პარტიზანას

 

                                                                               ჩემს მეზობელ პარტიზანას

                                                                               აჩუქეს ძაღლი - ნახევრადმგელი

როცა მოდიხარ  შენს სახლში

მთვრალი

და ძაღლი გელის,

და ასე უმზერთ ნახევარმთვარეს

ნახევრადმგლები.

           

ნახევრადმგლები, ჩვენ ყველა ერთად

ნახევრადმგლები,

ბინებში ვცხოვრობთ  ნაღვლით,

წუხილით და მუცლის გვრემით.

ამ ზამთრისპირზე, ამ ღამის შუქზე

ანთია ბაღი

და ბაღშია ნახევრადძაღლი.

ნახევარმთვარეს აცქერდება ნახევრადმგელი,

კორპუსის ძირას ბაღია და

იმ ბაღში გელის.

 

გადაქცეულნი ამ ცხოვრების

უნდო ხიზანად,

ერთად დადიან ნახევრადმგელი

და პარტიზანა.

                       

და პარტიზანაც არის თვითონ

ცხოვრების გერი,

ნახევრადმგელთან ერთად დადის

ნახევრადმგელი.
 

ძაღლს ერთი თვალი ძაღლისა აქვს,

მეორე - მგლისა,

და ამიტომაც ყველასთან არის

ის დანასისხლად.

 

ნახევრადმგლები, ჩვენ ყველა ერთად

ნახევრადმგლები,

ბინებში ვცხოვრობთ, ვწვალობთ, ვირჯებით

და მერე ვქრებით...

 

 

შემოდგომაზე სოფელ დიღომში

 

როცა გადავალ დიღმის ბექობზე,

თითქოს ლაჟვარდის ხსენით ვივსები

და გავიხსენებ ჩემს ძველ მეგობრებს,

სადაც ტოკავენ კიპარისები.

სადაც ყოველი კუთხე-კუნჭული

არის წყნარი და ნამყუდროები,

სადაც მე ვივლი თვალდახუჭული,

სადაც წარსულის რხევას მოვები.

ეს სივრცე არის სოფელ დიღმისა

და მე აქ ვდგავარ აცრემლებული,

სადაც დაფრინავს ქორი იღბლისად,

ლაჟვარდში ოდნავ დაცერებული.

აქ, ამ ადგილას თითქოს საჩემოდ

ყრუ წარსულიდან გმინვა მოისმის,

არ ვიცი, ვლოცო თუ შევაჩვენო

ეს აღბეჭდილი ხსოვნით პოლისი.

არ ვიცი, როგორ არ გავიხსენო

ჩემი ნაძმევნი თუ ძმადყოფილნი,

ცხოვრება როგორ გადავისერო,

რომელშიც დამდევს მათი პროფილი.

აქაც ცხოვრობდნენ ალბათ ცოდონი,

რომ გადაფერდა და თან გარიყა

ცხოვრებამ, აქაც იყო სოდომი,

არ იქნებოდა ვიცი სხვარიგად.

და მაინც უნდო და უპოვარი

აქ ვდგავარ ჩემი ძმების ნიშასთან,

აქ ვდგავარ ჯერაც, მათი მხსოვარი

და მათთან უკვე არა მიშავს რა.

ამ შემოდგომას მეც აქ ამოველ, -

სიკვდილ-სიცოცხლის გზაჯვარედინზე

და უკან წავალ ამ საღამოსვე,

უკან გამრიყავს ჩემი ბედივე.

ხელს დამიქნევენ კიპარისები,

მიწაზე თალხი ჩრდილის მოთრევით,

ლაჟვარდის ხსენით კვლავ ავივსები

და მოფრიალე წითელ ფოთლებით...  
 

 

ვიღაც რომ დადის ნაშუაღამევს

                                      

ვინ არის ის, ვინც ფოთლების შვავში

და თავის სინანულს მისდევს,

უმანკო, როგორც მტრედი და ბავშვი,

ნაშუაღამევს ის არის ქრისტე.

                              

და ჩვენ, მძინარე ადამიანებს,

ჩაგვესმის ძილში ფოთლის შრაშუნი,

თითქოს ამ ყოფნის ნადავლი არის

და მაინც ახლავს რაღაც ბავშვური.

                             

ცაზე ცახცახებს მთვარე ბეწვივით

და თავზე ადგას ვარსკვლავი ცისკრის,

ბაზრის დახლები გადავერცხლილი

მთვარის დარდიან ანარეკლს ისვრის.

                               

გამოვიღვიძე. გამოდი გარეთ,

რადგან   ჟამია ახლა  ღვიძილის,

გამოდი, ნახე დაღვრილი მთვარე,

და  ქვაფენილზე მისი ციმციმი.

