რეკვიემი გარიცხულ პოეტზე   

 

დღეს პოეტს ჩავურიცხე ჰონორარი - 

არც ისე ბევრი და არც ისე ცოტა

(არც იმდენი - ასე ამბობენ ჩემს ენაზე). 

პოეტის ჰონორარი ყოველთვის ასეთია: 

ბევრსა და ცოტას შორის გამოკიდებული, 

უხერხული შორისდებულივით. 

 

ამ გახსენებაზე: მეც პოეტი ვარ.

ბოდიში: ყოფილი პოეტი,

რომელსაც ოდესღაც ჰონორარს უხდიდნენ. 

დღეს მისი გვარი მსხვილ გადამხდელთა სიაში წერია, 

სახელმწიფო ტენდერში მონაწილეთა თეთრ სიაშიც,

მაგრამ პოეტების სიაში დიდი ხანია აღარ ირიცხება...  

 

მე გარიცხული პოეტი ვარ.

შეუფერებელი საქციელისთვის სიიდან ამოშლილი.

ლექსების მაგიერ ბიზნეს-გეგმებს ვწერ და 

მოგების გადასახადს პატიოსნად ვუყოფ სახელმწიფოს.

ხმაურიანი მანქანის მშვიდი ჭანჭიკი ვარ, 

ადრე, პოეტობისას, პირიქით იყო: 

მშვიდი მანქანის ხმაურიანი ჭანჭიკი ვიყავი...

 

მე დავიწყებული პოეტი ვარ. 

მალე გუგლშიც არ მოიძებნება ჩემი ლექსები. 

აღარც - ამ ქალაქში: ერთადერთი სახლი, 

რომლის კედელზეც გრაფიტით ეწერა ჩემი ლექსი, 

დაანგრიეს და

ახლა ის ადგილი სარძევე კბილივითაა ამოღებული -  

მუდმივი კბილის - სართულებიანი  კორპუსის ჩასასმელად.  

 

ის დანგრეული ლექსი პოეტზე იყო,

რომელიც ჩიტს ჰგავს და ხან არის, ხან არ არის.

მე ვერ ვიქეცი ასეთ ჩიტად: 

უწონობასა და წონას შორის გავაკეთე არჩევანი.

საპროტესტო ტრანსპარანტები ჩამოვხიე ჩემივე კედლებიდან, 

პიჯაკი ჩავიცვი, ახალ ჰაიკუებს - ინვოისებს ვწერ და 

- რით გემსახუროთ? ვუღიმი ხის კაცუნებს.    

 

ასეთია ბებერი პოეტის ამბავი, 

რომელსაც თავი დაავიწყდა, სხვებმა კი შეიძულეს: 

პირველ რიგში იმათ, ვისაც 

ხელფას-ჰონორარებს უხდის და უხდიდა, 

ანდა მომავალში აუცილებლად შეიძულებენ

ცოცხლებიც და მკვდრებიც,

რადგან ასეთია ახალი პოეზია: 

მიცემული არასოდეს არაა ბევრი, ყოველთვის  ცოტაა.

არც იმდენი - როგორც ჩემს ენაზე ამბობენ... 

 

 

ჩარტყმული უარი

 

ეს სასაზღვრო გამშვები პუნქტია. 

მხოლოდ ერთი ნაბიჯი მაქვს დარჩენილი და -  გადავალ, 

მთავარია, ამ დროს  უკან არ მოიხედო,

მაგრამ ვიხედები... 

 

უარს მირტყამენ პასპორტში და ვბრუნდები,

მაგრამ აქაც უარი მაქვს ჩარტყმული. 

 

როგორ შეიძლება, არსად იყო, 

მაშინ, როცა გაქვს პირადი ნომერი -  

შენი არსებობის უტყუარი დასტური, და სახლი,

რომელიც დგას ზუსტად შენსავით:

მორყეული ბალავერით, გადაღებილი ფასადით და რეესტრის ნომრით; 

ხანდახან, როცა შექანდება და მერე ისევ წელში სწორდება, 

ნიშნავს: მასაც უარი აქვს ჩარტყმული....  

 

 

ისე, ყოველი შემთხვევისთვის

 

მინდოდა მეთქვა, რომ მალე დაბერდები.

თუმცა შენ დამასწარი და უკვე დაბერებული ზურგი მომიშვირე,

იეროგლიფებად ამოჩრილი ხერხემლის მალების წასაკითხად. 

 

მინდოდა, მეთქვა, რომ შენი საათი გაჩერდა,

ეს მაშინ მოხდა, როცა დაძრული მატარებელი გააჩერე და 

ჩემს მაგიერ ტუჩებგადღაბნილი გამცილებელი შეგეფეთა. 

