რას გვეუბნება

 

                      თაზოს

 

რის საჩუქარი? - ყველაფერი ტანჯვით გვეძლევა,

საჩუქარს კაცი ვერ მოიხმარს, ვერაფერს უზამს,

შეხედე - მთელი წლის ნანატრი თოვლი მოვიდა, 

სუდარასავით გადმომემხო მარტოსულ ჰუსარს...

თვალუწვდენია გზა, სიცივის ავლია ქობა,

ისე მივდივარ, თან არაფრის მიმყვება ჯავრი, 

ღამდება, თუმცა მალე მთვარე ამონათდება,

რომ საშიშ გზებს არ შემატოვოს ეული მგზავრი.

იცის ჰუსარმა: სიყვარული თუ არ გაცოცხლებს, 

სჯობს, არც იცოცხლო, ჩაიმარხო ნამქერში ბარემ

და ეუბნება ეს მთელი წლის ნანატრი თოვლიც,

რომ ცაზე მხოლოდ დაისისას ამოდის მთვარე. 

რომ პოეტებს და გიჟებს შერჩათ მხოლოდღა ძალა, 

წუთისოფელი ქვასავით და კლდესავით კოდონ, 

ვიდრე იმ კლდიდან ამოკვეთილ ჩუქურთმასავით

წყაროსთვალივით წამოგხეთქავს სტრიქონი თოთო.

დაღამებისას სიხარული უფრო მძაფრია, 

იმედის ანდა სასურველი მეგობრის პოვნის,

რომელსაც ეტყვი და რომელიც ზუსტად გაგიგებს, 

რას გვეუბნება მთელ წელიწადს ნანატრი თოვლი...

 

ზამთრისპირული

 

უკვე იგრძნობა სიბერე, თუმცა

როდესაც მართლა ასაკში შევალ,

მხოლოდ ეს ერთი გრძნობა გამყვება

უსიხარულო დღეების მძევალს.

ჩემი თავიდან ასი ათასი

მოვალეობა ჯიკავ-ჯიკავით

მერეკებოდა...

რატომ არ შეგხვდი,

როცა ნამდვილად კარგი ვიყავი...

 

 

ჩვენ კი, ქვემოთ...

 

იმ დილით, მე და ჩემი პატარა გოგო ფანჯარაში ვიყურებოდით...

მზეს შევხაროდით

და ნელ-ნელა ვიღვიძებდით

ახალი დღის 

მამაშვილურ ნეტარებაში, 

რომ ჩვენ თვალწინ

მოპირდაპირე კორპუსის

მერვე სართულის ზღუდეს

უცებ ყვავილის ქოთანივით 

მოსწყდა რაღაც

და ძირს დაეშვა

მოცახცახე წვიმის წვეთივით. 

როცა მივხვდი, 

რაც ხდებოდა, 

ბავშვს თვალზე ხელი ავაფარე, 

რომ დამეფარა,

მე კი თავი ვერ დავიცავი,

და ბოლომდე შევცქეროდი, 

როგორ დაასკდა

ასფალტს ზურგით

მშვენიერი

ქალის სხეული. 

მერე ძირს ხალხი აირია

და მეც სასწრაფოდ იქით დავეშვი, 

მისაშველებლად, 

თუმც ვერ გავბედე მიახლოება

და შორიახლო

ვიდექ სეირის მაცქერალივით...

გამწარებული გაჰყვიროდა შუა ხნის ქალი

(ალბათ, დედა აივნიდან გადმოვარდნილის),

ძირს გორავდა

და თავს ასფალტს ურახუნებდა:

დავიღუპე, დავიღუპეო! -

მშველელს უხმობდა

მშველელი კი არვინ ვიყავით...

სასწრაფო მართლა მალე მოვიდა

და მომაკვდავი წაიყვანეს.

უბანი დარჩა,

ჭორები 

და მიეთმოეთი: 

“იეღოველი ყოფილა თურმე!" -

ისე მითხრეს,

თითქოს ფრენა სხვას არავის არ მოუნდება,

თითქოს ამქვეყნად სიყვარული არ არსებობდეს,-

ზურგიდან ჩუმად მბიძგებელი, 

ჩასაფრებული...

საით მიფრინავს ბაბუაწვერა,

მზის სხივები რომ მოუხმობენ?

