ქაოსი
მანგრევს ეს ხმადაბალი ღამეები,
ვერ ავსულვარ ქუსლის კაკუნით ორი სართულიც კი,
არადა, ეს თქვენი ლიფტი ერთი ღრმა საფლავია!
სადარბაზოს კართან მწოლიარე მეძუძური პოინტერი,
თავისივე ოთხი ლეკვით ხომ გულს მიქანებს.
ვინ დახატავს ამ ნაბოლარა ლეკვის მუცლის კანკალს,
ჩალისფერი ყურიდან მის რძისფერ შუბლზე მოსეირნე ჭიანჭველას
ან ცივ საფეხურზე ჩემს ფეხისწვერებს?!
არც საყვარელი კაცი ჩანს,
ხელში აგიტაცოს და შეგიტყუოს ხმამაღალ ოთახში,
სადაც შენივე ბგერის თვისება და ხმის ჟღერადობა
განსხვავებული იქნება მსხვერპლისაგან.
ასეთი დაბოღმილი ალბათ წინა ცხოვრებაში თუ ვიყავი.
აი, ამ ქოშებსაც სიამოვნებით ჩავყრიდი ურნაში,
მაგრამ ჰონორარით შევიძინე და
ყველა ლექსს მახსენებს,
რომელშიც ტერფი ვახსენე
ან მუხლის შიდა სიღრმეები.
ისევ ცარიელი მუცლით ვარ,
არც დაუგეგმავი ნაყოფი ჩამიჯდა ტანში,
მაგრამ მოვასწარი და უკვე კარგა ხნის გაზრდილ შვილებს, ძილის წინ,
მემილიონეჯერ გამოვუტყდი სიყვარულში.
რა აღარ მოვიფიქრე, ბოღმიდან რომ გავსულიყავი.
ო, ეს საწოლი და მასში უაზროდ წრიალი ხომ
სრული ჭაობია,
ზეწარს პირღია ფერადი ნიანგები ახატია,
უსულო ნიანგები, და ასე, შეუჭმელი რჩები.
ახლა მხოლოდ წერა თუ მიხსნის,
არ დავეძებ არც სარკაზმს,
არც გრამატიკული წესების დაცვას.
იმ იმედით ვრჩები,
რომ ბოლოს საჭმლის ნარჩენებივით მივუყრი
ჩემს რედაქტორს,
ისე, რომ ასეთ ქაოსურ ნაწერებში არც კი მოესურვოს რაიმეს შეცვლა.
ხმააღმატებულმაც მიაგინო ამ ხმადაბალი კარის არქიტექტორს!
თუნდაც კისერიც გაგიშეშდეს.
ფუჟერი
თქვენ ჩემს პოეზიას წუნს ვერ უპოვით,
ვერც - კბილთა წყობას,
ვერც - სითბოს ცვლას სასურველ კაცთან,
ვერც - ძუძუებს შორის საცალფეხო ბილიკს,
სადღაც, ნავმისადგომზე რომ გაჰყავხართ.
ძელშავს, რომლის შესმასაც ახლა ვაპირებ,
ბებიის ნამზითვარ ჩეხურ როკოკოს ფუჟერში ვასხამ.
ამ ფუჟერს ათასი სადღეგრძელო შემოუნახავს,
რაც კი წლების მანძილზე თქმულა
ბებიას სწორ ქალობაზე.
ირგვლივ: მტვრიანი ბრა და მასში შეჭრილი მწერის ბანცალი;
გრაფინში მდგარი, მოყვითალო, სამკურნალო წყალი -
ოდნავ მომჟავო, ჩემი ტუჩივით, -
გეოლოგების მიერ საუკუნის წინ აღმოჩენილი,
და ვინ იცის, რამდენი ციროზის განმკურნებელი.
გინახავთ, ეკალს რომ წვის დროს ქაფი გამოსდის?!
ვუსმენ, როგორ შიშინებს და თითქოს
ჰყვება ჩემზე,
თუ რამდენი გამოკვლევა ჩავიტარე ერთგულების.
ვამტკიცებ, ცეცხლში სულ ორი ფერია:
მელნისფერი ერწყმის მხურვალე მზისფერს,
როგორც ხელები წელსა და ბოქვენს,
და ვიწრო თვალებს აცოფებთ ღამე,
ასე გრძელი და ასე ხანმოკლე.
წრედი
ყველაფერს მივეცი საშუალება, დამმართნოდა,
სადაც კი ცხლად შეიკრა წრედი.
