სადგურებს შორის

 

არის ამბავი,

რომელიც დიდი ხანია თან დაგაქვს.

გრძნობ, სულ მცირე რამ სჭირდება,

რომ დაიწეროს.

 

არის მოგონება,

რომელიც უკვე აღარაფერი უშლის ხელს,

რომ სხვებსაც მოუყვე.

 

არის ადამიანი,

რომელმაც შენი გაცინება შეძლო,

ფიქრში შემოგეხიდა და არ გინდა, სხვებს გააცნო.

 

არის მარად გამოსაყენებელი წინადადებები

რომლებსაც მაშინ ვამბობთ,

როცა გულგრილობას ვმალავთ.

 

არის ცხოვრება,

სიცოცხლის შემდეგ რომ გეფიქრება -

 

რას დაიმახსოვრებენ შენგან,

როგორ გაგიხსენებენ,

როცა  ოჯახიც დაადასტურებს, რომ ცნობა

შენი გარდაცვალების შესახებ - ნამდვილია.

 

 

რუკა. საათები.

 

ეს ლექსი,

უფრო მკვეთრი კონტურებით

შემოსაზღვრულ  ამბავზე უნდა დამეწერა -

თუნდაც -  სამშობლოზე.

 

ეს ლექსი, 

თავდაყირა ამბავზე უნდა დამეწერა.

როცა პირველად აღმოვაჩინე,

რომ სიტყვები წაღმა-უკუღმა

ერთნაირად იკითხება.

 

ეს ლექსი,

ფეხის წამოკვრაზე უნდა დამეწერა,

შეცდომების მელოდიით და რიტმით.

დაემსგავსებოდა გადახაზულ სიტყვას,

გადაგდებულ ფაილს,

დაჭმუჭნულ ფურცელს.

 

მაგრამ

 

სიფხიზლე ძილში გავცვალე,

მხოლოდ  საათის ხმა მახსოვს,

რომელიც არ  დაიღალა  წრეზე სიარულით.

 

 

სარეცხის და ბედისწერის

 

ჩემს ქალაქში სარეცხს

დღესაც თოკებზე ფენენ და

ქალაქის ბინადრებს

გვაქვს დღეები და ამინდები,

როცა სახლის კარს

ნებით ვაღებთ და გამოგვაქვს კაბები და პერანგები,

რომ მზემ თავისი წილი ამბავი ამოაშროს,

ზოგიც - გაახუნოს.

 

ჩემს ქალაქში

არის უიღბლო ამინდებიც სარეცხისათვის,

როცა უცაბედი ქარი

ტანსაცმლის სახელოებს ამოავსებს,

ჯერ ერთ სამაგრს გამოაცლის, მერე – მეორეს

და სხვის ეზოში გადააფენს.

 

ჩემი ქალაქის ბინადრებს

გვაქვს სარეცხიც,

რომელსაც არასდროს გამოვფენთ გარეთ

თუ შემთხვევით

ქარიან ამინდში ღიად დარჩენილი ფანჯრიდან

მუცელგამობერილმა ფარდამ

არ გამოიტანა მათი ამბავი და

 

არ გაგვცა.

 

 

სიტყვებზე და შეუძლებელ ამბავზე

 

ერთხელ სიტყვებზე უნდა დავწერო,

ბაგეებიდან რომ დამცვივდა,

უხერხულობისგან თავდასახსნელად

სხვა სიტყვების ძებნა მაიძულა და

მაინც შერცხვენილი დამტოვა.

 

ისეთ სიტყვაზე უნდა დავწერო,

როგორიცაა „არაფრის“ -

მადლობის პასუხად რომ ვამბობ,

ვალს ვიხდი და ვალში ვრჩები.

 

პირგამეხებაზე უნდა დავწერო,

ყელში გაჩხერილი სიტყვების გემოზე,

ტუჩებს შორის რომ ვერ გამოიცრა,

ზედ შემეყინა.

 

შეუძლებელ ამბავზე უნდა დავწერო,

როცა ვყვები გამოგონილ შვილზე,

ხმა გაორდება, ზოგჯერ შუაზეც გამეპობა.

 

და მახსენდება:

 

როგორ აკანკალა ხეს,

როგორ შეიფერთხა წვიმის წვეთები,

ფოთლები მზისკენ გადახარა და

ქარს ნება მისცა, კვალი გაევლო.

 

 

სამშობლო ალუბლის მურაბით

 

კატია ვოლტერსს

 

ასეც ხდება, მეგობარო -

შეიძლება, სამშობლო გაგიუცხოვდეს,

გითხრას, რომ შენი ნაბიჯებისთვის

მეტისმეტად უსწორმასწოროა და

რუკაზე თვალით სხვა ქვეყანა გაძებნინოს.

 

ასეც ხდება, მეგობარო -

შეიძლება, მეორე სამშობლომაც მიგატოვოს,

მაგრამ არ გატეხოს ფიცი -

„ვიდრე სიკვდილი არ დაგვაშორებს“

 

(განა მიწა მართლა კეთილია?

- იცის, ოდესმე ისევ ჩაგვიბრუნებს,

ამიტომაც გვაპურებს).

 

შეიძლება, სამშობლო

ალუბლის მურაბის ქილაშიც ჩაატიო

და მარცვალ-მარცვალ გამოიზოგო.

 

ისიც შეიძლება,

ჩვენი სამშობლოდან

დაბადების დღე ასე მოგილოცო -

 

Schwarzwald-ი გამოგიცხო,

ალუბლის მურაბით მოგირთო,

რომელსაც, თავად ვნახე,

ხარშვისას როგორ უდუღდა გული.

 

 

ომის საუზმე

 

მე ვნახე კაცი,

რომელმაც ნახა ომი.

 

ნახა და თქვა:

 

სიკვდილს გამოვასწარი და

ოჯახი შევატოვე.

 

ისინი საუზმობდნენ.

 

საუზმობდნენ და

დღის საქმეს ინაწილებდნენ.

 

სწორედ ამ დროს

ჩამოინგრა ცა,

ჩაიტანა სახლი და

ჭურვმა მწირი საუზმე

მათი სისხლით და ხორცით  გაამდიდრა.

 

დავრჩი  პირგამშრალი.

 

სიტყვები, რომლებსაც ვამბობ -

მე არ ვარ.

სიტყვები გაოცებული მისმენენ.

 

ნუ მოხვალ ჩემთან,

ნუ მკითხავ მათზე,

არ მინდა იცოდე -

როგორ გადავყლაპე

და მოვინელე.

არ მინდა იცოდე,

მიწა რომ ვკორტნე,

დავმარხე  და

მარტოობას დავტირი.

 

ნუ შემახსენებ! -

 

თქვა ყველაზე გრძელი,

თითქმის უსასრულო წინადადება -

 

სიჩუმე.