დედაშვილობა

 

წერა ყრმობიდან მიყვარდა.

მახსოვს, ეზოში ჩასულს

დედა აივნიდან როგორ მეძახდა:

„ერეკლე, შვილო, გეყოფა თამაში, ამოდი, დაწერე შედევრი და ჩადი ისევ“,

რაზეც ჯიუტად ვპასუხობდი:

„კარგი რა, დედა, რა საჭიროა დღეში ამდენი შედევრის დაწერა“

და თამაშს ვაგრძელებდი.

 

 

* * *

ვისი ტანკები დაიკავებს ამ ფართე გამზირს?

ვისი ხელები მოიქნევენ ბოლოჯერ დროშას?

 

შიში, რომელსაც სკამს ვაცლიდით,

ჯერ ისევ აქ ზის,

 

სულის შებერვით რომ გვათბობს და

სიცივით გვთოშავს.

 

როცა კორდონთან შიში ამბობს - „ხელი გამიშვი“,

როცა წასული გეგონა და უკან დაბრუნდა,

ნახელკეტარი

          ყველა

                 ნეკნი

                     არის - კლავიში,

რომელზეც

          რეჟიმს

                სხვა

                   მუსიკის

                         დაწერა უნდა.

 

მაგრამ ნოტები შენს ხელთაა, ამიტომ სხვა ხმით

იმღერე ისე, რომ გაიგოს მთელმა უბანმა,

გაიგონ იმათ,

ვინც დარაჯობს - მარცხნივ ან მარჯვნივ,

გაიგოს ყველა სახიერმა,

თუნდაც უგვანმა,

 

რომ თუ ახალ ხმას მონდომებით არ უგდე ყური,

რომელსაც ჩემი გაბზარული ხორხი ინახავს,

არ ეღირსება ქვეყანაზე

        არცერთ

                  ბავშვს

                         პური,

 

და ცას მეშახტე ვერასოდეს ვერ დაინახავს.

 

ძველი სარდაფი

 

თან ეს ღრუბლებიც ისე ჰგვანან ხანდახან წინდებს,

დაახლოებით ასეთს ქსოვდა ჩემი ბებია,

რომელიც ხშირად უჩიოდა, მახსოვს, ამინდებს,

მის არსებობას რომ მახსენებს, მურაბებია

 

და მათი სუნი (როგორ მიჭირს წერა ამ სუნზე),

რომელიც თითქოს იწყებოდა ბებოს ჩრდილიდან,

თუკი შევძლებ და წავიკითხავ რამეს წარსულზე,

გახსნილი ქილის ობმოდებულ ზედაპირიდან,

 

გამიცოცხლდება გონებაში ძველი დღეები,

ქალი, რომელიც ბავშვობაში სიმინდს მარგლიდა,

და სახლთან მდგარი მოშრიალე ძველი ხეები

სარდაფებიდან გამოტანილ სიზმარს თარგმნიდა.
 

 

***

ყველა კორპუსი შორიდან ჰგავს დაფჩენილ ხახას,

სადარბაზო რომ

ახლადმოცვლილ

კბილივით

უჩანს.

იქვე ბავშვები თამაშობენ, იმათი ხმები -

ქარის სინქრონში

ერეოდა

ნაწვიმარ

ქუჩას.

 

კაცის სველ შარვლებს თოკზე ფენდა დიასახლისი,

თვალმა

როდესაც

სიუჟეტი

მოისაკლისა.

გაავლო ცაზე თეთრი ზოლი - როგორც სახნისი -

თვითმფრინავმა და

შეიერთა

ჩრდილი

სახლისა...
 

 

უშ(ე)ნო

 

მას შემდეგ, რაც შენ ჩემგან წადი, ორი თვე გადის.

და შუაღამით ეს ჰაერიც  ისე მძიმდება,

იხსნება სივრცე და სიღრმიდან ვარსკვლავებს ბარდნის -

ყვავილები

რომ

შეიხორცონ

მწვანე

მინდვრებმა.

 

ხოლო ჰაერი, რომლის გამოც ცას ვუერთდები,

წვიმად იქცევა და ყვავილებს წვეთებს აპკურებს,

თვალებს ვხუჭავ და ფიქრს რომ ვიწყებ - ისე შევკრთები,

თითქოს

კარებზე

უცაბედად

დააკაკუნეს.