 

გამოდი, შენი სიზმრის ბზარებში,                                                                                                                 

ღამის შრიალი არის ჩამდგარი,

გამოდი, გარჯა ნუ გეზარება

და მოისმინე ღამის ნათქვამი -

                               

რომ მიაბიჯებს ფოთლების შვავში,

მიდის და თავის სინანულს მისდევს

უმანკო, როგორც მტრედი და ბავშვი,

ხომ შეიძლება ის იყოს ქრისტე...            

          

 

სახსოვარი

 

აქედან ვუმზერ გარდასულებს, ვით ამბრაზურას

და მიჭირს ახლა გავიხსენო რამე გარკვევით,

იყო ცხოვრება სპექტაკლივით და ის დასრულდა,

რადგან ისინი აღარ  ჩანან უკვე სარკეში

და არც უსარკოდ. ასეთია ხვედრი წასულთა.

კინოჩვენება იყო თითქოს, ანდა თეატრი;

აბსურდის? დასრულებით მართლა დასრულდა,

დანარჩენი კი მართლა იყო? ან რას შეადრი

მათ ყოფნას? თითქოს აჩრდილები  დარჩნენ კედლებზე...

იქნებ ეს იყო თოჯინების უხმო სპექტაკლი?

არავინ უხმობს, არც იხსენებს და არც ედრება,

ყოფიერება მათი უკვე სუფთა დაფაა.

არაფერია არყოფნაზე უფრო სპეტაკი.
 

 

მიკიოტი ქალაქში

 

მთელი სიცოცხლე რასაც ვკიოდი,

იმას, ყოვნებით და უამურად

ქალაქს გასძახის ყრუ მიკიოტი

და შიგადაშიგ წივის ღამურა.

ძაღლის ყეფაა, ღამეს ფეთებით

აწყდება და ძრავს მარადისობას,

ღამის ქარაფზე გადაფერდებით

ეს სიღავღავე სულ გაისმოდა.

მთელი სიცოცხლე რასაც ვკიოდი,

ამ უმძრახ ქალაქს რითიც ვძაფრავდი,

ღამეს უკივის ეს მიკიოტი

და ღამეც უსმენს, როგორც ნაპრალი.

რა მსურდა, რა მსურს, რა მესურვება,

რა მანაღვლებს ან რა მინაღვლია,

უაზრო დარდი ან ცრუ ხურვება

ამ ყრუ ღამეებს ზედ გადაღვრია.

როგორ ჩამესმის ეს ხმა იოტი,

ღამე წვეთიწვეთ როგორ ივსება,

გათენებისას დუმს მიკიოტი

და ეს ყრუ გმინვა მესაკლისება.

 

 

                     ***

 

შენ ალბათ გიკვირს, რა დააშავე,

შენს მყუდრო კუთხეს რომ ვერ მიაგენ

და წყნეთის ქვემოთ ქარი ნარშავებს

სულ დაუდევრად აფორიაქებს.

რა ვრცელია და უკიდეგანო

სივრცე, რომლითაც მზერა ივსება,

ხსნა არ იქნება თვითონ შენგანაც,

ამას ხომ ხვდები უკვე ისედაც.

გადახვალ ხიდზე, სადაც მდინარე

ვერე კვლავ ისევ ისე მიღელავს

და ამჩნევ მწუხრის მსუბუქ მინარევს,

შენ საითაც კი არ გაიხედავ.

ცხოვრებას მოაქვს თავის ზვირთები,

მოაქვს ფოთოლი, ხავსი, ნაფოტი

და გავიწყდება. დაგვიწყებია უკვე მწარედაც,

როცა ჩრდილები წყნარად წვებიან,

ცხოვრებაც  წყნარი მოჩანს გარედან.

რატომ დადიხარ, როგორც სალოსი -

ზოგჯერ ფხიზელი, ზოგჯერ  ნასვამი

და ვარსკვლავების ტანისამოსი

რატომ გაცვია შენც იმათსავით?

შენ ალბათ გიკვირს, რა დააშავე,

რასაც ეძებდი, რომ ვერ მიაგენ.

ირგვლივ ლაყბობენ და ხორცს ხარშავენ

და კითხულობენ: პასუხს ვინ აგებს?
 

 

                            ფითრის ფარაჯა

 

გამღვიძებია ღამე ლოგინში,

შემომყინვია მთვარე სახეში,

მობეზრდა ალბათ მთვარეს ბოგინი,

შემშინებია გულის გაგლეჯის.

 

აქვე ცხოვრობენ, აქვე არიან,

ამ ჩემი დარდის მოწილადენი,

ვინ ცოცხალია და ვინ მკვდარია,

უკვე ბევრია, ღმერთო... რამდენი!

 

გამღვიძებია კვლავაც ლოგინში,

კვლავაც ლოგინში გამღვიძებია,

მომბეზრებია სიზმრად ბოგინი,

მერე მიმხვდარვარ: არ მძინებია.

 

ეს რა მიქნია, რა მიცხოვრია,

ცხოვრება ხელში გამცურებია,

და მერე აღარც დამხსომებია,

რა მყვარებია, რა მძულებია.

