პიერ გიიოტა ამ წლის თებერვალში, პარიზში გარდაიცვალა, მწერალი პერ-ლაშეზის სასაფლაოზე დაკრძალეს. იგი 80 წლის წინ, საფრანგეთის დასავლეთ ნაწილში, ლუარის დეპარტამენტში დაიბადა. წერა 14 წლისამ დაიწყო. 16 წლის ასაკში კი საკუთარი ლექსები გაუგზავნა რენე შარს, რომელიც ძალიან დაინტერესდა ახალგაზრდა ავტორით. პირველი რომანი მან 20 წლისამ დაწერა, რასაც მოჰყვა მრავალი სხვა რომანი, ესე, პიესა თუ პოეტური კრებული. გიიოტას ტექსტები, განსაკუთრებით "საფლავი ხუთასი ათასი ჯარისკაცისთვის" და "ედემი, ედემი, ედემი", არაერთხელ გამხდარა მწვავე პოლემიკისა თუ სკანდალის წყარო. ავტორი მასში აღწერს სექსისა და ომის სამყაროს, რომელიც გამოხატვის ახალ ფორმებშია გადმოცემული. გიიოტა იკვლევს ველურ, საშიშ ტერიტორიებს, ჰყვება ომზე, საშინელებაზე, წამებაზე, შიმშილზე, ამსხვრევს ყოველგვარ ტაბუს, რათა იპოვოს დაკარგული "ედემი". მის ტექსტებში, სადაც ჩქეფს ნეოლოგიზმები, კალამბური და ერთდროულად გაისმის მრავალი ენის ექო, თავად პუნქტუაციაც ერთგვარ პერსონაჟად ქცეულა. "ედემი, ედემი, ედემი" საფრანგეთის შინაგან საქმეთა სამინისტრომ დაბეჭდვიდან ერთ თვეში აკრძალა და მას შემდეგ დიდხანს იყო ცენზურირებული. ძალოვან უწყებებს არც ავტორი დავიწყებიათ: გიიოტა რამდენიმე თვით საიდუმლოდ ჰყავდათ დაკავებული "ჯარზე მორალური თავდასხმისა და აკრძალული პუბლიკაციების შენახვისთვის". შედეგი ვერ გამოიღო წიგნის მხარდამჭერმა არაერთმა საერთაშორისო პეტიციამ, რომლებსაც გავლენიან ხელოვანთა და ფილოსოფოსთა მთელი არმია აწერდა ხელს: პაზოლინი, სარტრი, ჟენე, კესელი, ერნსტი, კალვინო, დე ბოვუარი, საროტი... ვერც მიტერანისა და პომპიდუს გამოქომაგებამ იხსნა წიგნი ცენზურისგან. მისი კიდევ ერთი დიდი მხარდამჭერი, მიშელ ფუკო წერდა: "გიიოტამ დაწერა წიგნი ტოტალურად ახალი ენით. არასდროს, არცერთ ლიტერატურაში მსგავსი არაფერი წამიკითხავს. არავის ულაპარაკია ისე, როგორც ამ წიგნში გიიოტა ლაპარაკობს".

ედემი, ედემი, ედემი

(ფრაგმენტი რომანიდან)

უაცაგი კვერცხით, პიტნითა და სპერმით მოთხვრილ პირს იწმენდს, მოტყნულების შეფს მის მარჯვნივ სძინავს; უაცაგი კაცის მუცლის ქვეშიდან თავის ოფლიან ფეხს გაინთავისუფლებს; ლოგინიდან დგება, თეძოზე ზეწარი ეკრობა; შიშველი კიბეზე ჩადის, საყურეები ჟღარუნობენ; თაღის ქვეშ თავს ხრის - ნაოჭებში გამშრალი სპერმაა შერჩენილი; საცავში ჟღალთმიანი ბიჭი მუცელზე წევს, ჩვრებში, კათხებში, ცოცხებში, შუბლი და მუხლები ბეტონზე აქვს მიბჯენილი, სპერმას განაახლებს; მის გვერდით იხვი წევს, იღლიის ფოსოს ნიკარტით უჩიჩქნის; უაცაგი იხვს კისრით იტაცებს, ბიჭის ძუძუსთავს ხელით ეხება; ფრინველს გარეთ ათრევს... „ეს ძუკნა მიმყავს, ხამსიე, მრუდფეხასთან მაქვს საქმე“; იხვი ყვიტყვიტებს, ხამსიე ზურგზე ტრიალდება; თეძოებს შორის აჭრელებული პენისი ქანაობს,  ერექციაში იმართება; ხამსიეს ენა