დაჯახებული მატარებელი

 

ირწევი, თავსაც ახლი ვაგონის ფანჯრებს

და კაუჭებივით საფეთქლებში გერჭობა რკინის საკეტები. 

ასრიალებ შუშას და სწრაფ ჰაერს პირით იჭერ, 

განვლილი გზების სითბოთი ივსებ კუჭს. 

ისე გეძინება, როგორც მაშინ, იატაკზე რომ გაიშხლართე,

როცა ტიროდა შენი უსწორმასწორო სახე, 

ცრემლის ქაფით დასველებული.

ამ გუბეშივე დაგეძინა მტვრიანი იატაკის სუნთან ჩახუტებულს, 

პარკეტის ღრიჭოებთან მოლაპარაკეს. 

რა არ ჩასძახე, 

არცერთმა ნაპრალმა არ გაგაგონა ხმა. 

შენი მეუღლე ბოლო გაჩერებაზე დადგება და დაგიცდის. 

მთავარია, ამის გჯეროდეს, 

ბრმად. 

მატარებელი გაჩერდება და არ ჩახვალ. 

ყველა ბაქანი მორყეულია შენთვის. 

სოკოებით დაიფარა სალაროები, 

დალპა და გაუქმდა. 

აღარავინ გიცდის სინამდვილეში. 

ურთიერთობა დაჯახებული მატარებლის მყიფე ეფექტით. 

არ იძებნება აქ დამნაშავე. 

ამ ლიანდაგის გრძივ ფურცლებზე

არ დაიწერება სამომავლო გეგმები წარმატებების შესახებ, 

არ დაირგვება შენი ყანა,

არ მოისხამს საჩუქრებით სავსე თავთავებს -

თუ შენ არ გინდა, 

თუ არ ეცდები გამოასწორო ძლივს ჩადენილი სიკეთეები, 

რომლებიც დღემდე შეცდომებად ყურთან გიჩხრიალებს -

შენი სმენის ნიჟარები ამ მუსიკისგან დაიმსხვრა. 

დღეს უკვე ვეღარაფერს მოიმოქმედებ. 

არ წავა წინ დაჟანგებული ვაგონები, 

თუ შენ არ გინდა. 

არ დაიძვრება მატარებელი, 

აღარ გამოვა ალი მისგან, 

მხოლოდ ბურუსი, მგზავრებისაგან ამოოხვრილი - 

ამ კვამლით კივის გამცილებელიც. 

მატარებელი ლიანდაგებზე არ გაასრიალებს ტანს. 

დაეზარება შენი თრევა, 

ასეთი მოწყენილი მგზავრი არავის უნდა.  

აღარ წაგიყვანს უცხო სოფელში, 

სადაც ცხოვრების გაგრძელება მოგინდა. 

არ აშენდება შენი სახლი, 

თუ ეს არ გჯერა. 

დაჯახებული მატარებლის ეფექტით

შენი ახალი შეყვარებული თავს გაწონებს 

და მძიმედ  წვება დასაძინებლად. 

მასაც ცხვირწინ დაეხურა კარი და ხელგაშვერილი დარჩა.  

მისდევს, მუხლისთავები ეწვის, 

სირბილის დროს ტანსაცმელს იცვლის.  

ჯერ ქურთუკს, მერე პერანგს, ფეხსაცმელს, ჰალსტუხს 

და მირბის შიშველი,

სხვა არაფერი დარჩენია საჩვენებლად. 

როგორ მიიზლაზნება შორიდან ტყე. 

კენწეროები პროფესიონალი მოცეკვავეები არიან. 

შენც გინდა, გადახტე და გატყიურდე, 

ჩაიცვა წითელი კაბა, ნეკერჩხლის ფოთლებისგან.

ჩიტის ნისკარტებით ამოქარგული, შენი ინიციალებით.

