გენირე ფაშაევა რამდენიმე წიგნის ავტორია. იგი დიდხანს ეწეოდა ჟურნალისტურ მოღვაწეობას. ამჟამად აზერბაიჯანის რესპუბლიკის მილი მეჯლისის (პარლამენტი) დეპუტატია. წლების განმავლობაში ხელმძღვანელობდა აზერბაიჯანსა და საქართველოს შორის პარლამენტთაშორის სამუშაო ჯგუფს; დღეს აზერბაიჯანის მილი მეჯლისში კულტურის კომისიას განაგებს. აღსანიშნავია, რომ ქალბატონი გენირე საქართველოს საპატიო მოქალაქეა.  მისი ლექსები პირველად წარედგინება ქართველ მკითხველს.

 

 

მიედინები

 

მიედინები

სხივივით ჩემში,

მიდიხარ და კვლავ

გულს უბრუნდები.

ვით გაზაფხულზე

მშობლიურ მხარეს

უბრუნდება

წეროს გუნდები.

 

ვიცი, ჩვენს შორის შორი გზა არის,

ვიცი, ბევრია გადასალახი.

ეს ვიცი, მაგრამ  მაინც მიყვარხარ,

გზაზე ვბიბინებ, როგორც ბალახი.

 

გულს ნუ გამიტეხ,

შენ მყავხარ გულში!

ნუ ამატირებ,

ცრემლად მეღვრები!

გაგიმეორებ,

გითხარი გუშინ,

სული ხარ ჩემი,

კედლებს ეხლები...

 

გზის ბოლოს შენ რომ მელოდებოდე,

სულმოუთქმელად განვვლიდი გზასა.

სიცოცხლის ბოლოს მეგულებოდე,

დღეს დავიდგამდი საფლავის ქვასა.

 

 

უშენობა

 

ეს უშენობის გარიჟრაჟია,

მნათობი არ ჩანს.

მაჟრჟოლებს,

დილა სუსხიანია,

სხეულს ვერ მითბობს

აისის ფარჩა...

სივრცე მოუცავს ბურუსს სრულიად,

დასაბამია,

თუ ეს საწუთროს

აღსასრულია?...

 

 

ვიცი, კარგად ხარ

 

წახვედი, თითქოს დაეშვა ფარდა

და სიხარულიც გაიყოლიე.

თითქოს ამქვეყნად ტკივილის გარდა

მესაიდუმლე არცა მყოლია.

 

შორსა ხარ, თუმცა შენი სიშორით

გაჩენილ ცეცხლთან ვდგავარ და ვთბები,

ვიცი, კარგად ხარ, გყავს გულისსწორი.

თავს ვინუგეშებ მოგონებებით...

 

 

საიქიოში

 

როცა მოვკვდები,

მხოლოდ სიყვარულს

წავიღებ ალბათ

საიქიოში.

 

მხოლოდ შენს სახეს

გავიყოლიებ,

სახეს, თვალებში რომ ჩამეხატა,

როცა გიხილე.

 

გამშრალ ტუჩებზე

დამაჩნდება

შენი სახელი.

 

სამნი დავტოვებთ

ამ წუთისოფელს:

მე,

სიყვარული

და უტკბილესი

მოგონებები...

 

 

ვინაა

 

ნუ იკითხავთ, ვინ არის ის,

ვისაც ქარი სულს უწეწავს,

ვისაც ხრუკავს მირაჟები,

მონატრება გაგიჟებით

ვისაც ახრჩობს -

მე გახლავართ, მე, ის ქალი!

 

ნუ იკითხავთ, ვინ არის ის,

ვისაც ლექსი და სიმღერა

სულს უკვნესებს და ატირებს,

დააკვირდით თქვენ ამ ლექსში

ციცქნა ტირეს -

მე გახლავართ, მე, ის ქალი!

 

 

გადიან წლები

 

გადიან წლები

და უშენობას

შემოდგომაზე

უფრო მძაფრად ვგრძნობ.

შემოდგომა ხომ

შეხვედრის დროა.

 

გადიან წლები

და შემოდგომა

შენს თავს მახსენებს

განმეორებით.

შემოდგომა ხომ

პოვნის ჟამია.

 

გადიან წლები

და ყველა სარკე

კიდევ ერთხელ მეუბნება, რომ

უშენოდა ვარ.