თქვენი არ ვიცი,
მაგრამ ჩემთან სულ სხვანაირად იხსნება ძარღვების ხლართი,
ნაწვიმარ ასფალტზე მოთქარუნე ფლოქვებივით ხტიან.
არასდროს გაწელილა ასე თებერვალი,
წინ კი იმხელა წნევიანი მარტია...
ფურისულებით სავსე ტყე მაინც იყოს ახლოს.
ეს ორჯერ დასამტვერი ბროწეული
და მის ფერხთით მწოლიარე კანალიზაციის ჭა...
სულ სხვანაირი სამზერია ჭაში ჩამავალი წვიმები.
თვალებს მაინც თავისი გააქვთ,
რა უნდა შენიშნო ახლა ფართე მხრებზე უკეთესი?!
არ შეიძლება, დახარბებულმა მიირთვა თოხლო კვერცხი,
ესეც ხომ კაცი არაა.
სისულელეა, სახე ჩამოიხოკო იმის გამო,
რომ შენში მხოლოდ ლამაზ ქალს ხედავენ და არა პოეტს.
დადგა დრო, გიამბოთ ჩემს ნებისყოფაზე,
როცა ვერ შევძელი,
ძალით მეკეთებინა ის, რასაც თქვენ "თმენას" ეძახით.
როგორ შეგიძლიათ, ბედისწერა საჭესავით მართოთ,
საქარე მინას მწერის შენარცხებაც კი არ აარიდოთ,
არც პირჯვარი გადაიწეროთ გზის პირას მდგარ ჯვრებთან,
და მაინც ჩათვალოთ, რომ სწორად იარეთ?!
თუ ყოველ ღამით ველური დასავლეთი მესიზმრება
და ვჯირითობ გაუხედნავი ფაშატით,
თუ თვეში ერთხელ შევდივარ და გავდივარ საყვარელი კაციდან...
სიბრიყვეა მაინც ქორწინება,
როცა ასე უფრო ვითოკები,
როცა ასე უფრო მეტად გამძლე ვარ.
რა მოვიმოქმედო ამ მდინარეებზე ჩქარი?!
როგორ მოვუბოდიშო, რა ვუთხრა შვილებს
მათ მამაზე,
რომელთანაც კარგა ხანია არ ვიყოფ სარეცელს?!
რაზე ვესაუბრო უცხო ღმერთსა და სანთლებს?!
რაზე ვესაუბრო თავს?!
ნაბიჯები
თქვენ შეგიძლიათ, დასხდეთ და
ბრინჯივით, იოლად გაარჩიოთ ჩემი ნაბიჯები,
რომლის დათვლა ვერც გზამ,
ვერც კიბემ,
და ვერც თვალმა შეძლო,
რადგან მე სწრაფად მივდივარ,
ავდივარ, ჩამოვდივარ და ისევ მივდივარ,
მაგრამ ვერა და ვერ მოვდივარ თქვენამდე.
მოგიყვეთ, რას და როგორ ვაშავებ?
მოყოლას წერით თუ შევძლებ.
იცით, რომ მიცვალებულზე მეტად სიყვარულის მეშინია,
მოულოდნელად გავარდნილ ჭორს ჰგავს სიყვარული,
ჩემს ტანში უმტკივნეულოდ შეუძლია შემოსვლა,
შემოსვლამდე ფეხსაც კი გაიწმენდს.
თუ შეეცდება გულის არმოლბობას და
თავიდანვე მის გაწყალებას,
შემიძლია, წამოვდგე
და კაბის კალთაში ნაგროვები
მზესუმზირის ქერქივით
ჩამოვიფერთხო.
ქუჩის მეორე მხარეს მანქანის მუხრუჭის ხმა თუ
თქვენთვის გაურკვეველ საუბრებს ფარავს,
საჩვენებელ თითს თუ მიქნევს შავპალტოიანი ქერა ბიჭი
და ხედავთ, თუ როგორ მემუქრება,
მე კი თეთრი მუჭებით ვისრეს წყლიან თვალებს,
მეათასეჯერ ვუმტკიცებ ერთგულებას და
ქარისგან აწეწილი ჩემი თმის ხვეულები შველას ითხოვენ, არ მომეშველოთ,
უბრალოდ, დასხედით და,
ბრინჯივით, ადვილად გაარჩიეთ ჩემი ნაბიჯები.
მე დღეს მამა გავაბრაზე.