აღარასოდეს დაუბრუნდე გახურებულ ქალაქს,

იმ ქუჩას, რომელზეც დაიბადე,

იმ ეზოს, რომლიდანაც გაურბოდი მამაშენს. 

ვაგონებიდან მიტოვებული სადგურები ქანაობენ, იწელებიან. 

ფანჯრიდან გაფრენილი ჩემოდნები ჩიტებს ხვდებიან 

და მათთან ერთად მიწას ასკდებიან, შუაში გადახსნამდე.  

გატენილია ჩემოდნები უშნო საცვლებით. 

იმ ნივთებიდანაც არაფერი გეკუთვნის შენ. 

არ წავა მატარებელი უშენოდ, თუ ეს არ გინდა.  

არ წავა მატარებელი უშენოდ არსად. 

არ დაიძვრება ადგილიდან.

 

 

ოდესმე გიცეკვიათ?

 

ოდესმე გიცეკვიათ მკვდარი მამის წინ?

აი, მე - კი. 

მისი სავარაუდოდ თხელი თმის ღერები ჩემი დასის წევრები იყვნენ. 

ხელებიც გადავხვიე მათ და ვხედავდი, როგორ იოფლებოდნენ. 

სათითაოდ მაქვს დათვლილი ყველა ეგ წვეთი. 

მისი ჩუმი პაუზები და ჩემი კაპელდინერები 

თურმე დიდი ხნის მეგობრები არიან. 

ჩემი მოდუნებული ცხოვრების კიდევ უფრო გულახდილი მუშაკი. 

სალაროში ბილეთები უკვე დიდი ხანია გათავდა. 

აქ მოსაწვევებითაც ვერ დავპატიჟებ ვერავის. 

ჩემი დანგრეული ოჯახის თეატრი. 

რა ლამაზია. 

მისი გახუნებული ტანსაცმელი,

თურმე თვითონ რომ აუთოებდა,

ცხვირწინ დაგვიყარეს ამოსარჩევად,

როგორც დაუწერელი ანდერძი, რომელსაც ჩაიცვამ. 

მე ამოვირჩიე მათ შორის საუკეთესო, ჩემთვის, 

მაშინ, როცა უკვე მკვდარია. 

მის გარდერობში ვიქექებოდი. 

სულგამოცლილი ტანსაცმელი გავიყავით მე და ჩემმა პატარა დამ. 

ვის რა უფრო მოეწონება. 

იმან მაჯობა გემოვნებაში. 

ჩემი თეატრის იატაკს სჯობდა მისი არსებობა.

ყველა კარგ ნაცეკვს, ცხვირწინ დახურულ ყოველ ფარდას, 

ხავერდოვანს და მოწითალოს. 

ოდესმე გიცეკვიათ ვინმეს თვალწინ? სპეციალურად?

აი, მე - კი, 

მხოლოდ ერთხელ, თანაც იოჰან სებასტიან ბახზე. 

თუმცა არ მახსოვს მერამდენე კონცერტი იყო. 

მხოლოდ შავი სურათი მაკვირდებოდა ახლად წაყრილი მიწიდან. 

ოდესმე გიცეკვიათ მკვდარი მამისთვის, ღმერთის დაკრულზე?

აი, მე - კი. 

შავი მეცვა მეც მაშინ და სრიალებდა ჩემი პარკეტი.  

ერთი სული ჰქონდა, რომ წავექციე. 

ყველაფერს აკეთებდა ამისთვის. 

ქვევიდან მეჩხუბებოდა, ფეხისგულებზე. 

მე კი მაინც ვიცეკვე და არ დავეცი. 

მის ქუჩაზეც ვიყავი და ვნახე ის, მოლანდებული გამხმარი სახე,

ფიჩხის ხელებით,

თავზე ჰქონდა შემოწყობილი, ხის ტოტებივით 

და მემშვიდობებოდა უსიტყვოდ. 

ზოგჯერ ადამიანებს ხუმრობა უნდათ და ამის ძალა აღარ აქვთ. 

