თიბათვე

მოსაყოლის მეტი რა არის,

შენ ის თქვი,

საქმეს რამდენად გაართმევ თავს.

აბა, მე ქალი ვარ?!

კიბეს როგორ უნდა მივათრევდე

ბლის ხესთან,

როცა წლების წინ კატასავით წუთში კენწეროზე მოვექცეოდი.

ჰეი, ირა!

არც ისე ცოტა გამოდგა შენი ოცდათხუთმეტი წელი,

ოცდათხუთმეტი ნაბიჯიც

კი არ გადაგიდგამს ტირილის გარეშე.

რა მატირებდა?

ყველაფერი რომ გაქვს და

მაინც გამოფშვნილ ტაროსავით ხარ,

აი, ვინმესთვის ძველი მესერივით შესაღები რომ ხარ,

ან გაფცქვნილი კვერცხივით სრიალა.

ვერ გამოვდექი ექთნად, ვერ ვუმკურნალე თავს.

არ იყო ჩემი საქმე წამლებით სირბილი.

 

თიბათვეა, გავხედავ ეზოს,

ფოთოლიც არ გდია,

არც მზე მწვავს, როგორც უწინ.

ზედა სართულიდან ჩამოცვენილა ფერადი სარჭები.

არცერთს პატრონი არ ჰყავს.

ლუკმის მომლოდინე,

ქეცისაგან გაქუცული თხელი ძაღლი მიმზერს,

ოღონდ გადარჩეს და პურსაც არ შეგიჭამს.

მარტო მე ვამჩნევ დედამიწის უსუსურობას?!

დილით თუ პირი გიღიმის,

საღამოს ჩიავდები, ეს დღეც გამოგონილია.

მცირე წარსულზეც ატირდები.

განა ჭიდან წყლიან სათლს გარახუნების გარეშე ამოიტან?

 

შეხედე, ჩემო სისხლო,

ასე გამალებით რომ ადიხარ და ჩადიხარ

თავსა და ტერფებს შორის!

შენში ჩახარშული ყველა ნერვი უვარგისია,

ჩავალ ხიდან ასე მოცახცახე,

ჩემი დასაღუპი პალოც მოჭრილია.

ღმერთს მხოლოდ ერთ რამეში ვადანაშაულებ:

რად არ გამაჩინა კაცად?

იქნებ მეტად გამძლე ვყოფილიყავი.

ხე ნუ გამიხმება და ამასაც გავუძლებ,

აჰა, მიირთვით ბალი,

დასვრილი ხელებით, მაგრამ სუფთა გულით ნაბოძები!

 

გახედე, ირა, ღმერთი მოსულა!

 

გახედე, ირა,

ღმერთი მოსულა!

ჰკითხე ერთი,

რა ვირუსზე ლაყბობს ეს ქვეყანა,

განა ქალზე მეტი ვირუსი რა შეუქმნია?!

ადე, დაარხიე ტანი.

ნუთუ არ მოგბეზრდა ფანჯრიდან თვალებით ხეტიალი?!

წუხელ შენი კოფთა, ქართან ერთად გაქცეული, სარზე წამოცმულა,

ზედ ჩიტსაც დაუსკინტლავს,

წვიმასაც გაულუმპავს, ას თვალსაც გაუხვრიტავს,

შენ კი შინ წევხარ,

თითქოს დღის სინათლეს დაეთარსო,

რას მოგიტანს ღამის ფერი,

ფოიერვერკი ხომ არ ხარ,

უცებ აფეთქდე და ჩაიწვა?!

 

გახედე, ღმერთი მოსულა,

უამბე შენს ვარდივით ჩაშლილ წარსულზე,

მანდარინივით გაფცქვნილ დღეებზე,

რომ არ იყო შენი საქმე

მტევანივით მოსაჭ(ყლე)ტი კაცები.

შენ უკეთ იცი, ვინ უნდა ძახილს.

წ(ყლის) წყურვილს ქალი როდის მოუკლავს?!

და მაინც, შენი სახე, სავსე მწველი ვნებით,

ქშინვით რომ გითავდება,

რომ სკდება ხმები კედლის გაღმა,

თითქოს ითხოვდე განწირულ შველას...

რა დარდი ადევს შენს აწმყოს ბილიკს,

ვინ გაგაკვირვებს თავისუფლებით,

რა უნდა შენთან თოკსა და პალოს?!

 

რა მარტივია, გასძახებ ლექსებს,

ჯერ არდაწერილს,

მოდიან და, დაუკითხავად,

ხელებივით გეფათურებიან კაბაზე, მუხლისთავებზე, შემდეგ...

რა მარტივია, თავიც მოიკლა,

თუკი ნამდვილი ხარ,

არც თავს უნდა მოაკლო რაიმე,

უქენი, რაც გინდა, სხვის მხრებს როდი ამძიმებს.

 

გახედე, ირა,

როგორ მოადგა ხეებს სიშიშვლის სირცხვილი,

შემოდგომისა ხარ, ნოემბრისა ხარ,

ღვინო ხარ მთხლეზე ბევრად გარყვნილიც...

ოცდათექვსმეტი შეგისრულდება,

ოცდათექვსმეტის იყო ის ბიჭიც,

შენზე ფაქიზი და ასე წმინდა:

 

„შემოდგომა ახლოვდება, ირა,

შემოდგომა სიზმარივით მოდის.“

 

მე რომ ვენახი ვიყავი

 

მე რომ ვენახი ვიყავი,

იმის თქმაც შემეძლო,

ვინ მომისრესდა გამეტებით სველ ბურთულებს...

ყველა გოდორს ჩავძახე:

- თქვე ჩემანალებო, პირღიებო, გაბღენძილებო,

ზურგით ნათრევებო, სად მიმარბენინებთ,

ვის ჩასაწიხლად მიმეტებთ, ვისი პირის სათრობად?!

