ავირეკლოთ

 

როგორც ფუტკარი თაფლის კეთებაში

და ჩიტები - ფრენის ტრაექტორიაში, -

ჯვარცმაში დახელოვნებული იბადება ადამიანი.

გვაჭედებენ. და ჩვენც ვაჭედებთ.

ამიტომაც ვიცანით ქრისტე,

მხოლოდ მაშინ, როცა ჯვარცმის უფლება მოგვცა

და გახდა ერთი ჩვენთაგანი

და გადაფარა ყველა ღმერთი, ვისი სხეულიც

შეუვალი იყო ჩვენი ლურსმნებისათვის.

და უფლება - ჩვენი სულების განკითხვის -

ტანჯვით გამოისყიდა.

სამართალი ითხოვდა ამას.

და ჯოჯოხეთის ცეცხლმა შთანთქა ძველი ჰადესი.

და ვაღიარეთ -

ტკივილი არის უზენაესი -

შიმშილიდან ამოზრდილი,

დატოტილი, გადაჯაჭვული ყველა ნერვულ დაბოლოებას.

სამყაროში მისი ძალით დავბორიალობთ

და შიმშილის სახელით ვკლავთ ყველაფერ ცოცხალს

და არცერთი მოძღვარი არ განიკითხავს

მშიერს, რომელმაც

ბოცვერს გამოჭრა თბილი ყელი.

და არც მაძღარს.

და ვხვეწთ უკვდავ კულინარიას.

და ეყრება სააღდგომო ბატკანს მარილი -

გემოვნებით, რომ კურთხეული კრისტალები

დაადნეს ყველა ჭრილობას.

გემოს ძალამ დახვეწა იარაღი და ფანტაზია.

თუმცა მდიდრული რესტორანი

და ღარიბული სამზარეულო -

ერთჯერადი კერძისათვის ირჯება დღემდე.

ყველა მშიერი იმსახურებს,

ღირსეულად დანაყრდეს,

ბოლო სამსჯავროზე ვიდრე წარსდგება.

ესეც ჯვარცმისთვის მზადებაა.

თუმცა მაინც დგება ის დრო,

რაღაც უცნობი ინერციით

სხვისი შიმშილი რომ ხდება ჩვენთვის უპირატესი.

და ბავშვებსაც ამდენი ხორცით

ვუვსებთ, ვუვსებთ კრიალა ხახებს,

რომ მომავლისკენ გადავტყორცნოთ ჯვარცმის ხელობა,

ან იქნებ, ვცდილობთ,

ასე მაინც დავივიწყოთ ჩვენი შიმშილი

და მერცხლები ავირეკლოთ -

ერთ სეზონში რომ ასწრებენ

დაბუდებას, თავგანწირვით მოძრაობას

ბარტყების ღია ნისკარტებისკენ

და გადახვეწას - უხილავი მიწებისაკენ.

 

 

ჩვენი ეზოს ძაღლს, სახელის მაგიერ

 

ბოლო სამი წელიწადი ლეკვებს ვერ ყრიდა.

მანამდე კი ყოველ წელიწადს

აჩენდა ხუთ-ექვს მრგვალ არსებას -

სხვადასხვანაირ მეტისებს -

ზორბებს, ოქროსფერებს, ან თავის მსგავსებს -

პატარებს, შავი ტანითა და თეთრი ლაქებით.

როგორც შეგვეძლო, ვუთანაგრძნობდით,

ვაცდიდით რძით მათ გამოკვებას

და მის დედურ ინსტინქტს ვაქებდით.

მეზობლები პოულობდნენ სანდო პატრონებს -

ზოგს შორს, სოფლებში აგზავნიდნენ,

ზოგს სადმე აქვე, მეზობელი ეზოს დარაჯად.

კვებავდა, ზრდიდა, ივიწყებდა,

ეგუებოდა ბედს, აჩენდა ახლებს,

მთელ თავის დროს ანდომებდა - კართან დგომას.

გარიჟრაჟზე და საღამოსაც

გვაცილებდა, გვეგებებოდა.

ბოლოს იშვილა ლაბრადორის მსუქანი ლეკვი,

მეზობლის ბავშვებს შინ რომ ჰყავდათ

და ეზოში გამოისტუმრეს.

ლაბრადორი ახლა მასზე ბევრად დიდია,

შავი თათები დაუმძიმდა და ზლაზვნით დადის,

ის კი ბოლომდე დედასავით აგრძელებდაზრუნვას -

ცდილობდა,  მანქანების გასვლისას განზე გაეყვანა.

ცივ ამინდშიც ერთ ხის სახლში იყუჟებოდნენ.