ეპატიებათ სასიკვდილოებს. 

სინამდვილეში ეს უთქმელი ბოლო ხმებია.  

ხელს არ ააქნევენ ისინი 

და მაინც თავისებურად გეთხოვებიან, 

იმისთვის, რომ სამუდამოდ დაგამახსოვრდეს. 

არც ისეთი სასიამოვნოა ეს სურათი. 

ეს იცოდე. 

როგორ იმარხებიან ადამიანები. 

კარგად ისწავლე, 

რომ ამის მერეც არ შეგეშინდეს და არ დაიბნე. 

როგორ კვდებიან. 

როგორ ვაგრძელებთ იმას, რაც არ ვიცით. 

მოეწონებოდა ეს იოჰან სებასტიან ბახს. 

გიჟია ისიც. 

ოდესმე სადმე გიცეკვიათ დამთავრებულზე?

აი, მაშინ, 

როცა რაღაც დაშრა 

და შენ ხელახლა უნდა გაცოცხლდე -

გამოტოვებული ცხოვრების ცეკვა

ჯერ არავის დაუდგამს?

აი, მე - კი.

რომ არ დამეწერა ამაზე - 

არ შემეძლო.

 

 

სანამ თოვლი მოვა

 

დამესიზმრა რომ მეძინა, ღრმად. 

გვერდით მომიწექი და მითხარი, 

რომ სხვა ქვეყანაში მიდიხარ. 

სიზმარში მეწყინა,

ვიცოდი, ვერ გამოგყვებოდი. 

რომ გავიღვიძე, 

ხის ტოტებზე დავანთე დაბადების დღის სანთლები. 

იწვოდა ხე. 

გაუწითლდა კენწეროები 

და წელში მოიხარა, 

როგორც დრაკონის ალი. 

იქნებ ჩაიფიქრო რამე, მაგრამ 

შენმა სტუმრებმა სურვილები 

სახლიდან დაუკითხავად გაიტანეს, 

როგორც მეორადი ავეჯი. 

სანამ თოვლი მოვა,

ფოთლებისგან გაგიწმენდ აივანს,

მოვუბოდიშებ შენს გამხმარ ყვავილებს,

მორწყვა რომ დაგეზარა. 

ჩამოვაფარებ ფარდებს და ისე წავალ. 

სანამ თოვლი მოვა,

ბევრჯერ იჩხუბებ საკუთარ თავთან,

ოღონდ არ გეცოდინება, რის გამო. 

თქვენ ერთმანეთის არ გესმით. 

გაბრაზდება შენი თავი 

და სახლიდან გაგექცევა. 

ცხვირწინ მოგიჯახუნებს კარს. 

რომელიღაც ბარში შევა. 

შენ, მარტოსგან მიტოვებული - 

მარტო დარჩები. 

მერე პირველ თოვლს დაელოდები, 

იმიტომ, რომ 

ფიფქებსაც დაბადების დღე აქვთ. 

ისინიც თავისი თავით აქრობენ სანთლებს, 

ისევე, როგორც შენ. 

 

 

მგზავრის ანგელოზი

 

ავტომობილის უკანახედვის სარკეზე 

ხის წითელი ანგელოზი ქანაობს. 

ზოგჯერ ეჯახება კიდეც სარკეს. 

რკინის ფრთები აქვს და იღიმის. 

ველტენბურგის სააბატოდან გამოგატანეს, სამახსოვროდ. 

ალბათ არ იციან, რომ ბავარიელი ანგელოზი არ არსებობს. 

წესით კატასტროფებისგან გიცავს, 

ცდილობს, რამეს არ შეასკდე.

მთავარია, უკანაც ხშირად გაიხედო. 

ის კი არ იცის, რამდენჯერ მოგტყდა გვერდითი სარკე, 

დაუდევრობით. 

იმიტომ, რომ მარცხნივ გახედვა გიჭირს. 

მისჩერებიხარ პირში მომავალს და ცალი თვალი უკან გაგირბის. 