ზუსტად იმ სახლში ვეღარ დავბრუნდი,
რომელშიც ფეხი ავიდგი და გარეთ გასვლა და თქვენთან დაპირისპირება ვისწავლე.
მე დღეს, ლამის, ოცდაათი წლის ოჯახი დავანგრიე,
არადა, არაფერი დამიშავებია
გარდა იმისა,
რომ თვალებით მივესალმე ჩემთვის უცხო და უნიჭო კაცს,
რომელმაც ცოლს კიდევ ერთხელ შეახსენა,
რომ მოძველდა და თავს უნდა მიხედოს.
ვხედავდი, ქალმა როგორ სიმწრით მოკაკვა
ალაგ-ალაგ ლაქშერჩენილი ნაშრომი თითები და
გაბღენძილ, პირდაფჩენილ ქმარს პირუტყვივით წინ გაუძღვა.
მე დღეს დედაც ავატირე,
ძალიან განიცდის ჩემს ძილგატეხილ ღამეებს,
ჰგონია, ისევ ვმკურნალობ,
მე კი ყველა მის მოწოდებულ აბს,
მის თვალწინვე, ენის ქვეშ ვმალავ და
არ ვყლაპავ.
მაინც ვათენებ, არ ვუსმენ დედას,
მე უნდა ვწერო.
განა თქვენი ბრალია, მე რომ პოეტად დავიბადე?!
წერით უფრო შემიძლია მოგიყვეთ ჩემზე ყოველი ცუდი.
კარგს მხოლოდ შვილებს მოვუყვები,
თქვენ შეგიძლიათ, უბრალოდ,
დასხდეთ და,
ბრინჯივით, იოლად გაარჩიოთ ჩემი ნაბიჯები.
ჩხართვი
თებერვალი ხომ ჩავაძაღლე,
ახლა მარტსაც მოვუგრეხ კისერს,
აპრილსაც გავაჩერებ,
ჩემს დარგულ კლემატისსაც მოვუბოდიშებ,
მაისში უნდა აეყარა ტანი.
თავსაც მოვიკლავ,
შენთვის თუ არა,
ჩემთვის ხომ დასრულდება ეს რაღაც,
ეს რაღაც კი არც არაფერია,
მუცლის ძღომა და ომია მხოლოდ.
მიკვირს: რატომ ვწერ, ვისთვის ვწერ?!
ვალივითაა ეს წერა,
არადა, არც გისესხებია.
როგორ გაუფასურდა ჩვენი სიკვდილიც,
ბუფეტში შემორჩენილი ხორცის ღვეზელის ფასი აქვს.
კენკრადაც ვეღარ მოხვალ აქ.
სხვა თუ არაფერი,
იმ ჩხართვს მაინც მოვიმადლიერებდი,
ყოველ განთიადს რომ გაჰკივის
და ღმერთივით ჩამომძახის:
- შინ დარჩი, გადარჩებიო.
აბა, მე გადარჩენილს რამე მიგავს?
მზე იყო ქართლში
მახსოვს, უკანასკნელად რომ გავბედე და
ისევ შევიპარე ღოღნაშოს ბაღში,
მძინარე მეველეს ხიდან ქვები დავუშინე
და პირუტყვივით ვიცოხნებოდი ახალშობილ ნაყოფს,
ნაწნავში ტოტი გამეხლართა,
ფეხიც დამიცურდა და დავეცი უშნო აყალოზე,
მომიახლოვდა კაცი
და ფრთხილად მკითხა, ხომ არაფერი დავიზიანე,
კაბაც შემისწორა და გაუდგა გზას.
ჩემს თავქარიან საქციელზე ვინ აგებდა პასუხს?!
ხის ტოტზე შერჩენილი ცალი ბოტი,
თუ ის მზის სხივი,
რომელმაც თვალი მომჭრა
და მწიფე ხილივით დამანარცხა მიწაზე?!
მაგრამ, სადაც სიკეთე გხვდება, სიკეთევე გაგაქვს, ასეა ეს!
საოცრად მეტყველი დუმილი ჰქონია სიკეთეს,
კაკლის ორ ცალ ნებალოზეც მინდა გიამბოთ,
რომელიც, ზემო ნიქოზში,
დათია ბადალაშვილმა ჯერ გამირჩია,
შემდეგ კი კაფანდარა თითებით მიწილადა:
- ეს ერთი ნებალო პროზისა იყოს,
მეორე კი - პოეზიის, მიირთვი, შეგვერგოსო.