დაბერდა, მაგრამ მუქ თვალებში

უელავდა ნაკვერჩხლები ძველი სიმკვირცხლის,

განსაკუთრებით, როცა ეზოს ბავშვებს ხედავდა.

მხიარულად ტრიალებდა მათ ფეხებთან,

ვერც კი იტყოდი, რა ერჩივნა - ხორციანი წვნიანის ძვალი

თუ რამდენიმე წუთით თამაში.

და რამდენჯერ მიფიქრია,

რომ ჩვენი ეზოს პატარა ძაღლი

ერთადერთი არსება იყო,

ვისაც სჯეროდა, რომ კეთილია სამყარო და ადამიანი,

თუმცა დღეებიც, ნაბიჯებიც

ლეკვებივით ცვიოდა ეზოს

და მათი კვალი კარის მიღმა იკარგებოდა.

თავისებურად იქნებ იყო კიდეც სრულქმნილი -

მისი ძაღლური ცხოვრება,

სრული, თოთხმეტი თუ თხუთმეტი წელი,

ხმებითა და სალაფავით სავსე,

ეზოში, რომელსაც აქვს მსხმოიარე ვაშლის ხე,

ლურჯი ზამბახები და სახლები, რომლებშიც შუქი

ქრება, ინთება. და ცხოვრობდა ისიც -

ამდენი ძილის დარაჯად.

დანარჩენი იქნებ თვითონ გამოვიგონეთ.

ეს გვიანი მადლიერებაც -

ამ ჩვეულებრივ, წვიმიან ღამეს -

მჩატე სხეული რომ აკლია და არც აკლია.

და ეს გვიანი სინანული - სახელის ძებნა,

რომელიც მისთვის არასოდეს დაგვირქმევია.

 

 

  * * *

  ცხვრები და ცხვრების სულები -

  გზად გაპენტილი მატყლია.

  ძირს თუ სიმშვიდე გაძოვეს,

  ზემოთ - ავდარიც ატყვიათ.

  რასაც მიწაზე უძლებენ -

  ცაში ქუფრდება საწვიმრად.

  იქ - უხორცოებს, უძვლოებს

  რომელი მწყემსი გასწირავთ.

 

* * *

რა რჯის ნარინჯისფერ ყვავილს -

გულად იქცეს,

შეირიოს ალისფერი - დასამარცვლად.

ეს მარცვალი ასე როგორ გაიბევრა,

არ დანებდა,

გულივით არ გაზარმაცდა.

არც კი იცის - ქარმა დარგო თუ თითებმა.

ეჭვის მიღმა -

ძალას იკრებს, გემოდ ტკბება -

ეს უთქმელი, ჯადოსნური სიჯიუტე -

სამყარო რომ ბროწეულით გამოკვება.

 

 

ეგოლოგიური კითხვა

 

და მაინც,

რითი ვჯობივართ ამ ჩიტებს,

რომლებიც ასწრებენ - ბუდესაც, ფრენასაც,

რომლების თვალმოკვრაც მძიმეებს ამჩატებს,

რომლების ორი ფრთაც - ცის ერთი ფენაა.

და მაინც,

რითი ვჯობივართ უჯიშო

ძაღლებს - წანწალისგან გული რომ არასდროს

ეღლებათ. თუ ღრენენ, ცა მაინც - ლურჯი ჩანს,

თუნდ ბნელი - ღამის ცა, რომელიც არ გვახსოვს

ფხიზლებს. ისინი კი მთვარისკენ ყმუიან -

ჩვენს ცხადს დარაჯობენ.

ან რითი ვჯობივართ

წვრილ თევზებს, რომლებიც ღუზების ღრმულებში

გზებს ჭრიან, ზვიგენებს - თევზების ჯოგიდან

ფარფლს რომ არ ტოვებენ.

კბილების ალმასი

ალბათ პირანიებს აქვთ ჩვენზე ქათქათა.

და მაინც, რითი ვჯობივართ ავაზებს,

აფთრებს, რეპტილიებს, ან თუნდაც საქათმის

ბინადრებს, ან მწერებს - თავთავებს რომ წევენ

ზურგებით, ან ფუტკრებს - წვენი რომ იგემეს -

ყვავილის.

ეს ყავის სმა, თრობა, მოწევა,

ეს სისხლი -

რითია - სამყაროს გვირგვინი.

 

 

   * * *

დაპატიჟე თავი შენი - მარტინიზე

და სამყარო გამონახავს მარტივ მიზეზს,

რომ გემივით ატივტივოს ამ ღია ცამ -

ნათურები, პიანინო და პიაცა,

გადაფაროს ერთი ღამით - ძველი ცხადი

და წინ კიდევ - მთელი უზღვო წელიწადი.