„ქარი: რა არის ის? მას ვერ ხედავ, მაგრამ გესმის და გრძნობ მის ძალას...ყური დაუგდე ქარს და შეიცნობ ქარს. ქარი უბერავს და თაობები მისი ფოთლებია. არ არსებობდა იმაზე დიდი ხოტბა, რასაც კონფუციზე იტყოდნენ: მან იცის, საიდან მოდის ქარი”.

                                                                                       ელიოტ უაინბერგერი*

 

იმ დილამდე კრიალოსანივით ითვლებოდა მზეჩამქრალი დღეები:

 

სამყარო აღარ მელაპარაკება. რობერტ კელის ხმა სიხარულით აღარ მავსებს, ჩემი წარსული რომელი ფრთებით, რა სისწრაფით გამომეკიდა… არტურ რემბოს წერილები აღარ მიტეხენ ძილს და სიზმრებს. ლხინი იქ არის, ჩვენ ჭირი გვერგო, ფქვილი იქ არის, ჩვენ ქატოს ვურევთ განთიადებში ჩვენი ცხოვრების. აღარ მსურს ცეცხლთან შიშველმა ვიცეკვო - როგორც მაგმა, ჯადოქარმა, ქარში ნებას რომ ეთაყვანება. აღარ ვიკვლევ არქეტიპებს. ბამბუკების ტყე ვნების ალში აღარ ეხვევა და ის სახლიც, სიკეთით სავსე, განთიადს აღარ გამოამზეურებს ჩემთვის. თოლიები აღარ უცურდებიან ტბაზე გარითმულ იისფერ ღრუბლებს, კაკლის ფოთლები აღარ მიზიარებენ წინასწარმეტყველებას: აღარ ვიცი, ვინ მოკვდება, ვეღარ ვგრძნობ მომავალს. ქარიც, ხმაურად იქცა, მუსიკად რომ ვთარგმნიდი ადრე. როგორ გამოვხატო მადლიერება, იქნებ სადმე შევხვდეთო - მკითხა... აღტაცებას აღარ მანიჭებს ცა. ყველა სიტყვა, რომლის თქმაც სურდა... ვეღარ ვკითხულობ იმ ვარსკვლავებს. პისარნიკთან დიალოგი აღარ გამომდის. პოეზია მისი ხსოვნისადმი უკვე მიძღვნილია. ანტონენ არტომ თქვა, რომ ყველაფერი, რომ ყველაფერი, რაც დაწერილა…

 

სად გავიყინე.

               სად გავჩერდი.

                                სად დავასრულე.

                                                    სად ვქრები. როგორ.

 

პერვერსიაა ჩემი ჩრდილის ასფალტთან ფლირტი. მწვანე გვამი ვარ, მწვანე ენაზე ვაბინავებ სიკვდილის პეპლებს. თაფლში ჩამბალი ლებნები. საკე. პარალელური პოეზია. გურჯიევის სწავლებები. ცხოვრება რეალურია მხოლოდ მაშინ, როცა ხილვა ვარ. მხილველის პოეზია. ირმის შემქმნელთან დაბრუნების სიტკბო იქ, უძველეს გამოქვაბულში. წყვდიადებში მზეებს ვეძებდი. სასწაულების მჯეროდა. ახლა სიცარიელის მწამს: არაფრით სავსე, წერტილივით ბასრი სიცარიელის. ყველაფერია არაფერი: სიმშვიდით მაქვს დახუჭული თვალები და წამწამებთან დიდი იმედების ჩრდილები წვანან.

თვალებთან იყო.

თვალებთან იყო და არ იყო.

თვალებთან იყო და არ იყო ჩრდილები.

 

სიკვდილი მოაქვს პოეზიას / თქვი ეს თამამად / სიკვდილი მოაქვს პოეზიას / იყვირე, მიდი! / სიკვდილი მოაქვს პოეზიას / მიწვდი ხმაურის უმაღლეს ბგერებს / ამიტომ კვდომა მხოლობითია, ღვთაებრივი, მწუხარე, ქარი...