 

დანაყრებამდე მშივრებზე ფიქრი უფრო მძიმეა,

ვიდრე - სავსე კუჭისას.

სადილს ისე როგორ ამოათავებ,

ლუკმა არ ჩაუტოვო თეფშის სიღრმეს,

ჭიქა არ წაუქციო შენს მკვდრებს,

ყოველ მოქმედებაში ჭირისუფალი ხარ.

 

სულ იმას ვქადაგებდი,

ცხვარი რა ღმერთის საკადრისია-მეთქი,

მგელს თუ გადაურჩა,

აიღე და მიეცი ჩაქაფულს,

მის გამომშრალ მატყლზეც იგორავე,

თითქოს ფქვილში ამოსვრილი ღორჯო იყო,

ბოლო ამოსუნთქვას რომ ტაფას მიაკრავს...

 

ზოგჯერ ხმელი ტოტიც გენანება ცულის დასარტყმელად,

მერე რა, რომ აღარ იფოთლება, ნაყოფით პირს არ გისველებს,

ყოველ მოქმედებაში ჭირისუფალი ხარ.

 

ვინ მიშლიდა, ავყოლოდი სიმღერას, კიბეს, მთის აღმართს,

ცუდ ხმასაც ავყოლოდი?!

კაცის აყოლამ რა მომიტანა?! -

გულში ჩაყოლა, სხეულზე ჩაყოლა,

შემდეგ - შვილის ყოლა,

და მაინც, დიდი არაფერი ყოფილა თურმე ქალი

ამ აყოლა-ჩაყოლაში.

ვინც ბაწარს ყელი მისცა, ყველა ცხონდა,

მე კი კაცის დასაბმელადაც არ გამომადგა.

 

 

საღამო

 

ცალკე პოეზიაა,

საღამოს, შინ დაბრუნებული მამაჩემი

რომ შემოჰყოფს თავს ჩემს საძინებელში

და პირველს მე მეკითხება:

„– რამე გინდა?! ყავა და სიგარეტი გაქვს?!“

თუ ხედავს, რომ ვწერ და არ ვპასუხობ,

და იცის, რომ ამ დროს არც ვუპასუხებ,

უხმაუროდ მტოვებს და ეძებს დედაჩემს,

რომ ჰკითხოს, რა გვინდა მე და ჩემს შვილებს.

დედაჩემი აუცილებლად მოიმარჯვებს

კალამს და ფურცელს და იმას ჩამოწერს,

რაც თავად უფრო სჭირდება.

გადის გარეთ მამაჩემი.

და ვწერ წერილს 18:30 წუთზე:

„– სიგარეტი აღარ მქონია!“

მერიდება, პირდაპირ ვუთხრა,

წერილში უფრო თამამი ვარ.

მისი პასუხი სულ აგვიანებს

და ვკითხულობ 19:05 წუთზე:

არ ჰქონდა ახლო მაღაზიას და ქალაქის ბოლოში გიყიდეო!

მეც, კმაყოფილს, მეღიმება ამ ჩემს მუქთახორობაზე

და ვეუბნები თავს, რომ ეს კაცი ჩემზე ადრე არ უნდა გარდაიცვალოს.

ბოლო ერთი თვეა, ღამის საათებში,

ფეხით ვსეირნობ ცარიელ ქალაქში,

ადამიანს ვერ იპოვი, რომ მიესალმო.

ხანდახან თუ გადავაწყდები ოთარ მუმლაძეს,

რომელსაც ვარინკა წერეთლის სახელობის სკვერში,

გრძელ სკამზე, მუდამ გაშლილი აქვს

მოკრძალებული სუფრა და სიმარტოვეში ეღიღინება

ერთჯერად ჭიქაში მოკანკალე არაყს.

მეც არ ვთაკილობ, ჩამოვუჯდები ხოლმე და ათას კითხვას ვუსვამ.

ხან პურს შევმატებ მის ღარიბულ სუფრას,

ხან შოკოლადს, ხანაც ხურდას და

იმდენი უბრალოება იღვრება ირგვლივ,

ცრემლებს ვერ ვიკავებ.

სულ ერთსა და იმავე კითხვას მისვამს:

რატომ მიშვებს ქმარი ასე გვიან მარტოს.

არადა, ბევრჯერ ვუპასუხე, რომ ქმარი არა მყავს.

მერე ჩუმდება და დანანებით

თავს და მარჯვენა დახეულ ბათინკს ერთდროულად აქიცინებს.

მეც უხმაუროდ ვტოვებ და, რკინიგზის მხარეს,

ქვის ჯებირებს მივუყვები,

ზედ ამოსულ ამბროზიებს ვწიწკნი,

შემდეგ ჩემზე შეყვარებულ კაცს ვურეკავ

და ვუსხნი: უნდა თუ არ უნდა,

მაინც უნდა ვუყვარდე ასეთი არეული.

ვაგრძელებ გზას და ერთი,

რაზეც მეფიქრება:

აბესაძის მემორიალთან

ის ორი ცინდალი არ დამხვდეს,

რომლებმაც კარგად დამიმახსოვრეს

და ხელებში მაშტერდებიან, რას ვუწილადებ.

სახლამდეც მაცილებენ კნავილით და,

მერე სად ვიკარგებით, ვეღარ ვარკვევ.

შინ შესულს მხოლოდ ერთი ხმა მესმის:

„– მოხვედი, დედა?!“

იმ ხმასაც უპასუხოდ ვტოვებ და

კოლოფში შემორჩენილ სიგარეტის ბოლო ღერს ვუკიდებ

იმ იმედით, რომ დავლაგდები.