გადმოვარდნია; ცხვირში მოხვედრილი სპერმის წვეთი ნესტოსთან უქანქარებს, თითებით იხოცავს, გვერდით გორდება, გამონადენს დუნდულებს შორის იტენის; ოთახის სიღრმეში ჭინჭები ყრია, ბიჭი მილს თითებით ეხება; ეს მილი კაცების საროსკიპოს ქალების საროსკიპოს ფილაქანთან აკავშირებს: თითები სისხლნარევ სპერმაში გასვრია; უაცაგი იხვს პირველივე დერეფნის უნიტაზისკენ მოისვრის; ეს დერეფანი ბაღს უერთდება; კუთხეში ბიჭია ჩაცუცქული, ძუძუსთავებთან ალაგ-ალაგ ამოგლეჯილი მაისური ღონიერ ტანზე ასკდება; სხეულის დანარჩენი ნაწილი შიშველი აქვს; სამაჯურიანი მარჯვენა ფეხი ორმოს კიდეზე უცურდება, გადაჯვარედინებული მკლავებით ამ ფეხს მუხლებს ქვევიდან შემოიკეცავს; წინდაუცვეთავი პენისი ჭუჭყიან ცემენტზე დასთრევს; უაცაგს იხვი ფრთებით დაუთრევია; ბიჭი იქვე კუთხეში ჩაცუცქულა; მისი წამწამების ფახუნზე იხვი აფრთხიალდება და ნისკარტს ხსნის; უაცაგი იხვს ხელს უშვებს, ფრინველი ბიჭს მხურვალე კისერში მიაფრინდება, ბიჭი მილს მიეყრდნობა და ისე ადგება, იხვს კისრით დაითრევს, მისი ფრთისა და კლანჭის შეხებაზე პენისი უმაგრდება; იხვის კისერს ბარძაყებს შორის იტენის; უაცაგი ბაღში გადის, გალიებში კურდღლები დახტიან, თავის პენისს მათ დასაკბენად უწვდის; ზურგით ბუჩქს მიეყრდნობა, რომელზეც მრუდფეხას ჭინჭებია შემოხვეული; ხიდან მოწყვეტილ ფოთლებს იხვევს მკლავებზე, მტევნებზე, ქუსლებზე, მათგან ყველაზე ხასხასას კურდღლის კბილებში გამაგრებული პენისის იისფერი თავით ხვრეტს; უაცაგი ქალების ბორდელის ტერასაზე შეხტება - ნახტომში ლორწოვანი, მოთხვრილი ყვერები დუნდულების ქვეშიდან ერტყმიან; ხეივანში ახალგაზრდა მუშები, ფინიკის მკრეფელები, მექანიკოსები, შემზეთველები ხამსიეზე დავობენ; ბნელი არეულობის შუაგულში ხამსიე რძესავით ქათქათა, ფართე სხეულით კარიბჭის თაღს არის მიყრდნობილი; მუშები მას ხელებით სწვდებიან; უაცაგი ლუქის კიდესთან იცუცქება: საროსკიპოს მეძავ ქალებს  სამხრეთიდან დაბრუნებული ჯარისკაცებისთვის ღილების შეხსნა დაუწყიათ; მათგან ერთ-ერთი დგება: სანამ თავს ამოყოფდა, სამხედრო შარვლიდან ამოზრდილი მისი პენისის მოყვანილობის დანახვაზე უაცაგს გაუელვებს: …“რიკო, ჩემი ყვავილი…“: მეძავებს გარიდებული ჯარისკაცი ტერასაზე გამოდის, ფეხის თითების ჭუჭყს დასველებული ცერით იწმენდს; ჩამავალი მზის ელვარე სხივების ქვეშ, ორ რიგად გაფენილ ზეწრებს შორის უაცაგს მკლავებში მოიქცევს; ჩაცუცქული უაცაგი გაბანჯგვლული კიდურებიდან მწერის თესლის ქორფა სურნელს  აფრქვევს;   სამუშაოზე დამტვერილ თმის საფარველს ჯარისკაცი უფერთხავს; ტერასის ქვეშ საროსკიპოდ ქცეული გარნიზონის ბანაკია; თავმოპარსული, საფეთქელთან ჭაღარაგარეული, მყვირალი ჯარისკაცი შავკანიან მეძავს ეძალება; ვარდისფერ ხის კიბეზე გადააწვენს; მეძავი შიშველ ფეხებს ჯარისკაცს ბოტებზე შემოხვევს; ჯიბიდან უვარდება სამხრეთში ერთ მუჭა შაქარში გაცვლილი „სიყვარულის