 

მახსოვს საღამო, როცა შენი ქურთუკი მეცვა,

და ყველა ფიქრის გაგრძელება სურდათ ამ ხელებს,

გათენებამდე შენ შესახებ მანიშნებს ზეცა,

მანქანის

ხმებს რომ

ქუჩა

სიმწრით

ამოახველებს.

 

მიიწევს იქით  ჩემი მზერა, როგორც ფრინველი.

შენ შესახებ კი ფიქრმა თითქოს წვერი მოუშვა,

ორი მიზეზის გამო ვხუჭავ თვალებს - პირველი:

იქ, სადაც შენ ხარ,

არ

მინდა,

რომ

სხვა

შემოვუშვა.

 

არსებობს კიდევ სხვა მიზეზი, შესახებ რომლის,

როცა კვდებიან, მხოლოდ ამის შემდეგ იგებენ,

თვალს თუ მოუნდა, შეუძლია დანახვა ყოვლის,

მათ შორის, რასაც

უმეტყველოდ

აარქივებენ.

 

გვერდით არ ხარ და ამიტომაც სულ შიგნით გეძებ,

მართლა არ ვიცი, ამ ყველაფერს რითი ვუშველო,

დახმარებაც რომ მოინდომო, ვერაფერს შეძლებ,

სხვა ერეკლე ვარ,

(სხვა ვარ-მეთქი!)

უკვე უშენო.

 

მხედველობის არე

(ნაწყვეტები მომავალი პოემიდან)

 

1.

ხანდახან ისე ახლოს გადაგიფრენს

მერცხალი,

 

წამოგცდება და იტყვი:

 

რა საჭიროა,

ასე მიუახლოვდე მას,

ვისაც  სიარულიც მობეზრდა

და იძულებულია,

სხვების დასანახად ცოცავდეს.

 

2.

ადამიანები არ დადიან,

ისინი ცოცავენ,

 

ცოცვას ვერ თმობენ

ცადაჭრილები

და იგონებენ მიწის ნიღბებს,

რომელთაც  სახით ასკდებოდნენ

წაბორძიკების და

წაქცევის დიდოსტატები.

 

სახედაკრულები,

მიწაზე მიწებებულები,

თვალებით მაღლა მომზირალნი ამბობენ

სიტყვებს:

 

„ხელოვნება“

„ღმერთი“

„გამოტოვება“

 

3.

ბავშვობაში, სანამ სიარულს ვისწავლიდი,

ტანით იატაკს რომ ვეკროდი და

თვალი ჭერში გამირბოდა,

 

კედლის კუთხეში

ჩამოხეული შპალერის გვერდით

აიბლანდა ჩემი მზერა

ობობის ქსელში.

 

ბებიამ ღმერთი რომ ახსენა,

საწოლზე იწვა ნახევრადმცოცავი

და გამოლეული.

 

მე ვუყურებდი დიდ და შავ წერტილს,

მარცხნივ და ზემოთ.

 

4.

ადრეც მითქვამს, მაგრამ  პირველად ვწერ,

 

როცა  დასასრულზე ვფიქრობ,

მახსენდება გამოტოვებული ადგილები

საფლავებს შორის

ძველი ეკლესიის ეზოში.

 

სადაც მცოცავები

ხეების ჩრდილში

მერცხლების ენით ავსიტყვაობენ:

 

ჩვენ შეგვეძლო, უარესადაც გვეცხოვრა,

მაგრამ არ შეგვეძლო,

უკეთესად მოვმკვდარიყავით.

 

5.

რამდენი რამე შეიძლება გამოტოვოს

თვალმა

 

როცა ახამხამებ და იქით გრჩება ნახევარი ცხოვრება.

ალბათ იქ  სხვანაირად მოიქცეოდი,

სხვანაირად ისწავლიდი სიარულს,

 

სიყვარულსაც სხვანაირს ახსნიდი

და როცა გასავლელს ამაყად გაივლიდი,

დაიღლებოდი და უკან დაბრუნდებოდი,

 

არავინ დაგხვდებოდა სახლის კართან

ისეთი მტკიცე და ცოცხალი,

როგორც საყვედურები წინა ცხოვრებიდან.