სამაგიეროდ, ავტომობილში ხშირად გძინავს, 

ტანსაცმელს იცვლი და ხანდახან წითელ შუქნიშანზე საუზმობ. 

არც ის იცის, შენს შვილს მოსახვევში ტუჩი რომ გაუხეთქე. 

არც ის, სახლის ათივე სარკეს რომ გაურბიხარ. 

დაინახავ და კედლებს ეფარები. 

გეშინია საკუთარი გამოსახულების. 

გამოიცვალე და იმიტომ. 

დედას ემსგავსები უფრო და უფრო. 

მკერდი კი ისევ არ გაქვს, 

ისევ ვერ იგებ, რანაირი ქალი ხარ 

უმკერდოდ. 

ვერ ეგუები შიგნიდან სულით გამოხრულ გარეგანს. 

შიგნიდან თავი როგორ შეაჭმევინე 

ან სული რატომ მოაშიე ასე ძალიან? 

წყურვილსაც არ უჩივის არასდროს. 

არც ის იცის, ღამით, ძილის წინ, ფეხზე დემონი რომ გეთომარება.  

ან როცა სიზმარში ცერა თითს კისერზე გისვამს, 

რატომ არ აინტერესებს ეს შეგრძნება,

ამ დროს სად არის, ვისთან ქანაობს, რატომ არ გიცავს ამისგან?

ისე, ერთი კარგი თვისება მგზავრის ანგელოზსაც აქვს,

როგორც კი გაიფიქრებ მასზე,

სულზე კარაქი გადნება. 

შაქარივით ლბება კანზე ხორკლები. 

კოღოს ნაკბენები ქრება. 

შენში რბილობი იღიმება და ფერს იცვლის, 

ღიავდება. 

შენც გყავს,

იარე, იარე, 

სადმე გზაზე დაგხვდება შენი ანგელოზიც, 

გაუჩერე და ჩაისვი. 

 

 

მშიშარა

 

რამდენიმე ღამე არ გიძინია. 

დილის ცხრა საათამდე ფეხზე იდექი, 

როგორც ქუჩის ბოძი. 

ვერ ინძრეოდი ადგილიდან, 

კარის ზღურბლზე იყავი დაჭედებული და იყურებოდი წინ. 

ბოლო წლებია, მშიშარა გახდი. 

გეშინია შენი თმაგადაწეული შუბლის ძარღვის, 

თავისუფლების ორი თითივით რომ გებერება გახურებისას. 

გეშინია, უცებ სადმე არ გაგიწყდეს. 

იმიტომ, რომ მოღალატე ხარ. 

რატომ დახიე ჩარჩოში ჩასასმელი ფოტოები? 

შენი ტყავის დღიურებიც დასაწვავია. 

დაფერფლე მათში ნაცხოვრები დღეები. 

ამოშალე აქამდე დაწერილი ყველა ლექსი. 

ისინი არაფრად ვარგა. 

ჩაიცვი, ნუ დადიხარ შიშველი. 

სირცხვილია. 

შენ სხვებს აშინებ. 

ნუ ატრიალებ ერთსა და იმავე სიმღერას. 

თმა დაივარცხნე, 

მაგრამ შენ ხომ სავარცხელი არა გაქვს. 

ყველა ცეკვა დაგავიწყდა, 

რაც აქამდე ისწავლე. 

აღიდგინე მეხსიერება, 

სანამ ყველაფერი საბოლოოდ ამოშრება შენში. 

თავში რომ მოგაწვება სითხე,

ეგ ცრემლია. 

დაიმახსოვრე,

ან წამოგივა, ან უკან შეტრიალდება. 

ზოგჯერ მასაც არ უნდა შენი დანახვა. 

არ უნდება შენს ღაწვებზე ჩამოგორება. 

მაგათ მაინც როგორ მოაბეზრე ასე თავი. 

