ნაძვისხის სათამაშოების ქურდობა სოფლის მაღაზიაში

 

           Намасте. Я сейчас в Катманду.

          Жду индийскую визу и уезжаю отсюда нафиг.

          Oleg Gavrin

 

Boom.. Boom…

იცი, რა, ეს, მართალია, არაფერ შუაშია,

მაგრამ მაინც, ალბათ,

თუ ერთმანეთს გავიცნობდით რეალში,

პირველად ამ ამბავს მოგიყვებოდი:

10-11 წლისა, დასთან და ბიძაშვილ გოგოებთან ერთად,

გასართობად, დროის გასაყვანად,

სოფლის უნივერმაღში,

სათამაშოების განყოფილებაში რომ მივდიოდი.

სულ ორი რიგი იყო,

აყვებოდი და ჩამოყვებოდი,

თან მდინარის გაღმა ჩვენი ლამაზი სახლი მოჩანდა,

პაპაჩემის სუნით გაჟღენთილი.

ბევრს არაფერს, მაგრამ ფული რადგან თითქმის არ გვქონდა,

ნაძვისხის სათამაშოებს, ფერად გირჩებს ვიპარავდით,

ზოგჯერ სიჩქარისას გვიცვივდებოდა,

მაგრამ, რატომღაც, მოლარეს, პაპაჩემის გარე ბიძაშვილს,

არასოდეს დაუნახავს ჩვენი ქურდობა.

და ეს ამბავი, საყოველთაოდ ცნობილმა, მე - მუნჯმა -

დიახ, მე - ავარჩიე შენთვის,

როცა ჩამოვიდოდი ჰიმალაებისა და შამანების ქალაქში,

როცა ნეპალელ ცოცხალ ღმერთს,

10 წლის გოგონას - კუმარს - ვესტუმრებოდით,

და მისი სახლის ეზოში დავდგებოდით,

სანამ ფანჯრიდან გამოგვხედავდა,

სანამ შემოგვხედავდა,

მე ეს ამბავი ავარჩიე შენთვის მოსაყოლად,

დრო რომ გაგვეყვანა.

კუმარსაც, ალბათ აქვს თავისი ისტორიები,

და როდესაც ციკლი წამოუვა, თავის ამბებს მოუყვება

ვინმე ქართველ ოლეგ ფოტოგრაფს.

თუმცა ფიზიკურად ვერასოდეს ვეღარ შევხვდებით,

ბაბა ოლეგ, მაგრამ ვიცი,

ყოველთვის მომისმენ,

მაშინაც კი, როცა ამ ლექსის ხმამაღლა წაკითხვას მთხოვენ

რომელიმე საზოგადოებრივ რადიოში,

ყოველთვის გამიღიმებ და მეც ის ამბავი გამახსენდება,

აქ, თბილისში, მაგთიმ რომ აურია და მომწერე:

მხოლოდ შენ ხარ ახლა მწვანედ,

ყველა ნაცნობი სადღაც დაიკარგა, რა ხდებაო მაქეთ,

სად წავიდაო ყველა?!

- Намасте, я сейчас в Катманду,

Жду индийскую визу и уезжаю отсюда нафиг Oleg Gavrin

ჰოდა,

როცა ყველა ნაცნობი დაიკარგა,

როცა შენ ჩიტებმა ფრთები მოგიტანეს,

როცა ინდოეთსა და ტიბეტს გადააფრინდი,

ახლა მე მოგწერ:

რა ხდება, ბაბა ოლეგ, მაქეთ?!

ხო ხარ მაგრად?! შეხვედრამდე.

Boom... Boom...

 

 

ციკლოპის შიში

 

მზის ჩასვლისას გადამფრენ ფრინველთა გუნდებს

თვალს ვერ ვუსწორებ, მათი მოსვლა

გადამტანი ვირუსის გავრცელების შიშია -

არადა, ახლა კარზე მომდგარ სიყვარულს ზურგი ვაქციე,

დამნაშავის თვალებით მიწას ჩავჩერებივარ.

როგორი იქნებოდა ის გათენება და მზის ამოსვლა,

ერთმანეთისთვის თითების შეხებით რომ დაიწყებოდა?!

ზღვისსუნიან კაცს ჰაერში შევიყნოსავდი,

ჩემი ფილტვები დასკდებოდა უდაბნოს შლამით,

თუმცა კი მეყვარებოდა მთვარის ბიჭი,

გალეული ცისფერი მზერით.

ახლა კი მე ვარ ციკლოპი, ერთი თვალით,

სამშობლოს სიყვარულისთვის რომ გამომთხარეს ფორმიანებმა,

როცა ძმებთან ქუჩაში მდგარი ვუყეფდი

მხრებზე ვარსკვლავიან ჯალათ მეზობლებს.