ქარი მხოლოდ მიზეზია

თუ საშუალება...

ის - სიყვარული- 

ზემოთ 

რჩება

და ჩვენ - 

ქვემოთ, -

დაღუპულნი, 

მოყაყანენი...

 

 

* * *

 

მთასავით ვარ. 

ჩემთან ყოფნა მოსაწყენია.

დიდხანს ცხოვრება ჩემში -

თითქმის შეუძლებელი.

მხოლოდ სეზონზე მაწყდებიან

რამდენიმე დღით,

აპარატებს აჩხაკუნებენ,

სელფისათვის იპრანჭებიან

ვნებიანად თვალმინაბულ-

ტუჩმოწკურულნი...

ჩემ წიაღში ბოდიალი

სახიფათოა:

გზის გვერდით

მუდამ

ნაპრალია

ჩასაფრებული, 

ბილიკების წინ წყალია, 

უკან - მეწყერი...

და შენ 

როგორ ხარ

ერთადერთი,

უჰაერობას გამოქცეული, 

ტურისტივით რომ არ ამოსულხარ,

ჰაერს დაეძებ

და ამბობ:

არსად აღარ წავალ!

მე შენთან ვრჩები!

 

 

* * *

 

აქ, ამ მიწაზე, 

რომელსაც ჩემი სამშობლო ჰქვია, 

მშენებლები ცვივიან

ხარაჩოებიდან, 

როგორც ფოთლები,

შიმშილისგან გაყვითლებულნი...

ძირს დაცემამდე

ცდილობენ, 

ჰაერს ჩაებღაუჭონ,

რადგან ჰაერი 

ერთადერთია, რაც უფასო დარჩა, 

რასაც ყველას შეუძლია,

მოეჭიდოს

ძირს დავარდნამდე...

 

 

ჩრდილი

 

ხედავ, ძვირფასო, 

ხედ ვიქეცი 

ქალაქის პარკში.

დაგინახე, 

მომინდა, 

ჩემს ჩრდილში შემეშვი

და სიგრილედ გადმოგფენოდი

სიცხით შეხუთულს... 

სხვანაირი ვერც იქნებოდა ეს სიყვარული...

ჩემს ასაკში მხოლოდ გასცემ

და გიხარია...

დაგინახე,

გამიხარდა შენი დანახვა,

მაგრამ სიტყვებმა მიღალატეს,

გადამეკარგნენ

და ხედ ვიქეცი,

რომლის ქვეშაც 

თქვენი წყვილი 

ერთმანეთს შეხვდით...

და ერთმანეთს დიდხანს კოცნიდით...

მერე შენ დანა ამოიღე

და ზედ გული ამომჭერი ისარგაყრილი

და ეს გული -

ჩემი ტანჯვით, 

ჩემს სხეულზე ნაზარნიშები - 

სხვას ეკუთვნოდა...

 

ჩვენ ყველგან მხოლოდ საკუთარი ჩრდილი დაგვყვება -

ისე ერთგულად, 

ნაბიჯ-ნაბიჯ,

მოუშორებლივ,

რომ ხანდახან 

კიდეც გვაშინებს...

 

 

მსგეფსი

 

(მოთქმა უხმოდ თავ-ბოლო ერთი)

 

ორშაბათს გეტყვის:

- ამ პარასკევს უთუოდ გნახავ!

პარასკევამდე სამი დღეა 

და გავიწყდება, 

მას რომ კვირაში ოცდასამი პარასკევი აქვს...

თორემ სამი დღით მოცდა რაღაა?

განა რა რჩება ორშაბათიდან პარასკევამდე? -

უსიხარულო რუტინა -

ბევრი

მოვალეობის უგრძესი ჯაჭვით,

რომელიც, 

რაც უფრო გრძელდება, 

უფრო მოკლეა: 

ზედ გიბამს 

და ციბრუტივით

მხოლოდ ვიწრო რკალის გარშემო

ტრიალს განებებს...

ტრიალებ და

ნაპერწკლებივით გცვივა თავიდან

ყველა სურვილი...

სად გცალია სურვილებისთვის?

სადაგ დღეებში 

შენ არა ხარ ადამიანი.

მუშაობ და

დაპირება გაძლებინებს:

პარასკევს გნახავ!