ფხვნილის“ ინგლისური ყუთი; ქალი ყუთს იღებს, ხსნის, ფხვნილს ყნოსავს; სანამ ჯარისკაცი ქალს წელზე ხელებს უსვამს, ქალი მას თაფლმოცხობილ კბილებში ფხვნილს აყრის; ჯარისკაცი ფხვნილს  შეფურთხებით უბრუნებს ტუჩებზე; ჯარისკაცები მეძავების ძუძუებს შორის მუშტს აცურებენ, მერე ოფლით გაჟღენთილი მსუბუქი ქსოვილიდან ხელზე გადასულ სისველეს ლოკავენ; მეძავები მხართეძოზე წამოწოლილ ჯარისკაცებს ღილებს სათითაოდ უხსნიან; მათი ხელის თითების შეხებაზე ჯარისკაცებს პენისი უმაგრდებათ; ხელის სამკაულებზე შემთხვევითი შეხებისას ჯარისკაცებს პენისი ეკუმშებათ; მარჯანი და  ვერცხლი პენისის ოფლით იორთქლება; მხრებაჩეჩილი ხამსიე პენისს ბარძაყებს შორის მალავს; მუშები მის ნამიან სხეულს ეკვრიან, ეფერებიან, სინჯავენ, თითებს თაღოვან უკანალში უცურებენ, პენისს უთავისუფლებენ; ბიჭს  ხელები მაღლა აუწევია, კეფაზე აქვს გადაჯვარედინებული, სიმწრით იცინის, დუნდულებს შორის ვიღაცის მაზუთით გასვრილი ხელის ფათურს გრძნობს; ხამსიეს სიცილზე ბიჭს მის მხარზე მიდებული ლოყა უთრთის; „…შენი ჯერია, ჩემო გულო, პირველივე ცდით, აბა, შეისრუტე შენი პენისით ის სოუსი, დილით ნესტოებში რომ შემაფრქვიე; ჩემი სხეული შენთვის ცივად შემოვინახე…“; შემზეთავს ერთი ხელით ხამსიეს ტრაკი უჭირავს, მეორეთი ღილებს იხსნის, პენისი გარეთ უვარდება, ხამსიეს დასველებული ყვერების პრიალა მემბრანას ეხება და ბარძაყების წნეხის ქვეშ ტრაკისკენ მიიწევს, პენისი ირხევა, მაგრდება და თმის საფარს გადახსნის; ხამსიე შავკანიან ბავშვს, რომელიც მუშას მხარზე ჰყავს მოკიდებული, პირს, ლოყებს, ნაიარევ ყელსა და მოღეღილ მკერდს უკოცნის; ბავშვი პირს აწკლაპუნებს; ხელში ბროწეული უჭირავს, ხვეულ თმაზე იისფერი, ზეთოვანი ჩამონაღვენთი ულიცლიცებს; ხამსიე ბავშვის ბარძაყს მუშის იღლიის ქვეშიდან სწვდება და ჯინსებში შემოჭერილ მის პენისსა და ლორწოვან ყვერებს ხელისგულში მოიქცევს; პირში ჩაგუბებული ნერწყვისგან ბავშვს ლოყები ებერება; ხამსიეს მორიგ კოცნაზე ამ დაგროვილ ნერწყვს პირშივე უბრუნებს;  შემზეთავი ვნებისაღმძვრელად ეალერსება ხამსიეს თეძოებს, რომლებსაც აქეთ-იქიდან  შეხსნილი ჯინსის ქურთუკი უფარავს; ხამსიეს უკნიდან ეუფლება და სველი მკერდით მის ზურგს ეკვრის; ტოროლების გუნდი ხეივნის ბოლოს წვრილ ზოლად იკარგება; წითელ და ნარინჯისფრად შუბლზე მონიშნულ ცხვრის ჯოგს ჟივილ-ხივილით გადაუფრენს; სიფილისით დასნეულებული მწყემსები ცხოველების მოსაქმების მოლოდინში ისვენებენ; ცრემლნარევი, შენელებული მზერა ქალთა საროსკიპოს ღობისკენ მიუმართავთ; უსაქმოდ მყოფი,  დუჟმორეული, სქელტუჩა მეძავები  მწყემსებს უღიმიან, თან  მკერდს იშიშვლებენ; მწყემსები ხელებით ღობეს ებღაუჭებიან; თეძოებს შორის დაძონძილი სამოსი პენისის მიწოლაზე ეხსნებათ; კიბესთან ნახევრად შიშველი, შავკანიანი მეძავი ქალი დგას, ტუჩები ჯარისკაცის პირიდან გადმოსული სიყვარულის ფხვნილით