 

 

***

 

მოგელტვი, მაგრამ

არც შენთან მიღირს

და არც უშენოდ მაქვს მოსვენება.

გშორდები, მცივა,

ახლოს მოსული

ვიწვი მაგ ცეცხლის სიმხურვალეში.

 

 

* * *

 

მყოფნის ძალა და გამბედაობა

იმისათვის, რომ შენ მიგატოვო,

მაგრამ მერე საით წავიდე,

ეგ აღარ ვიცი.

 

 

საკმარისია

 

შენთვის რომ ვიწვი,

იმ ცეცხლის მწარე ბოლი იხილო,

საკმარისია.

 

სად ხარ,

ვისთან ხარ,

აზრი არა აქვს...

ოღონდ გახსოვდე, 

საკმარისია.

 

ეფერებოდე

სხვის შავ დალალებს,

გულში კი ჩუმად გენატრებოდე,

საკმარისია.

 

იყავი სხვისი,

ოღონდ იყავი,

კარგად იყავი,

საკმარისია.

 

 

* * *

 

სადაც მიდიხარ -

ან სამოთხეა, ან ჯოჯოხეთი.

შინ შენთვის ზიხარ -

ან სამოთხეა, ან ჯოჯოხეთი.

და ის, რაც გიყვარს -

ან სამოთხეა, ან ჯოჯოხეთი.

ისიც, გულით რომ ატარებ დიდხანს -

ან სამოთხეა, ან ჯოჯოხეთი.

 

 

ქალი

 

თუ გსურს,

თუ გინდა შეიცნო ქალი,

შეხედე სევდას,

შეხედე ღიმილს

მის თვალებში რომ ციალებს და

ენაცვლება ერთიმეორეს.

 

 

შევეგუე

 

მე შევეგუე ლოდინს და სევდას,

თვალები გზას და

ცას შეეგუა.

 

ძილგატეხილი შევყურებ ღამეს,

ღამე - ჩემს თვალებს,

მარტოობა კი მე შემეგუა.

 

მე შევეგუე

გაცრუებულ იმედებსა და

უიმედობას.

 

გული სევდიან გაზაფხულსა და

შენგნით დანგრეულ

სახლს შეეგუა.

 

და ვეღარა მღლის

ბაყბაყ-დევივით დაუმარცხებელ

ბედთან ჭიდილი.

 

მე შევეჩვიე

ამ ჩემს ჯოჯოხეთს,

შევეგუე და

მისი ცეცხლი მეალერსება.

 

 

მარტოობა, როგორც ბედისწერა

 

თქვენ სადაცა გსურთ

იქ დამმარხეთ,

დამასაფლავეთ.

ის იყოს ჩემი ძვალთშესალაგი

და ჩემი ოდა.

დე, მარტოობამ მომგვაროს შვება.

ოღონდაც ის, ვინც

არასოდეს მეფერებოდა,

ჩემი საფლავის ქვასაც ნურასდროს

მოეფერება.

 

 

მოდი

 

დამღალა უშენობამ და

სევდამ დაწრეტილ წყაროთა.

„ეგებ“ და „იქნებ“ ვფიქრობდი,

ბედი კი არა მწყალობდა.

 

გელოდი

და არ მოხვედი,

გელოდი, დიდხანს გელოდი...

სანამდის მზე არ ჩასულა,

სანამ სიკვდილი მოსულა,

მოდი!

 

 

დუმილი

 

ჩუმად თუ ვარ და

არაფერს ვამბობ,

ნუ მოგატყუებს ეს მდუმარება.

დუმილით მინდა რაღაცა გითხრა,

დუმილით მინდა აგიხსნა რაღაც,

იცი, რას ნიშნავს,

დუმილით ბუნტი,

ანუ უთქმელად თქმა ყველაფრისა.

 

 

მოლოდინისა

 

ღამით თუ უცებ გაგეღვიძება,

იცოდე, შენზე ვფიქრობ იმ წუთში.

თუ უნებლიეთ მიაშტერდები

ჰორიზონტისკენ გატყორცნილ გზასა,

იცოდე, ვზივარ და გელოდები.

 

თუ უნებლიეთ მოიწყინე და

ვერ გაგიგია, რატომ, ან რისთვის,

იცოდე, ძლიერ მომენატრე და

აქ, ჩემი სახლის ზღურბლიც კი გიცდის.

 

აზერბაიჯანულიდან თარგმნა  იმირ მამედლიმ