ახლა კი მე ვარ ციკლოპი გოგო, ცალი თვალით

და მეზღვაურები ხომალდებს ჩვენს ქალაქში არ აჩერებენ.

ესეც შიშია მოხეტიალე მოგზაურების,

არ გადააწყდნენ ალიწეწიას, რომელიც ყოველ გაზაფხულზე

კარს მომდგარ სიყვარულს ზურგს უჩვენებს

და უდაბნოს ქარიშხლების ქვიშით ფილტვები უსკდება.

 

 

ეშმაკთან თანაცხოვრების თაფლი

 

კეთროვანად  რომ გამომაცხადეს,

მარტოობის ბუნაგში მკითხეს:

- არავინაა, ვისაც ახსოვხარ?

და გონებასუსტი ბიჭი იდგა ჰორიზონტზე, თავჩაქინდრული.

მხოლოდ ესაა? - ჩაიცინეს და გამერიდნენ.

მე გამახსენდა ჩემი პურისფერი შეყვარებული,

ბაღის კიდეზე რომ გაცოცხლდა და

ცვილისფერი სახე აუთამაშდა,

და მე კი მომკლა,

კატასავით ცხრა სიცოცხლით გაჩენილი...

კამეჩის ტყავით შევიმოსე -

სამსახურის ბილიკი შენი სახლისას შეუერთდა,

აღარც კი ვიცი, რა მიყვარდეს,

ჟრუანტელმა ძვლამდე გამხრა,

დილაობით კამეჩის ტყავი მაქვს გადაკრული,

მოვდივარ ლაფში ამოთხვრილი,

შენი ქერისფერი თმა მზეზე ოქროსავით ლაპლაპებს.

გაგარინის კუთხეში ახალი ზღვაა -

მე ვარ აფრიკელი მეკობრე,

მარტორქის გაუმაძღრობით.

როგორი ვნების სურნელია, როგორი უარმყოფელი,

ქუჩაზე ქალის გასვენებას დავესწრები,

თითქოს საკუთარ დასაფლავებაზე ვყოფილიყავი.

ასეა, ჩემი დაუწინდავი ქმარი ადამიანშესხმული სატანაა,

მისი ნაყოფი მიგლეჯს საშვილოსნოს და ვმახინჯდები,

აფთიაქის ვიტრინიდან კი, სადაც სააღდგომო ფასდაკლებებია,

ვერგანხორციელებული ჯოჯოხეთისკენ

დამცინავად მიყურებს შუახნის ქალი -

როგორ მეცნობა.

 

 

ხმელეთის ცხოველის კოდექსი

 

                 და თქუა ღმერთმა: ვქმნეთ კაცი (შესქ.1,26)

 

ზღვით მოდის ომი, ზღვის ტალღებით, რა კარგად გვახსოვს.

ზღვა დაიმარხავს ჯარისკაცებს თვალგახელილებს, გულდაფლეთილებს.

ზღვა დაფარავს სამკუთხა ბარათების სიყვითლეს.

და დედებიც მარილიან ცრემლს შეურევენ ამღვრეულ ტალღებს.

და მამები დაისიზმრებენ თავფარავნელ ჭაბუკებს.

ზღვით მოდის ომი, ზღვით და ღელვით, რომ ქვემეხების ხმა არ გაისმას,

რომ ტყვიების წვიმა იყოს შხაპუნა.

ჩვენ კი შვილები მუცლებზე და ზურგზე დავიკრათ,

და დედამიწას დავუზავდეთ, ჩავწვეთ სანგრებში.

ყველა ზღვის ღმერთი ერთ დღეს დაიფლას,

ყველა ყურშას სიბერისგან დაავიწყდეს ღვიძლის გალოკვა.

აღარ გამთელდეს ჭრილობები, ყორნებისგან გამოფლეთილი,

და სახმელეთო საზღვრები წაშალოს წყალმა.

მე და შენ მაშინ შევქმნათ კაცი, ხატად ჩვენისა

და კაცმა გვშობოს, კაცმა გვითხრას, ნუ ეძიებთო

რამეს ნამდვილ სიყვარულისას.

მოვიდეს ტყეში, გაზაფხულის პირას კორომებს

თვალი დაადგას და ისე გაქრეს,

თითქოს ჯვარცმიდან გამოეპარა ორ ავაზაკს,

გული დაგვწყვიტოს მისმა გაქრობამ, გაქარებამ, მისმა არყოფნამ.

მოვიდეს წვიმა, ყვავებისა, შროშანებისა,

მოვიდეს და შენც გადაგფაროს.

შევქმნათ კაცი - სიცილივით გაისმას გზებზე.

და დაიმალოს, მალოს სხეული, ნამდვილი და

ატომური ბომბის მსგავსი სიყვარულივით.