მოსთხვრია; ღილშეხსნილ აგზნებულ ჯარისკაცს ფეხებზე ექაჩება და საროსკიპოს ზღურბლისკენ  მიათრევს; ჯარისკაცის დუნდულებქვეშ მოქცეული ლორწოვანი ყვერებიდან სპერმა წვეთავს,  იატაკის ფილების ნაპრალებში მბზინავ კვალს ტოვებს; ორი შიშველი ჯარისკაცი მათ ფეხებთან გართხმულ მეძავს თავს დასდგომია, ქალის ბოქვენზე ანძრევს და გათავებისას გამოსროლილი სითხე ორივეს სახეში ესხმება; ხელებგაზეპილი ჯარისკაცები  ერთმანეთს კისერში სწვდებიან, უჭერენ და თვალებში აფურთხებენ; გახურებულებს ხელახალი ერექცია ეწყებათ; ჯარისკაცები თეძოებს ამოძრავებენ, აფოფრილი ბანჯგვლები ერთმანეთში ებურდებათ, ორგანოები ერთ კონად ეკვრით; დუჟმორეული ნიკაპებით ილოშნებიან, იხლართებიან, გადაჯვარედინებული ხელებით ერთმანეთს დუნდულებს უზელენ და ზევით-ქვევით უთამაშებენ; ტუჩებშეწებებულნი სახეზე ჩამოთხვრილ ნერწყვს ნესტოებით ისრუტავენ; პენისებს ქვევიდან უალერსებენ: „…ჩემო სიამაყევ… ჩემო სპერმავ…“, ერთმანეთს ლორწოვან ყვერებზე ეჭიდებიან, ფანჩარი ისევ ებურდებათ; მეძავი ფეხზე დგება და მათ დაშორებას ცდილობს, ახლა მას ეხუტებიან, ჩქარ-ჩქარა, პატარ-პატარა ნაბიჯებით კედლისკენ მიიწევენ; გაწებილი ფანჩარი მეძავის  საშოდან  და უკანალიდან ორგაზმის დროს გადმოღვრილ სპერმაში ეზილებათ; მუნისგან ნაიარევი, თავაპარსული მეძავი ღობეს მიყრდნობილი ლუღლუღებს; მწყემსები მტვრიან ღობეზე მიჭყლეტილ მის შიშველ მკერდს ეალერსებიან, ძუძუსთავებს ბადის ნახვრეტიდან უჟღვლიმავენ; დაფლეთილ სამოსს აიწევენ, აჭრელებულ პენისებს გამოაჩენენ, შეანჯღრევენ, დასნეულებულ ენებს ააწკლაპუნებენ; მეძავი სასქესო ბაგეებს ორი თითით ათამაშებს; პირით, ტუჩებით, კბილებით, ყბით წუწვნას იმიტირებს; მწყემსები ძონძებიდან პატარა კვერცხებს ამოაძვრენენ; მეძავი ღობის ხის სარკმელს მიხურავს; რიგში პირველი მწყემსი სალამურს ჩაბერავს - მოზღვავებული ვნებისგან ხორხი უთამაშებს, სასტვენში ჩაბერილი ჰაერით აკვნესებს - ცხვრის ფარას ქალაქის პერიფერიული გზატკეცილისკენ უძღვება; რიგში ბოლოს მდგომი მწყემსები ღობეს მოწყდებიან, ჯოხებს ხელს სტაცებენ, პენისებს შემოარტყამენ, ძონძებში მიჩქმალავენ, ლორწოვან, ბუზებშესეულ ყვერებს გაიქნევენ; ქუჩის თავში საყასბოა, ტყავებითა და სისხლმოთხვრილი ბალნით მოფენილ  მის ზღურბლთან მოხუცებს და ბავშვებს ჩასძინებიათ; შავკანიანი მეძავი ჭაღარათმიან ჯარისკაცს აკვანთან ათრევს; პენისი უმაგრდება, შუქ-ჩრდილში აქეთ-იქით ერწევა; ჯარისკაცი ვარდისფერი ხის აკვნის ბორბალს ლოკავს; მეძავი მუხლებზე იჩოქებს, მკვნესარ ჯარისკაცს მთელი სხეულით გადააწვება, თავის გადახსნილ საშოსთან უნძრევს; სპერმა გადმოდის;  მორბილებულ პენისს და ხვეულ ფანჩარს მისივე ყვერების წებოვან მასაში მოუსრესს, შესტენის, უკან გამოუღებს, მუცელზე დაუწვენს;  ჯარისკაცი, სახეალეწილი,  ძარღვებდაბერილი, ღრმა ძილს ეძლევა;

ფრანგულიდან თარგმნა ანა კობახიძემ