სინანული
ვცადე გაქცევა... ვცადე ბევრჯერ, თუმცაღა დღემდე
ვერ მოვახერხე დატოვება ცოდვილი ტანის...
მეც მქონდა ჩემი ნეოლითი... ეპოქა ტანის...
და ასე შემდეგ... ასე შემდეგ... და ასე შემდეგ!
ახლა ყველაფერს ერთნაირად ვხედავ შეკვეცილს -
ოცნებებს, ფიქრებს, ციფრებს, სიტყვებს, ზმნებს და ზმანებებს...
და ოდინდელი სინანული თავს არ მანებებს,
რომ საკუთარ თავს ვერა, ვერა, ვერ გავექეცი!
2 სექტემბერი, 2019
სექტემბრის ღამე
სექტემბრის ღამე დედამიწის ტრიალს მიჰყვება,
ჩემი ჭრიჭინა უკანასკნელ სიმღერას მღერის
და უკვე თითქმის სულთმობრძავი ბალახის ღერი
ბედნიერ დღეთა დასასრულის ამბავს მიყვება.
გავყურებ ზეცას მთიების და მთვარის მაყრიანს,
ვიხუტებ გულში უძილობით დაჭმუჭნულ საბანს.
ვერ დაარქმევდა სახელს, ალბათ, ამ სურათს საბაც:
წარსულის ფსკერზე მწოლს მომავლის ბელტებს მაყრიან.
5 სექტემბერი, 2019
ნუ დამპატიჟებთ...
ნუ დამპატიჟებთ, სამწუხაროდ, ვეღარ გეახლებით,
ზამთრის ზვავებმა ყველა გზა და კარი ჩაკეტეს.
დევს ცხრაკლიტულში რაც ვიშრომე, რაც გავაკეთე
და ჩავლილ დღეთა მოწმეებად დგანან სახლები.
აზის ბეღურა წყალდაწრეტილ, დაღლილ შადრევანს
და წყურვილს იკლავს შერჩენილი ციცქნა წვეთებით.
თითქოს საღამომ მომიჭირა ბინდის ღვედები,
მაგრამ ჯერ კიდევ ეძნელება ჩემი წათრევა.
9 სექტემბერი, 2019
კიდევ ერთი დღე…
თითქოს დაკეტეს მუზეუმის მძიმე კარები,
კიდევ ერთი დღე საუკუნოდ წარსულს ბარდება.
ვუმზერ ცხოვრებას ვიტრინაში, როგორც არტეფაქტს,
ვათვალიერებ, მაგრამ ახლოს ვერ ვეკარები.
თითქმის სამყაროს ნახევარი დაცარიელდა,
დარაბებს მიღმა შუქს აქრობენ, შლიან საწოლებს
და ღამე, როგორც ახალგაზრდა დევის საცოლე,
დაწნულ თმებს იშლის დედამიწის დასალიერთან..
10 სექტემბერი, 2019
ზამთრის წინათგრძნობა
თვალსაწიერი ჭილყვავებმა შავად დაფარეს,
დღის მხურვალება შეუმჩნევლად განიბნა ქარში.
მალე ცისკიდე დედამიწის გულმკერდზე გაშლის
ფიფქებით ნაქსოვ უზარმაზარ თოვლის ტრაფარეტს.
თბილი ამინდის მოლოდინი უკვე აღარ ღირს,
ჰაერი თითქოს ილესება ყინვის ეშვებად.
გამოცოცდება ღელის პირზე ციცქნა ბაყაყი
და შუა წყალში თავგანწირვით გადაეშვება.
11 სექტემბერი, 2019
მომინანქრება
ქარები ქრიან და მე ვამბობ: ამინ ან ქარებს
ან დღეებს, ქარებს რომ შობენ და უშვებენ კარში.
ქარების ქროლვა ზამთრის ჰაერს ამინანქარებს
და პირველ თოვლზე ჩემს ნაკვალევს ნამქრებით არ შლის.
დავემშვიდობე შემოდგომის სანუკვარ დარებს,
რომლებიც ავდრით ჩაანაცვლა დროის დინებამ.
მე ველოდები, როცა თხემზე ამოვა მთვარე
და სიყრმის მამალს ქანდარაზე ჩაეძინება.
17 ოქტომბერი, 2019
მზე ჩადის...
სიყვითლის მეფე - დრო დადგა და - დაბრძანდა ტახტზე,
საუფლო მისი ხმელეთიდან ზეცამდე აღწევს.
ქვეშევრდომები ფოთოლცვენით სტოვებენ სცენას,
ჩიტების სტვენას ენაცვლება ქარების სტვენა.
პატრონზე დარდობს დაწოლილი საფლავზე ძაღლი,
მდინარეს ძილი ენატრება, დინებით დაღლილს.
საღამოს ბინდი ეპარება ფერმკრთალ ნაპირებს,
მზე ჩადის, თითქოს ხვალ ამოსვლას აღარ აპირებს.
18 ოქტომბერი, 2019
თოვლის მოსვლამდე
არსად არა ვარ წასასვლელი, ვრჩები სახლში და
სარკმლის მინებზე მიხატული ყინვის ნაყშიდან
გავყურებ ეზოს, სადაც ბოლო ფოთლები ცვივა
და სმენას სწვდება ბეღურების ჟივჟივი: “გვცივა!”
მე წელს ზამთრისთვის მარტოდმარტო ვიჭერ თადარიგს,
ბუხრის სიღრმეში უღიმღამოდ ღვივის ღადარი
და როგორც ფიფქი ნაადრევად ჩამოვარდნილი,
თოვლის მოსვლამდე მოლოდინის ვარ ბინადარი.
25 ოქტომბერი, 2019
ვისთვის მეკითხა?
ვისთვის მეკითხა? - ყველა თავის ბუნაგში იწვა.
საყდრის სამრეკლოს შეყინვოდა ბებერი ზარი.
უკუნ ღამეში მივდიოდი დაღლილი მგზავრი
და მხოლოდ ღამის ქარბუქებმა იცოდნენ, ვინც ვარ.
გათოშილ ტრამალს ვერ ავუღე ვერაფრით ალღო,
მე არ ვიცოდი, რამდენია სავალი კიდევ.
ვისგან გამეგო: გამოჩნდება სამყაროს კიდე?
ვისთვის მეკითხა: გათენდება ოდესმე, ხალხო?
5 ნოემბერი, 2019
ანაბეჭდები
ვფიქრობ, ჩემ შემდეგ ეს წიგნები სად დაიდება,
რომელ ხანძარში ჩანავლდება ეს ხელნაწერი,
როგორც ბოლომდე აუხსნელი სიტყვა “დიდება”,
როგორც მთებს იქით ჩამავალი მზე ალმაცერი.
ვიზნეკეთილე, ვიმარტვილე, ვიგიჟე, ვცოდე,
რომ ცოცხალი ვარ, ხან მჯერა და ხანაც ვეჭვდები...
მე არსებობის ნივთმტკიცებად დამრჩება ოდენ
თითების მკრთალი, ძლივსსაცნობი ანაბეჭდები.
21 ივლისი, 2020