სინამდვილში 

შაბათ-კვირა 

უფრო ძნელია.

მარტოდმარტო ყოფნის ორი დღე, 

რომელთა შორის, 

როგორც აქლემის კუზთა შუაში,

ჩაჭედილი ხარ

და ამ ორი დღის უდაბნოს ლახავ..

რომ როგორმე გააღწიო ორშაბათამდე

და კიდევ ერთხელ გაიგონო:

-პარასკევს გნახავ!

 

 

ნაფრთევი

 

ნუ გეშინია...

ყველაფერი თავისთავად 

გასაზიზღრდება...

შენ ნუ ეცდები, 

რადგან ყოფა

თვითონ, 

უშენოდ,

შეძლებს -

მწერივით

გამოფიტოს 

ეს სიყვარული,

გარშემო ქარვის

აკლდამები 

შემოუშენოს.

 

სულ სამ წელიწადს თუ დააცდი,

თვითონ გამივლის

სიგიჟე,

რასაც შენთან ყოფნის 

სურვილი ჰქვია. 

პეპლის ფრთები აქვს

ამ სურვილს

და

დაილეწება

მტვერში, რომელსაც

გულგრილობის ცოცხებით გვიან. 

 

ვის დაუცვია ფიცი, 

ვინც თქვა:

სულ მეყვარები... 

რომელი ვარდი არ დამჭკნარა

ზაფხულის მხუთრით...

ჭინჭრის ღეროზე შეყინულა

ჭრელი პეპელა,

სამი დღის ქარით

დალეწილი 

ნაფრთევი უთრთის.

 

 

პოეზია

 

გაანჩხლებული მოხუცი ქალი,

რომელსაც ასი ახალგაზრდის 

ენერგია აქვს, 

გაავებული შემომცქერის

სამარშრუტოში

და ჰგონია, 

რომ სწორედ მის ადგილს ვიკავებ...

ხანდახან 

ზუსტად ასე ვუყურებთ 

ერთმანეთს

მე და პოეზია...

მე დაღლილი 

ვარ

და განძრევის თავი არა მაქვს.

 

 

ცხოვრება

 

ეს სიზმარი -

მე რომ უკვე წყალს 

გავატანე -

შეიძლებოდა, 

შენთვის 

მეამბო...

 

 

* * * 

 

როგორ ღრმად მჭრის ეს გაზაფხული,

თითქოს დანის პირზე დავდივარ..

წარსული სიზმრებს ჩაუჟონავთ, 

როგორც წყალი უდაბნოს ქვიშას...

მომავალი, წინ, სიბნელეში, 

ვარსკვლავივით რომ ანათებდა,

მტაცებლის ორი თვალი აღმოჩნდა,

დაიმსხვრა 

და ლაყე კვერცხივით 

აუშვა სუნი... 

დამსხვრეული ნაჭუჭიდან

შეუმდგარი წიწილა წივის - 

სიყვარული,

კვერცხშივე რომ გაულაყდა 

უნიათო კრუხს

და წიწილად ვერასოდეს გამოიჩეკა.

მე გიხსენებ: 

როცა შენი ძუძუები

სიბნელეში 

ნაღვერდალივით მეჭირა ხელში,

რაღაც საშიშად შიშინებდა.

თურმე: ჩემივე ხელისგულები...

აი, ისინიც! - 

ზედ მთლიანად ამოსწვიათ 

მომავლის ხაზი,

ბოზი გოგოს წინდასავით წასვლია თვალი

და ბედისწერაც 

ვერ ამოიყვანს...

 

 

თავისუფლება

 

მიიზლაზნება დრო სიცხეში, მაგრამ რაკი ჟამს

პეპლად ქცევისა კვლავ უცდიან მატლის ჭუპრები, 

მინდა გახარო: ჩემმა გულმა ხელი გაგიშვა

და შეგიძლია, დატკბე სრული თავისუფლებით.

შენ მხოლოდ სივრცეს აღიქვამდი ხრამის კიდიდან, 

და არც კედელი აღარ ჩანდა თეთრი საგიჟის...

ნუ გეშინია: 

ასეთია თავისუფლება!

მე მხოლოდ ის ვქენ, 

რაც გინდოდა: 

ხელი გაგიშვი!