ჩაალაგე ჩემოდანი და აქედან გაქუსლე. 

ერთხელ მაინც გაქრი, 

აივანზე ჩამოვლილი ნისლივით. 

არ გაინტერესებს, როგორია?

გრძნობ, შიში როგორ გეფერება,

ცივ ხელებს როგორ გისრიალებს კუდის ქვეშ. 

ეგეც შენი გათამამებულია. 

მოდი, ნუ გაგიჟდები. 

მაინც გიყვარდეს. 

ამაზე უკეთესი არაფერი მოუგონიათ. 

 

 

ჩამკიდე

 

ღმერთო, თუ ოდესმე მოვკვდები, 

ხელი მაგრად ჩამკიდე, 

რომ არ გამეშვას. 

არ ჩავვარდე ძირს, 

არ მინდა ქარონის ნავში აღმოჩენა. 

ის რომ დამინახავს, ნიჩბებს უფრო სწრაფად მოუსვამს. 

გადამაქცევს ბორტგამცილებლად. 

მე კი ეს არ მინდა. 

მერე მომიწევს ცეცხლით შევიტრუსო ფეხები, 

როგორც ბავშვობაში ვხედავდი, 

რას უშვებოდა ბებიაჩემი გაზქურაზე საცოდავ ქათმებს, 

როცა სუყველას მაგრად გვშიოდა. 

შესაძლოა ასევე დამრჩეს მეც მოწყვეტილი კისერი, 

მოღერებული ამაყად. 

ღმერთო, ხელი არ გამიშვა. 

ბეჭდიან ხელს თუ მომიჭერ, 

დამეჭყლიტება მტევნები, 

ასე მწარედ არ გინდა. 

ჯობს ეგ ბეჭდები მე წამომაცვა. 

ყველაზე საუკეთესო კი შენ დაიტოვე. 

ისე ვიაროთ, ვეცდები აგიწყო ფეხი,

ბოლო-ბოლო ამ პროფესიის ვარ. 

ნეტა საერთოდ ფეხები თუ გაქვს?

იცი, როგორ უნდა ტერფებით ლაპარაკი? 

მე და ჩემნაირები გასწავლით. 

შენ ოღონდ ხელი არ გამიშვა. 

ისე კი, ყოველთვის მეგონა, 

ბალეტი ერთი ფეხის აქნევით გამოიგონე, 

მერვე დღეს. 

ხელის ჩაქნევით კი ყველა მისი პოზიცია წარმოიშვა. 

არ გამიშვა. 

მეშინია ხელიდან არ გაგისხლტე. 

ამდენი ხანია გეძებ და ძლივს გიპოვე. 

საკმაოდ დაღლილი ვარ მეც. 

აქედან უკვე შენც ვეღარსად წამიხვალ. 

მეც დაგიჭირე. 

სიკვდილის ბუზებს ვიგერიებთ ორივე. 

მე შენსას ბუზის საკლავით მოვკლავ. 

ბავშვობაში რომ საცემრად დამდევდა დედაჩემი, ისე. 

შემიძლია შენზე დავიწერო ჯვარი, 

თუნდაც ამაღამ. 

თუ გინდა ხელი მთხოვე. 

მთავარია, არ გამიშვა. 

ჩამკიდე და წამათრიე. 

ოღონდ არ მახოხიალო ძალიან. 

იქ, სადაც ცის კაბები დაიხა,

ღრუბლები გაწყალდა 

და ვარსკვლავები ერთმანეთზე დაიფშვნა. 

დამათვალიერებინე, სად ცხოვრობ. 

მაინტერესებს შენი საძინებელი. 

მინდა ვნახო, სარკეები თუ გაქვს. 

რატომ არ მომაქციე ყურადღება ამდენ ხანს? 

მე საკმაოდ მალე მიყვარდება, 

რომ იცოდე. 

აი, უკვე შენც მიყვარხარ. 

შენ მაინც, გთხოვ,

ხელი არ გამიშვა.