 

მინდოდა მეთქვა, რომ არა მარტო დაბერდები – 

მოკვდები კიდეც და წარმოვიდგინე ჩემი თავი შენს ჭირისუფლად, 

როგორც შენ თქვი – სულიერ ცოლად. 

 

მინდოდა მეთქვა, როგორი იქნებოდა პროცესია,

შენსავით მოწყენილობისგან წელმოწყვეტილი და  

სამგლოვიარო კალათაზე შემოყოლებულ ხავსს მოჭიდებული. 

 

მე ვიყავი ხავსი, მაგრამ შორს – სხვის კედელს მოდებული, 

სიკვდილი კი იქვე იდგა, შენს ფანჯრებთან და

შენი სახლიდან გამოსულს, ქუჩის კუთხემდე მაცილებდა. 

 

ეს მინდოდა მეთქვა მაშინ, როცა ჩემი გულისთვის

ქალაქის დანგრევა ახსენე და ისიც თქვი, რომ მალე დაბერდები, 

მაგრამ ვერ გითხარი – ჩამოხრჩობილის ოჯახში თოკზე არ ლაპარაკობენ.

 

მით უფრო, თუკი თოკი საფლავში ჩააყოლეს და 

მისი ერთი ბოლო მიწის ზემოთ დატოვეს – 

ისე, ყოველი შემთხვევისთვის. 

 

 

როცა გმარხავდნენ, მეძინა შინ

 

მეძავი იყო,

მაგრამ ისეთი, 

სულ მინდოდა, ხელზე მეკოცნა. 

 

ნეტა თუ აკოცე, მიწადაყრილო, და 

თუ იაქტიურე იმ მარხვაში...   

 

შენ რომ გმარხავდნენ,   

მეძინა შინ და 

ქვისკენ პირი მიქნია-თქო, ვლოცულობდი. 

 

მხოლოდ ახლა  გავიღვიძე და   

დამალობანას სათამაშოდ მოვედი. 

წიფლის კუბოკრულ კედელზე გიკაკუნებ.   

 

როცა გეტყვი ი – გამოდი. 

როცა გეტყვი ე - არ ამოხვიდე - 

უკან ჩაბრუნება გაგიჭირდება.   

 

 

ვყიდი სახლს

 

ვყიდი სახლს. 

ვუთითებ ნომერს 

და ვთიშავ ტელეფონს...

ასე უფრო ადვილია: 

არავინ იკითხავს: 

რამდენი კვადრატული ბედნიერება მქონდა  ამ სახლში,

რამდენი - ცენტრალური სითბო;

რამდენი - სველი წერტილი თუ ბალიში... 

 

ვყიდი სახლს; 

ძვირია ჩემი ქონება.   

მხოლოდ ჩემს ხელში  აქვს ჩალის ფასი,  

რადგან რაზეც დგას, 

დედაბოძი კი არა, 

განასკვული თოკის დამჭერია, 

საჭირო დროს რომ ჩამოვქაჩო.

 

 

***

აღარ თქვა ეს სიტყვა - მომენატრე; 

ნიშნავს: 

ჩიტები სხედან დენის მავთულზე და 

მაღალ ძაბვას კენკავენ ჩემი ხელებიდან, 

სადაც დასრესილ პურთან ერთად

მსგავსი სიტყვები მაყრია ხორკლებად; 

ჩიტებს უჭირთ მათი მონელება; 

 

აღარ თქვა ეს სიტყვა - სიყვარული; 

ნიშნავს: 

ბავშვები თამაშობენ დახუჭობანას.

სამალავებში ეშვებიან, როგორც ჭებში, 

და მე ვშეშდები – მეშინია, არ მიაგნონ იმ ჭას, 

რომელშიც მე ვარ ჩამარხული და ვყვირი: 

ბავშვებო, გამოდით! 

 

არ თქვა ეს სიტყვა - შეხვედრამდე; 

ნიშნავს:

საშობაო სანთლები აღარ ენთება ჩემს ფანჯრებზე,

რადგან ფანჯრები – უკან ჩაბრუნებული თვალებია,

საკუთარ ტყავში მომზირალი.

ნიშანი კი წაშლილია, 

ბოლო მგზავრი რომ უნდა მოეყვანა ჩემამდე.  

 

აღარ თქვა ეს სიტყვები!… 

 

შეაგროვე, გასანთლე და მარყუჟი გამონასკვე – 

შემინახე იმ დროისთვის, 

როცა ჩიტები

აღარ აკენკავენ დასრესილ პურს ჩემი ხელებიდან, 

ბავშვები იმ ჭას მიაგნებენ, 

ბოლო მგზავრს კი ნიშანი მიეცემა...