 

გამღვიძებია ღამე ლოგინში,

შემომყინვია მთვარე სახეში,

მუდამ უძილო და ძილმოგვრილი

მოლოდინში ვარ გულის გაგლეჯის.

 

ღმერთო, ეს მთვარე ჩემს ფანჯარასთან

თვალივით ელავს და იწკურება,

როდის გაიხდის ფითრის ფარაჯას

და როგორ შევძლებ ამის ყურებას.
 

 

                     ***

 

ო, ჩვენ ერთმანეთს აღარ ვეხებით

და გავუცხოვდით თითქოს სრულიად,

მწარედ დაღლილი ჩვენი ფეხები

მტანჯველი ყოფნით დალურსმულია;

ჩვენი ცოდვები დალურსმულია,

ჩვენი ტანჯვებით დალურსმულია.

და შეიძლება შუაღამეში

გაიფაჩუნოს  მაინც სურვილმა...

სიზმრებთან ერთად გამოიღვიძოს,

სინდისთან ერთად გამოიღვიძოს,

რაც არ უნდა ქნა, მაინც ასეა,

თავს ვერ დააღწევ, რომც გაიხიზნო.

ჩვენი ტერფები დალურსმულია,

დალურსმულია ჩვენი სხეული,

რადგანაც ყოფნა გვერგო სასჯელად

და ამ ყოფნაში ვართ გახვეული.

გამოიღვიძა უკვე სურვილმა,

ბნელში ეძებენ თვალებს თვალები,

ჩვენ ერთმანეთით დალურსმული ვართ,

დალურსმული ვართ ჩვენ ერთმანეთით...

 

ნაშუაღამევს

 

მე იმ უეცარ წამებს შევესწარ,

ნაშუაღამევს რომ  ბრუნდებოდი,

ჩვენ კი გელოდით და კიბეებზე

ისმოდა შენი ლანჩის ფრატუნი.

გზადაგზა ალბათ ხელის ფათურით

ამოდიოდი - გზას მოიკვლევდი -

ჯოჯოხეთური ბნელი კიბეთი;

მე იმ უეცარ წამებს შევესწარ

და მეც ჯვარს ვეცვი მაგ კიბეებზე...

ჩქამიც არ იყო ზოგჯერ იოტი,

სხივიც არ ჩანდა ზოგჯერ იოტი,

მოგვიანებით მე და შენ ერთად

იმავ კიბეზე ამოვდიოდით...

გავხედავ ახლა ნაშუაღამევს,

შენი საწოლი ცარიელია,

მაგრამ მე ვიცი, უკვე ეს ყოფნა

და  მოლოდინი წამიერია;

და თუ გაჩერდა გარეთ მანქანა,

თუ გამოვფხიზლდი და გამეღვიძა,

და თუ გაისმა შენი ფეხისხმა -

ვიტყვი, რომ კიდევ ერთხელ შევესწარ

ამ მოლოდინს და ესეც მეღირსა.         

 

                                     ***

 

რა იცის ნეტავ იმ შორ ვარსკვლავმა,

ადამიანთა რა არის ვნება,

და სოფლის თავზე ჯერ არ დამდგარა,

ცისკიდურზე რომ თანდათან დნება.

რა იცის ნეტავ იმ შორ ვარსკვლავმა,

ადამიანთა რა არის ყოფნა,

და ყოველივეს გამომნასკვავმა

ვინ მოაშუქა თვითონ ის სოფლად.

ის არ ეხება ადამიანურს,

მხოლოდ ხანდახან ციმციმებს ოდნავ,

და არ ირჯება, რათა მიაგნოს

ფანჯრებში უხმოდ ანთებულ ცოდვას.

კაცი ბრუნდება შუაღამისას,

შეაღებს ჭიშკარს, ისმის ჭრიალი,

გაბეზრებული ძაღლის ღნავილით

ნამთვრალევია და ეჭვიანი.

იქვე კი ქვემოთ გმინავს ქალაქი,

ისიც გაბეზრდა ჩუმი ზრიალით,

არც ფუსფუსია, არც ლაპარაკი,

და არც ვინმეა თანაზიარი...

         

 

 

                                  ქშატრია

 

                                                         შენ ხარ ქშატრია -   

                                                         უნდა ემსახურო რწმენას და მახვილს.

 

                                                          ბჰაგავატგიტა

 

მე აღარ დამრჩა აღარც რწმენა, აღარც მახვილი,

რადგან რაც მოხდა, ის ვერასგზით ვერ გავიაზრე,

და კვლავ ქანაობს ეს სიცოცხლე, როგორც ძახველი,

ქანაობს ყოველ დაბერვაზე, ყოველ ნიავზე.

ამაზე კარგი ხვედრი მაინც არ მინატრია,

თუმც არ მეგონა, ტკენა ასე თუ  განმმსჭვალავდა,

და ახლა ვზივარ მოცელილი, როგორც ქშატრია,

რომლის ცხოვრებაც უბრძოლველად არ ღირს ჩალადაც.