძარცვავენ ალბათ მუზეუმს“.

„გინდა, გიმღერებ?“

„წინდებს ვქსოვ და აქ ვინმეს ვჩუქნი“.

„მე ჯანმრთელი ვარ, წასასვლელი არსად არა მაქვს.

ისევ აქ დავრჩი, თანაც ხალხსაც ვეღარ ვიფერებ,

გადავეჩვიე და ვერავის ვერაფერს ვუხსნი“.

„ჩემიანებმა არ იციან. მინდა, აქ ვიწვე,

მოვმაგრდე, მერე უკან წავალ. მერე რა მოხდა?!“

ცოტა ციოდა. ზოგი ჭამდა, ზოგი ჩემსავით

იწვა და თითქოს ვიღაცასთან ლაპარაკობდა...

მე დღეს მთელი დღე ჭკვიანი ვარ, როგორც თავიდან

ვთქვი. ხვალაც მთელ დღეს, ზეგაც, მერეც, მაგრამ მანამდე

სახლში მოსული,

კარს ვხურავ და აღარავისთან

საქმე არა მაქვს.

კარს ვხურავ და ვაღებ კარადებს,

ვდებ ჩანთას,

კიდევ სხვა ჩანთასაც,

მერე საყურეს,

მერე მეორე საყურესაც,

ქამარს, ფეხსაცმელს ვიხდი. ვწვები და

ცოტა ხანი თვალებს დავხუჭავ.

ახლა ჩემს ამბავს მოგიყვები, როგორც ყოველთვის:

მე ჯანმრთელი ვარ, წასასვლელი თუ მქონდა უწინ,

ახლა არა მაქვს, თანაც ხალხსაც ვეღარ ვიფერებ,

გადავეჩვიე და ვერავის ვერაფერს ვუხსნი.

ხმები დამსდევენ, სულ ვცდილობ რომ არ დავუჯერო,

ჩემიანებმა არ იციან. მინდა ვიწვე რომ

მოვმაგრდე. მერე უკან წავალ. მერე რა მოხდა?!

გინდა, გიმღერო?

 

 

კორესპონდენტი მიდის დავალებაზე

 

როდესაც სიუჟეტისთვის მაგზავნიან,

სადმე ისეთ ადგილას, სადაც არავინ მელის,

სადმე სოფელში ან სადმე უბრალო ხალხთან,

სადმე არა მთავრობის წევრთან, რომელიც უკვე სახეზე მცნობს,

სადმე, სადაც, მართალია, იციან, რომ ვარსებობ,

და შეიძლება როდესმე მივადგე,

მაგრამ არა დღეს, არა ახლა...

როდესაც ასეთ ადამიანებთან მაგზავნიან,

ხანდახან მგონია, რომ სიკვდილი ვარ.

 

მე მივდივარ გაუფრთხილებლად და მოულოდნელად,

შავი მიკროფონი იარაღივით მაქვს მიშვერილი და პასუხს ვითხოვ.

ისინი კი... როდესაც ისინი მიყურებენ,

ნამდვილად მგონია, რომ სიკვდილი ვარ.

 

აგერ კაცი, რომელიც თავისთვის იჯდა,

ახლა დაბნეული ლუღლუღებს,

იცით, მზად არ ვარ. მე ვერა და იქნებ, ცოლი?

ნამდვილ სიკვდილსაც, ზუსტად ვიცი, იგივეს ეტყვის.

 

სხვა სახლში ქალი საქმიანობს, ჩემთვის არ ცხელა,

მაგრამ რადგანაც ჯერი დადგა, უარს ვერ იტყვის.

მხოლოდ წუწუნებს: „სახლი ცოტა არეულია,

ამას გავიტან, უკაცრავად, სულ არ გელოდით.

ან რა მაცვია, ან რას ვგავარ, ან რა უნდა ვთქვა?!

იქნებ, ცოტა ხანს დამაცადოთ, აზრებს დავაწყობ“.

კაბას ისწორებს, თმას ისწორებს, ფარდას ასწორებს,

ცდილობს შიში არ შეიმჩნიოს,  იწყებს ლაპარაკს

(თითქოს პასპორტის სურათია), გაღიმებული

ყვება სოფელი კალიებმა როგორ შეჭამეს,

ან - გამგებელმა ათასობით ლარი გააქრო.

„მცოდნოდა, რომ დღეს მოხვიდოდით, სხვა იქნებოდა.

დალაგებულად დაგხვდებოდით, ვისაუბრებდით,

უკეთ ჩაცმული, უფრო მეტი არგუმენტებით“...

 

მხოლოდ ვუღიმი და არაფერს არ ვეუბნები,

რადგან ვერასდროს, ვერცერთიც კი ვერ დავარწმუნე -

უნდათ თუ არა, მათი სახე სწორედ ეს არის.

ვინც მოდის სულის წასაღებად,  ის არ აფრთხილებს!

 

სიკვდილიც, როგორც ჟურნალისტი, „მზად რომ არა ხარ“,

სახლში რომ დგახარ ჩუსტებით ან ძველი ხალათით,

ან სადმე ომში საკუთარ და სხვის სისხლს ახველებ,

ასეთ დროს მოვა,

ხოლო მერე როგორ მოგრთავენ,

ეს სიკვდილს  სულ არ ედარდება

და მეც შემთხვევის ადგილიდან წამოსული ვარ.

 

 

დიდი მარხვა და მფარველი ანგელოზი

 

იმ საღამოს კარზე კაცმა დააკაკუნა,

კაცმა, პალტოს ქვეშ გრძელი ფრთებით, დააკაკუნა

და რამდენიმე ვაშლი მომიტანა.

„შენი ბაღის მოსავალია“, - მითხრა -

„თითქმის მზადაა ყველაფერი, ხეებს ასხია,

სახლიც დგას, თუმცა, ვერ ვიტყვი, რომ საუკეთესო, მაგრამ იცხოვრებ.

წინ დიდი მთაა, მცირე ეზო...

მოკლედ, შენ იცი,

თუ რამე, ანუ თუ ვეღარ ძლებ, უკვე წაგიყვან.

ვხედავ წვალობ, მაგრამ მაინც, იქნებ გეთმინა?“

მე ვდუმდი, გარეთ, ფანჯარაში ვიყურებოდი.

იყო ღამე და მეზობლების სახლებში შუქი.

მანქანებზე ეძინათ კატებს.

 „რაც დავმარხე, სუყველაფერმა გაიხარა?“

„თითქმის. შენც იცი, ბევრ რამეს, რასაც მიწას აყრი, მკვდარი არ ჰქვია.

დამავიწყდა მეთქვა, ზღვაც არის.

სამოთხეშიც კი თავისი ზღვა ყველას არა აქვს.

სანაპიროზე ღმერთი დადის, რაღაცას ფიქრობს.

სხვას აღარაფერს მოგიყვები,

მოკლედ, შენ იცი,

თუ ძაან წვალობ, წაგიყვანდი,

თუმცა, მაინც, მირჩევნია, მარტო წავიდე“.

„მარტო წადი!“

კარი იღება,

კაცი, რომელსაც ფრთები ჰქონდა, სახლიდან გადის,

და ერთდროულად მიქნევს ფრთას და პალტოს სახელოს,

და ცაში ადის...

ჩაიდანთან სამოთხის ვაშლებს

სულ ოდნავი სიწითლე დაჰკრავს,

როგორც ღამის ცას, მაშინ როცა თოვას აპირებს.