 

                                                    ენა დავლუქე.

                                                           გამღებ სათქმელთან

                                                                                   ჩადგა ნიავი.

 

ვინც უნდა ვიყო, კარს იქით მელის. ზღურბლს აქეთ ვკვდები, არასწორი კარი შევაღე, მაგრამ სხვაგვარად ვიხილავდი კარს მიღმა სიტყვებს? ის სიტყვა მიხმობს, რომელიც ვარ, მივყვები მის ხმას, მისი ჩრდილია, რადაც მიცნობ, როგორსაც მხედავ სიტყვა კი არა, მისი ჩრდილი ვუშვებ შეცდომებს. მოვა და იტყვის: დაგაბრუნებ საკუთარ თავთან. ვინც უნდა იყო, კარს იქით იცდის. იტყვის, მოვედი, შევაღოთ, მზად ხარ?

კარი იყო.

კარი იყო და არ იყო.

კარი იყო და არ იყო გასაღები.

                                               

იმ დილამდე, კრიალოსანივით ითვლებოდა მზეჩამქრალი დღეები

შუაღამე წყლიანი იყო იმ დილამდე, ნისლიანი.

ის შუაღამეს შეუერთდა:

დაბნეული როგორც უეცრად ფესვადგმული ხე

სად მოეჭიდოს, რომელ მიწას, რომელ ახალ გზას...

ფიქრებით ცაზე ეკიდა, ფესვებით ნაბიჯებს დგამდა,

ღეროტანი ცისა და მიწის ხიდად მიჰქონდა. 

მისი სხეული იყო.

მისი სხეული იყო და არ იყო.

მისი სხეული იყო და არ იყო მატერია,

უფრო კავშირი, გასაღები, შუაღამეში სულის ნათება.

იმ დილამდე, შუბლივით შეკრული პერანგით წავიდა.

წყვდიადდალეული მუცლით წავიდა,

გზა-ნაბიჯ ვარსკვლავები სცვიოდა.

მსურდა ქარივით ავდევნებოდი,

ძირს წამსკდარი ვარსკვლავებით მისი ბეჭები მომეხატა,

მისი ზურგი მომეხატა - ასეთი მძიმე და თან მსუბუქი.

მისი ზურგი იყო.

მისი ზურგი იყო და არ იყო.

მისი ზურგი იყო და არ იყო მძიმე და მსუბუქი.

შერეული ტექნიკით შესრულებულ ტილოს ჰგავდა

გზა, რომელსაც ის დაადგა.

ტალახი ზეთობდა,

ტალახი მედიდურობდა,

ტალახი ძღებოდა მისი ნაკვალევით.

იმ დილამდე სხვა ოთახში მეძინა,

სხვა კართან მოვკვდი იმ დილამდე,

მაგრამ იმ დილით,

კედელზე, რომელიც მას ეყრდნობოდა,

ათინათი ათამაშდა.

კედელთან, მხრებით რომ ათბობდა,

ფრთებივით აშრიალდა დილის მზე.

დილა იყო.

დილა იყო და არ იყო.

დილა იყო და არ იყო საკრალური.

გვეთამაშება სამყარო, ვამბობ. ხელს მკიდებს.

ჩვენც ვეთამაშოთ, ვამბობ. ხელზე ხელს ვკიდებ.

დილის ქარებს კი ისევ გაეღო ჩემი ბრმა ყური.

ამეტყველდა, ამოძრავდა, ათვალთვალდა.

ხედავ? იტყვის და ხელისგულებში მოქცეულ ქარს

წამწამებთან მომიახლოებს.

ხედავ? იტყვის - ქარი მოგიტანე.

ქარი, რომელიც ასე გწყუროდა,

აჰა, დალიე, პეშვით მოგართვი.

ქარი არის.

ქარი არის და არ არის.

ქარი არის და არ არის მაგიური!

 

 

* წიგნიდან: vademecum. 2021.