მწყემსი მეგონა დათია, თურმე მესაფლავეც ყოფილა;
მესაფლავე მეგონა დათია, თურმე მწერალიც ყოფილა;
მწერალი მეგონა დათია, თურმე კეთილიც ყოფილა.
ალბათ მეველეც არის, არ ვიცი.
ასე ვიარე იმ დღეს სიკეთენაჭამმა,
გულში კი მაინც შევაგინე გამხმარ შინდზე მჯდარ ყვავს,
რომელიც საზღვარზე მდგარ,
კეთილძაღლ ჯარისკაცს ჩხავილით რაღაცას ანიშნებდა.
ო, ღმერთო, ეს დედათა წესი!
პირჯვარსაც ვერ გადაიწერ ქალი ამ დროს,
გაჰყურებ ოციოდე მეტრიდან, სახეშეშლილი,
ტაძარს და მუჭებს სიმწრით იკბენ,
მაგრამ რა გინდა ღმერთს შესთხოვო ასეთ დროს,
როცა განაჩენი გამოტანილი აქვს მიწას
და ღმერთმაც ხელი ჩაიქნია.
მზე იყო ქართლში, მაგრამ ბნელოდა,
გზა იყო მოკლე, დარდი კი - გრძელი.
მცხელოდა კანზე, მაგრამ მციოდა კანქვეშ,
ვეცადე ღრმად ჩამესუნთქა
ცვირ-პირთან მომდგარი ჰაერი,
ცრემლიც, ტკივილიც, არწასვლაც ერთდროულად მომაწვა,
ყვირილიც - ერთდროულად,
სიჩუმეც - ერთდროულად,
ხელით შუბლი მოვიჩრდილე
და გაყოფილ ცას ბოლოჯერ ავხედე.
შემინდეთ
მწოლიარე ვარ სოფლად, მაღალი ტემპერატურით,
გაზაფხულია, კვირაა, ჩაძაღლდა თებერვალი.
ხის კოჭზე დაკიდებულ,
აქოთებულ მაჭიკს ვუმზერ,
თიკნის უნდა იყოს, შეიძლება ვცდები და ხბოსია.
ეს რადიოც რა უშნო ყუთია,
გადავაგდებ, რას გაიგებს ბებიაჩემი, კარგა ხნის მკვდარია.
არადა, ისეთი ჭუჭყიანია, არადა ისე მენანება...
რატომ ეშინია ამ ღამეს დღისა,
როგორც უტვინო ქალს - ქმრის დაკარგვის?!
რომელს გაგიკვირდათ იმ დღეს ჩემი კოცნაობა?!
ბრიყვებო, კოცნა ხომ სასარგებლოა.
არ შევჭამ ოთხშაბათს და პარასკევს ბჟიტებს,
არც სამ ფიალაზე მეტს შევსვამ,
არც თვალს დავალევინებ წყალს,
აზრი?!
ვხედავ, ჩემსავით როგორ იბნევა რძე.
ოთხი ძროხის ნაწველ ყველის გუნდას ათამაშებს ხელში შინაბერა მამიდაჩემი,
მე კი ვუმტკიცებ მას,
რომ კიდევ სამჯერ თუ არა,
კიდევ ერთხელ მაინც შევძლებ გათხოვებას.
მწვდა ქეჩოში და შემომყვირის:
- ვავა, სკან მახალი გოხარცქილი!
და სათლით ხელში გავარდა კარში.
ვიღიმი და მეფიქრება:
ნეტავ მარტის ჰოროსკოპში რა მელის,
ისევ შარვლიანზე ფიქრი?!
დამიჯერეთ, ეს ლექსი მამიდაჩემზე უწყინარია,
თქვენზე უწყინარიცაა.
***
რა დაგანახოთ ამაზე მეტი?!
გული მაქვს,
სისხლი მაქვს,
მიწაც მაქვს, ჩემი ძვლების წილი.
არც თქვენი პური მინდა,
არც თქვენი ნაფერები კაცები,
მხოლოდ იმის შიშიღა მრჩება,
ხვალ ან ზეგ კალამს ფუნჯი შევუნაცვლო
და ყველაფერი გავაფუჭო.
***
შენც ხომ გაიგონე ის ხმა?!
არც დედისას ჰგავდა,
არც თოფისას,
ვერც დაგვეწია, ვერც დავემალეთ.
***
შენ თუ ჩემზე ერთით ნაკლები ცოდვა გაქვს, რა გახარებს?!
ღმერთთან სასაუბროდ შენზე ერთით მეტი დრო მე მრჩება.
